Διαδρομές...

Ένας μεγάλος δρόμος. Να τι είναι η ζωή μας. Ένας δρόμος από την γέννηση προς την ολοκλήρωση. Στον δυτικό κόσμο εδώ και πολύ καιρό αποφεύγουμε τη λέξη θάνατος, δεν είναι καλή.
Οδεύοντας καθημερινά λοιπόν προς αυτή την ολοκλήρωση, οι εικόνες και τα συναισθήματα μεταβάλλονται με μία ταχύτητα που σε τρομάζει.
Μέχρι εχθές γελούσες και ονειρευόσουν με κάτι που σήμερα που ξύπνησες σου φαίνεται τόσο ξένο και άτονο.
Ένας μεγάλος δρόμος. Δεν είναι ευθεία, είναι ΚΑΙ ευθεία.
Και εσύ οδηγάς και αφήνεις τη ματιά σου να πλανηθεί ελεύθερα στην πορεία του δρόμου. Αποφάσισες να σταματήσεις να αγχώνεσαι. Δεν σε βοήθησε κάπου.
Πλέον λοιπόν οδηγάς χωρίς χάρτες και προορισμούς. Στρίβεις όπου θες και τελικά αυτό πόσο σε έχει απελευθερώσει.
"Είναι η ζωή μια φυλακή για αυτούς που πάψαν να πονάνε ". Κάπου το είχες διαβάσει στο παρελθόν και το κράτησες. Ενθύμιο πια μέσα σου, να σου θυμίζει άλλες εποχές, πιο αθώες, με περισσότερα χαμόγελα.
Όμορφες εποχές. Γεμάτες από την άγνοια και το θράσος της νιότης που σε βοηθούσε πάντα να είσαι εκεί που έπρεπε και έτσι να νιώθεις τυχερός. Μεγαλώνοντας έμαθες ότι δεν υπάρχει τύχη. Υπάρχει εναρμόνιση και ενέργεια. Δονήσεις και προσπάθεια.
Κάποτε ορμώμενος από τούτο το θράσος, έφυγες Οδυσσέας, αφήνοντας πίσω μία Ιθάκη που η ζωή που επιφυλάσσει να μην αντικρίσεις ποτέ ξανά. Δεν σε ένοιαξε τότε, δεν σε νοιάζει και τώρα.
Βαθιά μέσα σου πάντα γνώριζες.
Τώρα πια αντικαθιστώντας το θράσος με την αξιοπρέπεια, αυτό το συναίσθημα το αφήνεις να αποτυπώνεται στο χαμόγελο σου.
Και συνεχίζεις να ταξιδεύεις αυτόν τον μεγάλο δρόμο.
"Αν θέλεις να έρθω κοντά σου...άσε με να αναπνέω μέσα από τη δική μου ανάσα". Το έβγαλες έτσι απλά από μέσα σου ένα βράδυ που καθισμένος στην βεράντα σου ένιωσες να πνίγεσαι.
"Άσε με να με αγαπώ ....για να σε θέλω".
Το έγραψες σε ένα χαρτί και το κρέμασες απέναντι σου στον τοίχο. Για πολλές μέρες η ματιά σου κολλούσε σε αυτό το χαρτί και ρουφούσε με μανία κάθε λέξη. Και μετά ερωτεύτηκες.
Χάθηκες κάπου ανάμεσα στην έξαψη, την επιβεβαίωση και την επιθυμία. Πέρασε καιρός που περνώντας από δίπλα του σταμάτησες να το κοιτάς. Όσο και αν το ήθελε, όσο και αν το ήξερες.
Και πέρασε χρόνος, καθημερινός και συνεχής. Πιο πολύς, μέχρι εκείνη τη μέρα που ξανά έγινες μόνος.
Η μαγεία και η ευτυχία του έρωτα είναι ότι υπάρχει στο σήμερα. Σε ενεργοποιεί παροδικά και για όσο χρειάζεται. Μετά εξαφανίζεται.
Τότε ήταν που ένα βράδυ το ξανά άκουσες. "Αν θες να έρθω κοντά σου". Η φωνή ήταν δυνατή και εσύ έμεινες μετέωρος και ας είχε κρύο και ας ήταν νύχτα και ας σου μιλούσαν.
Έπρεπε να ζήσεις όλο αυτό τον δρόμο για να το καταλάβεις .
Βρήκες ένα παγκάκι και κάθισες. Άφησες τη ματιά σου να ξεφύγει μπροστά στο ποτάμι και πήρες μια βαθιά ανάσα. Ο λευκός καπνός που συμβολικά απελευθερωνόταν από την καμινάδα στο κτήριο στην απέναντι πλευρά του ποταμού σηματοδοτούσε το τέλος ενός κονκλάβιου. Του μεγαλύτερου και σημαντικότερου της ζωής σου, του δικού σου.
Επιτέλους, αυτή η φράση που τόσο καιρό σε ταλαιπωρούσε σταμάτησε να είναι φράση. Έγινε εικόνα και συναίσθημα και ηρεμία.
Μόνοι μας πορευόμαστε στη ζωή. Ταξίδι προσωπικό από τους πόθους στη γνώση. Από την αμαρτία στην συγχώρεση. Από το κέντρο της ψυχής σου στο όλον.
"Άσε με να με αγαπώ, για να σε θέλω". Για ποια όμως αγάπη μιλάς φίλε;
Δεν μπορείς να την εντάξεις σε μια εικόνα και να πεις  να, αυτή είναι η αγάπη, για αυτή την αγάπη μιλάω. Δεν την βλέπεις. Δυστυχώς όπου και να σταθείς η μάτια σου γεμίζει με εικόνες μοναξιάς. Άνθρωποι μόνοι που ποτέ δεν έμαθαν πώς να μεγαλώσουν και έτσι κράτησαν αυτή την παιδική εικόνα του εαυτού τους, που γεμίζει με τόσο εγωισμό. Με τόση ανασφάλεια.
Άσε με να με αγαπώ. Το έχω ανάγκη. Έκανα πολύ κόπο μουρμουράς χαράματα κοιτώντας το χαρτί που εξακολουθεί να παραμένει κολλημένο στον τοίχο. Πάνω του κολλημένες οι λέξεις και πάνω σε αυτές κολλημένο συναίσθημα.
"..για να σε θέλω ".
Πόση μαγεία κρύβει μέσα της η λέξη θέλω ;
Αναστενάζεις. Ο αέρας στα πνευμόνια σου καταπιεστικός. Πόσους χειμώνες πέρασες χωρίς ηλιοβασίλεμα, χωρίς τον ήχο των κυμάτων στην παραλία που πάντα έχει τη δύναμη να σε αναγκάζει να παραδοθείς στο όνειρο.
Πόσες εικόνες καταπιέζεις ακόμα και σήμερα μέσα σου γιατί ήθελες, αλλά κανείς δεν σε άφησε να σε αγαπάς.
Ο άνθρωπος που μπορεί το πρωί να κοιτά τα μάτια του στον καθρέφτη και μέσα εκεί να μπορεί να ζήσει την γαλήνη της ψυχής του είναι επικίνδυνος.
Είναι πάντα ο ενοχλητικός τύπος στο τρένο που χασκογελάει και έχει αυτή τη λάμψη που ενοχλεί και τυφλώνει.
Πόσα φθινόπωρα πέρασαν μέχρι να αποδεχθείς τη μοίρα της ζωής σου και να τινάξεις με χαρά (τη χαρά της συνειδητότητας ) τα πεθαμένα φύλλα από πάνω σου και έτσι γυμνός και απελευθερωμένος να αφήσεις το πνεύμα σου να χορέψει άχρονα ένα χορό που σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνος;
Ένας μεγάλος δρόμος η ζωή, με διασταυρώσεις και αδιέξοδα. Κίνηση και δυσαρμονία και νύχτα και ηρεμία και μοναξιά και ένας πυροβολισμός που κανείς δεν πιστεύει ότι άκουσε.
Και το κλάμα ενός μωρού που πίστευε ότι θα άντεχε αλλά δεν αντέχει. Το υπομένει όμως διότι μέσα του, μέσα από αυτές τις δονήσεις, σείεται ολόκληρος ο κόσμος φωνάζοντας ελπίδα, εξέλιξη, αλλαγή.
Πορεία λοιπόν μου λες καρφώνοντας με στα μάτια, πορεία από τη γέννηση στην ολοκλήρωση. Αυτό είναι; μία πορεία;
Και γιατί; για ποιόν; Αναρωτιέσαι φωναχτά και εγώ γελάω.
Ούτε ολοκλήρωση, ούτε ταξίδι, ούτε μετάσταση. Απλά θάνατος.
Έτσι λέγεται και πρέπει να σταματήσει να μας φοβίζει. Θάνατος είναι η λέξη για το τέλος και δυστυχώς μέχρι σήμερα ζούμε έχοντας τον απέναντι αρχικά ως μύθο και στη συνέχεια ως εχθρό, όταν θα επισκεφτεί κάποιον δικό μας. Αυτό το κάνουμε γιατί χάνουμε το νόημα ή ίσως γιατί ποτέ δεν μας βοήθησαν να το βρούμε. Άλλοτε από άγνοια και άλλοτε από πονηριά.
Δεν είναι η ουσία της ζωής φίλε μου ο θάνατος. Αυτό έστω και μία φορά να έχεις δακρύσει κοιτώντας τον ήλιο να χάνεται στον ορίζοντα, το ξέρεις χωρίς να σου πω τίποτα.
Αν όμως όχι, άκου το . Η ουσία της ζωής είναι η ίδια η ζωή. Απλές στιγμές που τυχαία εντυπώνονται στην ψυχή σου και εκεί θα ανατρέχεις όταν θέλεις να νιώσεις κάτι αληθινό.
Η ουσία της ζωής είναι το τώρα. Αυτά που σήμερα αφήνεις να εντυπώσει η μοίρα πάνω στο συναίσθημα σου.
Ξημερώματα σε έναν άδειο σταθμό τρένου και εκεί που έχεις χωρίσει από την  παρέα σου και έχεις ξεκινήσει ένα ακόμα μοναχικό ταξίδι προς το παρακάτω σου, μέσα στη σιωπή να ακούς το όνομα σου και χωρίς προειδοποίηση να γεύεσαι το πιο τρυφερό και αθώο φιλί της ζωής σου.
Η ουσία της ζωής είναι ο αυθορμητισμός. Μακρυά από πρέπει και μη.
Η ουσία της ζωής, η ζωή, ο θάνατος.
Είναι χαράματα πια και εσύ έμεινες μόνος. Καθισμένος στο ίδιο σημείο κοιτώντας με προσπαθώντας
να καταλάβεις. Και μόνο γιαυτό θα σε ευγνωμονώ εσαεί.
Το χαμόγελο και η ολοκλήρωση μου θα περνά πάντα μέσα από το δικό σου χαμόγελο και την δική σου ολοκλήρωση και αυτό σιγά σιγά αρχίζεις να το κατανοείς.
Ξημέρωσε και εγώ σου χαμογελώ πλατιά και με την λάμψη αυτή που δημιουργείται βρίσκω το θάρρος και γράφω στον τοίχο της ψυχής σου δυο λέξεις κατευθείαν από την δική μου.
Μέσ` το ταξίδι της ζωής
         Μα τι να πεις
                Και τι να πεις
                       Μέσ` το ταξίδι της ζωής
                                 Αν στον καθρέφτη
                                        Μέσα του
                                             Τα μάτια σου δεν βρεις...

Και το ένα τούτο...

Πρέπει να το δεχτείς. Αυτό σου λέει μια φωνή βαθιά μέσα σου. Δεν έχεις προσδιορίσει που ακριβώς βρίσκεται και αλήθεια κάποιες φορές αυτά που σου λέει σε ενοχλούν. Σήμερα είναι μία από αυτές τις ημέρες. Στέκεις σε μία γωνιά και γλύφεις τις πληγές σου. Νιώθεις απροστάτευτος, μικρός και ηττημένος.
Σε βλέπω και χασκογελώ. Δυστυχώς είσαι αστείο θέαμα, και η φωνή μέσα σου συνεχίζει. "Πρέπει να το δεχτείς".
Σε ενοχλεί όλο και πιο πολύ. Το χειρότερο είναι ότι γνωρίζεις ότι έχει δίκιο.
Για να μπορέσεις να κάνεις κάτι δικό σου για πάντα (ο,τι και αν σημαίνει αυτό) πρέπει να το αφήσεις να φύγει. Πρέπει να αποκτήσει την ελευθερία της επιλογής. Η έστω την ψευδαίσθηση, την αντανάκλαση.
Πώς όμως αφήνεις το συναίσθημα να φύγει;
Πώς νικάς τον εγωισμό σου που ξέρεις από την αρχή ότι είναι πολυδύναμος, αν όχι παντοδύναμος.
Ήταν ένα βράδυ καιρό πριν. Ας το πούμε τότε. Ήταν βράδυ και εσύ καθισμένος κόντρα στον άνεμο επίτηδες προσπαθούσες να αναζωπυρώσεις τη φλόγα πού πίστευες ότι είχες μέσα σου.
Ο αέρας σε λυπήθηκε και μέσα από το μακρόσυρτο του τραγούδισμα προσπάθησε να σε βοηθήσει.
''Ψάξε για άλλη γη " σου είπε καλόκαρδα. Χιλιόχρονος και πολύπειρος σαν παππούς με άσπρα μαλλιά και γένια, καθισμένος στην ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι .
"Ψάξε για άλλη γη".  Όμως όχι. Εσύ συνέχισες να νιώθεις σαν τον Οδυσσέα. Πάνω από όλα ο σκοπός.
Δεν επέμεινε. Δεν είναι στην φύση του και άλλωστε δεν χρειάζεται. Η ζωή φέρνει μπροστά μας και μέσα μας όλα όσα είναι σωστά και αναγκαία για το παρακάτω μας. Για του καθενός χωριστά.
"Πρέπει να το δεχτείς". Αυτό ακούς, αυτό σε ενεργοποιεί.
Ήταν μια μέρα καιρό πριν, όταν για πολλούς λόγους άνοιξες τα παράθυρα και την πόρτα.
Μπήκε μέσα ο αέρας και η ζέστη του Ήλιου. Εσύ δεν το ανέλυσες και πολύ. Το καταλαβαίνεις τώρα εκ των υστέρων.
Ανοίγοντας την πόρτα έδωσες στην ελπίδα την ευκαιρία να μπει.  Αυτή ποτέ δεν σε πείραξε. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί να είναι φίλη σου. Όμως κάτι που ποτέ δεν είχες καταλάβει μέχρι τώρα είναι ότι η ελπίδα δεν ταξιδεύει ποτέ μόνη της...
Έχει παρέα την ανάγκη, την προσμονή, την ζήλια  και την απογοήτευση.
Ανοίγοντας την πόρτα, ΠΆΝΤΑ όλες αυτές οι "κυρίες"  περνάνε μαζί το κατώφλι.
Στην αρχή με το που τις αντιληφθείς διαπράττεις το μεγαλύτερο λάθος. Πιστεύεις ότι θα τις νικήσεις.
Άλλοτε από φόβο και άλλοτε από υπερβολική σιγουριά.
Η λογική, η υπομονή και η γνώση νομίζεις ότι είναι με το μέρος σου.
Στο αποτέλεσμα αν έχεις χιούμορ θα διασκεδάσεις με αυτή σου την πεποίθηση. Ήταν παιδική και εσύ δεν είσαι παιδί πια. Έχεις αλλάξει οπτική και παραμέτρους.
Όχι λοιπόν δεν μπορείς να νικήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε. Κανείς δεν τα κατάφερε. Κανείς, εκτός από αυτούς που ακούγοντας τον άνεμο έκαναν στην άκρη και απλά δεν πολέμησαν.
Κάποιες φορές η μεγαλύτερη νίκη είναι να αδιαφορήσεις και να μην ενδιαφερθείς για αυτήν. Για την ύπαρξή της, τα οφέλη της.
Αν λοιπόν το καταφέρεις έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα παράδοξο. Μη πολεμώντας, νικάς. Νικάς το χρόνο. Νικάς την ίδια την φθορά.
Βάζεις στην άκρη την κλεψύδρα και άχρονα συνειδητοποιείς ότι αυτό για το οποίο ένιωσες άσχημα που έχασες, δεν έφυγε ποτέ. Παραμένει πάντα μέσα σου και είναι η δική σου οπτική, το δικό σου συναίσθημα, που το φορτίζει θετικά ή αρνητικά. Γιαυτό φίλε μου αρχικά και το συναίσθημα έχει ουδέτερη χροιά. Σου δίνει πάντα την επιλογή. Το θεικότερο ίσως δώρο. Ουδέτερο και άχρωμο περιμένει από εσένα να του δώσεις υπόσταση.
Πρέπει να το δεχτείς.
Ο άνεμος πήρε την προσταγή που βγήκε αυθόρμητα από την ψυχή σου και την άφησε να διαλυθεί στο χώρο. Αντανακλάστηκε σε όλους τους τοίχους της αυτοκριτικής σου και κάθε φορά λες και μεγάλωνε και από λίγο. Σαν ένα μικρό μπαλάκι που χτυπά από τοίχο σε τοίχο. Κάθε φορά γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Μέχρι να φτάσει στα όρια του δωματίου. Να τα πιέσει και σαν ένα μπαλόνι που μην μπορώντας να αντέξει άλλο, σπάει. Έτσι ακριβώς ένιωσες όταν αυτή η προσταγή που δυνάμωνε και δυνάμωνε σε έκανε να σπάσεις σε πολλά κομμάτια αυτό το "δωμάτιο" που μέχρι τώρα ονόμαζες αυτοκριτική.
Έμεινες τυφλός έξω από το χρόνο μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια σου την καινούργια πραγματικότητα.
Κοίταξες γύρω σου και για πολύ καιρό άφησες το συναίσθημα υγρό να βρίσκει διέξοδο μέσα από τα μάτια σου.
Ήταν πάντα εκεί και εσύ (Ποιος να το φανταζόταν, εσύ!) ποτέ δεν το είδες. Εντάξει ίσως το είδες, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν του έδωσες την προσοχή που του αναλογούσε. Δεν σε κατηγορώ.
Αντίθετα σε καμαρώνω. Κάνοντας αυτή την επιλογή ελλόχευε ένας κίνδυνος που δεν γνώριζες και ο οποίος θα μπορούσε να καταστεί θανάσιμος. Λέγεται εγωισμός και είναι πάντα το όριο που οι τυχεροί και οι έτοιμοι περνάνε εύκολα. Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί δεν μπορούν να τον δουν. Η πορεία της ζωής τους, επιβάλλει να μην δέχονται την ύπαρξη του και έτσι είναι ανάξιοι (αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι) να τον δουν.
Όταν νικήσεις τα όρια δυστυχώς συνειδητοποιείς ότι και εσύ ως άλλος Δον Κιχώτης κυνηγούσες κάτι μη πραγματικό. Όρια δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει αρχή ούτε και τέλος.
Κύκλος είναι τα πάντα πού αέναα κινούνται. Μια δεξιόστροφα, μια αριστερόστροφα.
Όταν κλείνει λοιπόν ένας κύκλος, μια συγκεκριμένη στιγμή, τότε ακριβώς την ίδια στιγμή ξεκινά ένας καινούργιος. Κουβαλά μαζί του από την αρχή την ορμή της ψυχής μας για αλλαγή έχοντας ανοιχτή την πόρτα στην Ελπίδα...
Χαμογέλασες. Αρχίζεις να κατανοείς λοιπόν σιγά σιγά;
Πόσο θα μου πάρει μέχρι να απογοητευτώ ξανά, ρωτάς. Τι σημασία έχει όμως αναρωτιέσαι ακριβώς την ίδια στιγμή.
Γιατί πρέπει να χάνουμε το σήμερα μένοντας γατζωμένοι πάνω στο φόβο μας που μας πιέζει και μας επιβάλλει να οριοθετούμε τα πάντα;
Είναι άραγε αυτή δική σου ανάγκη ή και αυτό από κεκτημένη ταχύτητα το αντιγράφεις μέσα από την παρατήρηση.
Σε ρωτάω και σίγουρα προβληματίζεσαι. Δεν το έχεις σκεφτεί ξανά και μπλοκάρεις. Και πάλι δεν σε κατηγορώ. Για να έχεις φτάσει μέχρι εδώ, το σίγουρο είναι ότι όπου να `ναι θα έρθει η ώρα της κατανόησης.
Χαμογελάς. Σου αρέσει αυτή η οπτική της εξέλιξης σου σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ανώτερο.
Θα παλέψεις για αυτό. Σε ελκύει και το νιώθεις. Αύριο πρωί πρωί θα ξεκινήσεις. Σου το υπόσχεσαι.
Και εγώ ξεφυσάω. Γαμώτο σκέφτομαι εγώ φταίω. Ξέχασα να του πω για την φιλοδοξία. Την πιο σπουδαία παγίδα.
Θα ξαναγυρίσω λοιπόν στην παροδικότητα της δικής μου ύπαρξης και θα γίνω από την αρχή Γη και αέρας και φωτιά και νερό. Θα εξαφανιστώ, όμως μόνο για όσους δεν βλέπουν. Θα πάω πίσω σε εκείνο το σημείο που σε εκνεύριζα, μιλώντας από κάπου που δυστυχώς όσο και να θες ποτέ δεν θα προσδιορίσεις που βρίσκεται.
Είναι όμως τόσο απλό, τόσο εύκολο. Αρκεί να με ακούσεις όταν μιλάω μέσα από τα δάκρυα σου και να νιώσεις τις ρίζες σου καθώς σπρώχνουν τη Γη και πασχίζουν να έρθουν όλο και πιο κοντά μου.
Ανίκανοι υπάρχουμε στο τίποτα και αυτό ούτε καν μπορούμε να το δούμε. Μόνο αντανακλάσεις και από αυτές μόνο κάποια σημεία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα από εσένα και ταυτόχρονα είσαι ένα μικρό κομμάτι των πάντων. Όμως είναι κάτι που πάντα σε μπέρδευε. Στο είχε φέρει ένα βράδυ ο άνεμος.
Όλα υπάρχουν και είναι ένα. 'Ομως το ένα τούτο, δεν υπάρχει.
Αυτό εξακολουθεί να σε μπερδεύει δυστυχώς ακόμα όσο και αν πιέζεσαι. Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι το κατάλαβες και αμέσως μόλις κάνεις αυτή τη σκέψη, το χάνεις.
Όταν νικήσεις τα όρια δυστυχώς τις περισσότερες φορές χάνεις. Σε νικάει αυτή η νίκη. Μέσα από αυτή χωρίς να το πολύ καταλαβαίνεις δίνεις υπόσταση στα όρια και άρα δημιουργείς άλλα μεγαλύτερα και ίσως πιο δυνατά. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή.
Είπαμε τα πάντα λειτουργούν κυκλικά. Είναι κύκλοι. Όμως είναι (Και αυτό είναι το δύσκολο στην κατανόηση) για όσο εσύ τους επιτρέπεις να είναι. Η δική σου σκέψη γεννά τα πάντα, η δική σου ανάγκη τα τροφοδοτεί. Είναι η ματιά σου που τους δίνει υπόσταση.
"Όταν περάσεις τα όρια θα δεις τα πάντα να λάμπουν " λέει ο ποιητής. Λάμπουν διότι προσπαθείς να τα δεις συμβατικά. Κλείσε τα μάτια σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και άσε την ψυχή σου να δει.
Άσε το είναι σου να ενωθεί ξανά με το όλον. Γίνε το όλον και αν είσαι τυχερός ή έτοιμος σίγουρα θα καταλάβεις. Ήταν πάντα μπροστά σου, όπως όλες οι μεγάλες αλήθειες. Αυτές που οι ανίδεοι θεωρούν ότι μεταδίδονται πίσω από βαριές σκαλισμένες πόρτες με μυήσεις και βαθμούς.
Είναι πάντα εκεί η αλήθεια και είναι η εμπειρία, η ατομική μας εξέλιξη, που μας βοηθά κάθε στιγμή να δούμε ένα ακόμα κομμάτι της. Λίγο κάθε φορά. Στιγμή προς στιγμή να καταφέρουμε να γίνουμε μακάριοι. Να πάμε παραπέρα, να γίνουμε τρις μακάριοι και στο αποτέλεσμα με χέρια ανοιχτά να κοιτάξουμε αυτό το ένα στα μάτια. Να καθρεφτιστούμε μέσα του και με ηρεμία να ακούσουμε τον άνεμο να τραγουδά το δικό του περίεργο και τόσο θελκτικό τραγούδι περνώντας μέσα από το μυαλό μας. Δυο λόγια περίεργα και σοφά. Δεν υπάρχει σκοτάδι, μόνο άγνοια.
Άγνοια του όλου, άγνοια του ενός.
Και ψιθυριστά καθώς απομακρύνεται θα ακούσεις τρυφερά την προτροπή του.
"και το ένα τούτο, δεν υπάρχει ".

Ατομικα...

Το μυαλό μου δυστυχώς πάλι με πρόδωσε και μπλόκαρε. Έμεινα εκεί μετέωρος να κοιτάζω έξω από το τζάμι. Η ταχύτητα της εναλλαγής των εικόνων με καθήλωσε.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι. Άνθρωποι και αυτοκίνητα. Σε μία τόσο περίεργη ταύτιση κινήσεων.
Εξακολούθησα να παραμένω μετέωρος, όμως το μυαλό μου ξαναπήρε μπρος.
Λες και έσβησε μόνο και μόνο για να μπορέσω να ακούσω την ιδέα αυτή μέσα στη σιωπή που κράτησε ένα δευτερόλεπτο ή μια αιωνιότητα. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου πω με σιγουριά.
Όταν όμως ξεκίνησε πάλι, με ώθησε να την αναλύσω.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι. Πόσο πολύ μοιάζουν, πόσα κοινά στοιχεία έχουν.
Ένα εξωτερικό περίβλημα που καταρχήν προστατεύει, περιβάλλει και περιέχει ένα εσωτερικό το οποίο μπορούμε να ονομάσουμε ενεργό και ζωντανό. Είναι το αίτιο της κίνησης.
Το βλέμμα μου εξακολουθεί να παραμένει καθηλωμένο στο τζάμι.
Το ένα αυτοκίνητο παλιό, βρώμικο παρατημένο και το άλλο αντίθετα καθαρό και προσεγμένο.
Τι τα διαφοροποιεί, αναρωτιέμαι.
Το πάθος, αυτή η απάντηση μου έρχεται ενστικτωδώς. Το πάθος του ενεργού και ζωντανού. Είναι το αίτιο της δημιουργίας.
Έτσι δεν είμαστε όμως και οι άνθρωποι;
Πάθος. Για ζωή, για έρωτα, για εξέλιξη.
Πάθος για το παρακάτω. Το παρακάτω της ψυχής που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε ύλη, πού ευτυχώς ακόμα δεν απέκτησε χρηματική αποτίμηση !
Το παρακάτω πού μας δίνει την όρεξη και την ορμή να χαμογελάμε και να κατανοούμε. Να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε.
Γιατί το χάνουμε;
Αν θεωρήσουμε ότι όλοι αρχικά το έχουμε, οι περισσότεροι αργά ή γρήγορα το χάνουμε.
Σαν το καινούργιο παιχνίδι που μετά από καιρό χάνει την λάμψη του και σταματά να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας.
Γιατί όμως το χάνουμε άραγε ?
Η απάντηση μέσα μου είναι απλή. Διότι έτσι πρέπει.
Ο εργάτης δεν πρέπει να έχει όνειρα διότι τότε συχνά πυκνά νιώθει την ανάγκη να κοιτάξει ψηλά και έτσι κάνει ένα βήμα ανυποταξίας. Σκυφτός ο άνθρωπος είναι βολικός και μετρήσιμος .
Άρα δεν φταίμε εμείς σκέφτομαι. Είναι η κοινωνία που μας αναγκάζει λοιπόν να σκύψουμε το κεφάλι και να ξεφορτωθούμε την παιδικότητα που διατηρεί το πάθος και τα όνειρα.
Χάνομαι και πάλι έξω από το τζάμι.
Ένα περιπολικό βιαστικό με τη σειρήνα του ανοιχτή, να ξυπνά το φόβο και την περιέργεια, δύο φορτηγά διασταυρωμένα σε ένα στενό δρόμο και άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι να κινούν την εικόνα δεξιά αριστερά.
Φταίει η κοινωνία .Αυτή είναι η σωστή απάντηση. 'Όμως κάτι δεν μου κολλάει.
Σίγουρα ένα αυτοκίνητο πολλών χρόνων βγάζει σκουριές και χαλάσματα. Όμως ο χρόνος μπορεί να γίνει δικαιολογία όταν θα με ρωτήσουν για ποιο λόγο είναι βρώμικο ;
Ένας άνθρωπος λοιπόν γεμάτος " βρομιές " πέρα από τα χαλάσματα και τη φθορά του χρόνου, δεν είναι λίγο παιδικό να δικαιολογείται για αυτό ρίχνοντας την ευθύνη σε κάτι έξω από αυτόν;
Αναρωτιέμαι και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια της Τζένης Στράλλα. "Τι και αν ήταν έρημος η πίστη ,ποιος θα κατηγορούσε τον ήλιο για σκληρότητα ;"
Είναι ένας προβληματισμός που με εξιτάρει καιρό τώρα. Γιατί πρέπει πάντα να φταίνε οι άλλοι και ποτέ εγώ;
Θα δεχτώ ότι φταίει ο δάσκαλος μου στο δημοτικό που δεν έμαθα γραμματική και ορθογραφία. Φταίει το κράτος που μου παρέχει αυτή την παιδεία και φταίει και η οικογένεια μου που δεν έλεγχε την καθημερινότητα αυτή.
Όμως στο σήμερα, όντας ενήλικας, κύριος του εαυτού μου, ποιος φταίει που δεν ανοίγω ένα βιβλίο να ξαναδιαβάσω και να μάθω γραμματική και ορθογραφία ;
Φίλε ή φίλη σίγουρα στο σημείο αυτό θα εγείρεις τις αντιδράσεις σου. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω κουράγιο κτλ. Όμως σε παρακαλώ για ένα λεπτό σκέψου το.
Λένε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Πόσο σοφό !
Καθημερινός αγώνας για να αποκτήσουμε χρήματα και εξουσία. Περισσότερες ανάγκες και μεγαλύτερη δίψα για περισσότερα και περισσότερα και πάει λέγοντας. Όμως μισό λεπτό, για να τα κάνουμε τι ;
Για μια δύσκολη στιγμή θα πουν οι περισσότεροι. Ο κ, το σήμερα όμως;
Τι γίνεται με όλη αυτή την πίεση που σήμερα κουβαλώ μαζί μου;
Όσο και να βάφεις εξωτερικά το αυτοκίνητό σου αν δεν προσέχεις τον κινητήρα του και αν δεν του βάζεις το σωστό καύσιμο, θα έρθει η στιγμή που θα σε αφήσει. Να είσαι σίγουρος γιαυτό.
Δεν μπορώ και ίσως δεν θέλω να σου μιλήσω για πολλά. Έχω ανάγκη όμως να σου πω δύο λέξεις. Κυριολεκτικά δύο λέξεις, που η ανάγκη μου με ωθεί να στις φωνάξω.
ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ .
Είναι ίσως το εισιτήριο για να επιστρέψεις στη χώρα εκείνη που τα όνειρα ακόμα υπάρχουν και το πάθος συντροφεύει τις ενέργειές μας.
Ατομικά νιώθουμε, ατομικά καταλαβαίνουμε και ατομικά προσπαθούμε .
Αφήνω το βλέμμα μου να ξεφύγει έξω από το τζάμι και αφήνομαι να με παρασύρει προς την θάλασσα το νωχελικό περπάτημα μίας ανάγκης που ονομάζεται εξέλιξη. 

Ζήσε στα όρια

Ζήσε στα όρια. Αυτή είναι πάντα η προτροπή της ζωής σε όσους δεν εφησυχάζονται και ψάχνουν καινούργια πράγματα και καταστάσεις. Ζήσε στα όρια. Και εσύ το ακούς και παθιάζεσαι. Φεύγεις από το γραφείο και σήμερα στη διαδρομή του γυρισμού δεν θα βάλεις ακουστικά. Δεν θα άντεχες και την μουσική, έτσι δυνατά που αντηχούν οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου.

Καθισμένη σε ένα βαγόνι λοιπόν και συντονισμένη με μια κίνηση που δεν μπορείς συνειδητά να νοιώσεις. Σε επηρεάζει όμως στην ταχύτητα των σκέψεων. Βυθίζεσαι όλο και περισσότερο μέσα σου και η ταχύτητα σε πάει μπροστά. Λες και πας από το παρελθόν στο μέλλον. Από το χθες στο σήμερα. Από την απελπισία στην ελπίδα...

Ζήσε στα όρια. Ναι καλά σκέφτεσαι και αντιδράς. Αν σε ρωτήσω θα μου πεις ότι όλες αυτές τις ατάκες και τα ευφυολογήματα τα γράφουν άνθρωποι αργόσχολοι χωρίς ΄΄πραγματικά΄΄ προβλήματα. Όμως σου αρέσουν τόσο πολύ. Έχουν τη δύναμη να ξυπνούν μέσα σου μια παιδική πεποίθηση ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Εκείνες τις στιγμές νιώθεις ξανά ότι η ζωή δεν σε νίκησε και η ελπίδα για ένα πιο όμορφο αύριο είναι πραγματικό συναίσθημα μέσα σου. Ζήσε στα όρια.

Όμως ένα λεπτό. Ποια όρια; Ποιος τα ορίζει και ποιος τα ελέγχει ;

Αυτή η σκέψη αν είσαι τυχερή και την κάνεις, έχει τη δύναμη να σου αλλάξει όλη τη ζωή.

Άτομο και κοινωνία. Θεωρητικά μια απλή εξίσωση που λύνεται με παιδικά μαθηματικά. Θεωρητικά…

Αρχίζεις λοιπόν να κυοφορείς  αυτή τη σκέψη και για ένα δευτερόλεπτο νιώθεις ότι κατέχεις το μεγαλύτερο μυστικό.  Όμως σου ξεφεύγει. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα, χαμογελάς (είπαμε αν είσαι τυχερή ) και ξεκινάς να παρατηρείς. Μια συνήθεια ξεχασμένη από καιρό. Άνθρωποι, όρια, υποχωρήσεις και πρέπει. Έξω όμως από όλα αυτά τι;

Στέκεις εκεί απορημένη. Αυτή η σκέψη είναι πρωτόγνωρη για σένα, όμως η απάντηση δεν αργεί να έρθει. Είπαμε είσαι τυχερή, άρα είσαι εναρμονισμένη και δεκτική. Φόβος, αυτή είναι η  σωστή απάντηση. Φόβος μην και ξεστρατίσεις από το κοπάδι και αυτονομηθείς. Γιαυτό υπάρχει ο κακός ο λύκος. Για να σε κρατάει στο μαντρί, στα όρια. Αυτή είναι η αποστολή του. Το συνειδητοποιείς και γελάς . Από μια πλευρά σου φαίνεται αστείο. Σαν το σκιάχτρο που φοβούνται τα πουλιά  μέχρι να το καταλάβουν. Μετά το προσπερνούν, το αγνοούν και σίγουρα νοιώθουν πιο ελεύθερα.

Έτσι θες να νοιώσεις και εσύ. Όμως κάτι σε κρατάει. Δεν σε αφήνει να χαρείς με αυτή την τόσο σπουδαία ανακάλυψη του νου. Είπαμε είσαι τυχερή, είσαι όμως και έξυπνη ;

Κάθε παγίδα έχει τους δικούς της τρόπους να εξασφαλίζει την επιβίωση της. Έχει δικούς της μηχανισμούς ελέγχου και προστασίας. Στη δική μας περίπτωση η δικλείδα ασφαλείας λέγεται αμφιβολία. Τόσο απλά. Ναι μεν, αλλά.

Προς στιγμή τα χάνεις. Σαστίζεις και νιώθεις να κρύβεσαι πάλι στο καβούκι σου. Μην ανησυχείς όμως, κανείς δεν θα σε κρίνει για αυτό. Αντίθετα όλοι αυτό περιμένουν από σένα. Έχουν κάνει τόση δουλειά για αυτό !

Εδώ όμως μιλάμε για το παρακάτω. Για την υπέρβαση. Ζήσε στα όρια.

Μάλλον όχι ! Ζήσε έξω από αυτά …
Αυτή πρέπει να είναι η προσταγή. Αυτή πρέπει να είναι η επιθυμία.

Κοινωνία και άτομο. Αυτή είναι η εξίσωση. Γολιάθ εναντίον Δαυίδ.

Σε μια εποχή χωρίς όνειρα, χωρίς αντοχές και κυρίως χωρίς κουράγιο, ο Γολιάθ ίσως και να βαριόταν αυτή την αναμέτρηση. Μπορεί να γελούσε και να έφευγε. Ακριβώς ότι κάνει η κοινωνία..

Όμως το μεγάλο μυστικό είναι ότι όλο αυτό το κάνει όχι από σιγουριά και ανωτερότητα αλλά από φόβο. Ένα απλό φύσημα τις περισσότερες φορές είναι αρκετό ώστε να γκρεμιστούν τα πάντα γύρω σου, όσο αδύνατο και να σου φαντάζει αυτό τώρα. Χρειάζεται πάντα όμως εκείνο το έναυσμα που θα σε βοηθήσει ουσιαστικά να ξεπεράσεις τους ενδοιασμούς και τους φόβους σου.

Περιμένεις και ονειρεύεσαι κάποιες φορές τον ιππότη πάνω στο άσπρο του άλογο που ελπίζεις να σε σώσει από όλα αυτά και να σε πάρει μακρυά. Δυστυχώς πέθανε! Αυτή είναι η αλήθεια και πρέπει να την μάθεις, πέθανε. Όχι κυριολεκτικά, πέθανε μέσα του. Αντάλλαξε τις αρετές του με την άνεση ενός διαμερίσματος και μίας καλής σύνδεσης στο διαδίκτυο. Έπεσε στην παγίδα και ούτε ποτέ που το κατάλαβε. Παρέδωσε αμαχητί το σπαθί και την ασπίδα του και πήρε ταυτότητα και πιστωτική κάρτα.

Απελπίστηκες ; δεν χρειάζεται.

Υπάρχει κάποιος άλλος που ακόμα δεν νικήθηκε .Που ακόμα έχει τη δυνατότητα να ονειρεύεται και ξέρει ότι τα πράγματα θα αλλάξουν και θα γίνουν καλύτερα.

Που θα τον βρεις ; Χμ !!Τελικά ίσως δεν είσαι και τόσο έξυπνη.
Κοίτα στον καθρέφτη. Ζει μέσα σου. Είναι αυτή η φωνή που σε κρατά ξύπνια κάποιες νύχτες και σου δίνει κουράγιο.

Αυτή τη φωνή ακολούθησε.

Ζήσε στα όρια. 
Ζήσε έξω από αυτά.
Νίκησε το φόβο σου και χαμογέλα. Πέθανε και φώναξε θάνατος δεν υπάρχει, όπως λέει και ο Κύριος Νίκος.

Βγες από τη σπηλιά και χαμογέλα.

Θα σε περιμένω στη γωνία.

Tα Σέβη μου ...

Παραδομένος δερβίσης στο στριφογύρισμα των αναγκών μου. Μεθυσμένος από το τίποτα που ο αέρας με τη δική του ορμή φυσάει στην ψυχή μου. Χαμογελάω και οι μικρές αυτές συσπάσεις του προσώπου μου μοιάζουν με τις πιο απαιτητικές ασκήσεις. Θα το ξεπεράσω.

Η ίδια η καθημερινότητα αυταρχικά πάντα μας επιβάλει την δική της θέση. Στέκεσαι αντιμέτωπος με τη φθορά και για μια στιγμή το χάνεις. Παραδίδεσαι και νικιέσαι. Αυτή όμως η θέση αυτόματα σε οδηγεί στην αρχή ενός  καινούργιου κύκλου. Ίσως πιο οδυνηρού και ίσως λίγο πιο δύσκολου. Κουβαλάς στις αποσκευές σου ένα μικρό πακέτο που ονομάζεται εμπειρία. 'Όσο προχωράς τόσο μεγαλώνει. Όσο ζεις  τόσο σε βαραίνει.

Κυκλικά κινούνται τα πάντα. Από τους πλανήτες έως τα συναισθήματα μας. Παρατήρησε τη φύση. Μελέτησε τα φαινόμενα. Εναρμονίσου με τον παγκόσμιο ρυθμό. Προσταγές που αργά σου φέρνει ο άνεμος, τις νύχτες που μπερδεύεσαι και ζαλισμένος αφήνεσαι στα άτονα χάδια κάποιας μελαγχολικής συντροφιάς.

Παραμένεις δυστυχώς ο κανένας και ανανεώνεις το παράπονο της στατικότητας σου πολεμώντας τη μοίρα. Ποια όμως από όλες ; ούτε καν ξέρεις. Απλά αντιστέκεσαι στη φθορά. Μηχανιστικά και χωρίς βαρύτητα. Δεν θέλεις να είσαι ο κανένας. Θέλεις ή καλύτερα έχεις ανάγκη να αποκτήσεις υπόσταση. Οι σειρήνες το μυστικό αυτό το τραγουδούν χρόνια. Κάθε φορά όμως δεμένος στο κατάρτι της δικής σου ματαιοδοξίας κωφεύεις, νομίζοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος να γλιτώσεις. Πόση λύπη να ξέρεις κουβαλά η ματιά μου όταν συλλογίζομαι αυτό σου το αδιέξοδο.

Πράξη, αυτό είναι το μυστικό των μυστικών. Η ζωή προχωρά μέσα από την πράξη. Μορφοποιούνται οι σκέψεις μας και οι αγωνίες και τα συναισθήματα μας και αμέσως αποκτάμε μια άλλη καινούργια υπόσταση. Παύει το εν δυνάμει που πάντα περιέχει την αγωνία της εκπλήρωσης και αντικαθίσταται από κάτι πιο στιβαρό, χωρίς καμία αγωνία και με την σιγουριά της υπόστασης του.

Αυτή θα είναι πάντα η δύναμη της πράξης. Να ανοίγει καινούργιες ατραπούς μύησης στο θεατρικό που η ψυχή μας κυνηγιέται με το πνεύμα. Αυτή η αέναη παράσταση που όπως όλα τα δράματα περιέχει πόνο αλλά και λύτρωση και αποκατάσταση και εξέλιξη.

Χαμογελάω, ή σταμάτησε ο πόνος ή τον συνήθισα. Μη με ρωτήσεις, δεν θα ξέρω να απαντήσω. Ξέρω μόνο ότι η πράξη μου πάλι με νίκησε, με οριοθέτησε και με άφησε ξάγρυπνο να περιμένω ένα σήμα, μία απάντηση.

Η Ευρυνόμη σίγουρα σε κάποια γωνιά ψυχαγωγείται  από τις σκέψεις μου και περιμένει αέναα τον Οφίωνα που κουβαλώ μέσα μου να επαναστατήσει, να αυθαδιάζει και να νοιώσει ότι μπορεί. Τότε, όπως κάθε φορά, αυτή η σοφή Μητέρα θα μου χαμογελάσει. Θα κουνήσει το κεφάλι με μια δόση απογοήτευσης και γυρίζοντας από την άλλη θα γελάσει κρυφά με ικανοποίηση για αυτή την εξέλιξη.

Μπορεί να μην καταλαβαίνεις για πιο πράγμα μιλάω. Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε αδιέξοδο και παραδομένος μέσα στη θνητότητα σου θα αφήσεις τον άνεμο να πάρει μακρυά άλλο ένα κομμάτι της ψυχής σου μέσα από τον αναστεναγμό σου, απλά συλλογίσου την πράξη. Την δική σου πράξη. Αυτό το θεϊκό δώρο που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη από όλα τα όπλα της ζωής.

Η δύναμη του πράττειν αυτοβούλως. Αυτή θα μπορούσε να ήταν μια σύντομη εξήγηση για το τι είναι ελευθερία. Σίγουρα κάποιος θα βιαστεί να απολογηθεί. Μα το ένα, μα το άλλο. Στα ίδια όμως καταλήγουμε. Συνέπειες πράξεων που μας δημιουργούν άλλες πράξεις και πάει λέγοντας. Ένα κουβάρι που πιο εύκολα κόβεται παρά λύνεται.

«Εστίν ουν τραγωδία, μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας...»

Από τον μαθητή στον δάσκαλο και στην παραδοχή του δράματος. Μια τραγωδία, χωρίς πλέον κάποιον να άδει ντυμένος ως τράγος όπως όριζαν τα προηγούμενα δεδομένα, αλλά πολλούς που απλά παράγουν δυσαρμονία, ομοιάζοντας με άλλα ζώα εξίσου όμορφα. Γουρούνια, κότες και αν είμαστε τυχεροί σπάνια και κανένα άλογο που μέσα από τη δική του ορμή μας αναγκάζει να το θαυμάσουμε, να το ζηλέψουμε, να το πολεμήσουμε και οι τυχερότεροι όλων παραδομένοι στην ήττα τους να το ζήσουν.

Αυτό το συναίσθημα είναι που χρόνια μετά θα τους κάνει να μπορούν να αναστενάζουν στο ηλιοβασίλεμα. Η γνώση είναι δύναμη και ο μυημένος γνωρίζει ότι όλα είναι δρόμος. Είναι δόσιμο και φωτιά. Φοίνικας που αναγεννάτε και γελά με την απλότητα του μηχανισμού της ζωής.

Παραδομένος δερβίσης στο στριφογύρισμα των αναγκών μου υποκλίνομαι για ακόμα μια μέρα στο μεγαλείο του τίποτα.

Τα σέβη μου…

Kάθε φορά

Σε ήθελα μεμονωμένα μέσα από όλο σου το είναι και είχα την ψευδαίσθηση της πληρότητας του εγώ μου.

Όμως το άπειρο άρχισε πάλι να μας μηδενίζει, κλείνοντας έναν κύκλο πού βιάστηκε να φτάσει στο τέρμα του.

Έχω πυρετό μου λες, μυρίζοντας τη δίψα της ζωής. Δεν νοιώθω καλά γιατί το εγώ μου έφυγε, ξεκίνησε το δικό του απροσδιόριστο ταξίδι προς το άγνωστο.

Ποιο χέρι να σου δώσω όταν ζητάς βοήθεια, ποια καρδιά να σφίξω ;

Ο λαγός ποτέ δεν θα φοβίσει το δράκο, ούτε ο μέρμηγκας θα γίνει πιο γλεντζές.

Αυτά ακούς σαν χάνεσαι πάντα μαγνητισμένη από το τίποτα. Κρύβοντας όλο το σύμπαν σε έναν μικρό, πιο μικρό κι από την λύπη, κόκκο άμμου.

Στα γράφω αυτά χωρίς ελπίδα αλλά και χωρίς παράπονο.

Η λάμψη από το χαμόγελο του πιο ανίκανου ανθρώπου θα μαρτυράει πάντα τη φύση μας.

Κενά κουφάρια με βιολογικές καρδιές. Πολλά θέλω αλλά κανένα μπορώ.

Κλείνω τα μάτια και πάλι όλα αυτά χάνονται. Βλέπω μόνο εσένα όπως παλιά να χορεύεις τα πέπλα του άχρωμου.

Σε θαυμάζω ...

Σε αποζητώ ...

Όμως το ξέρω, δεν θα είσαι εδώ. Γιατί το δικό μου εγώ περιορίζεται από το χρόνο του σήμερα. Ρωτάω πως ξεκινάς για τα σύννεφα. Έχω αγγίξει με τα ακροδάχτυλα μου το τίποτα και ξέρω να ελπίζω.
Θα σε φτάσω. Μπορεί όχι σήμερα, όχι αύριο αλλά ίσως εχθές. Όχι μόνο θα σε φτάσω αλλά να ξέρεις θα σε ξεπεράσω. Έχω ανάγκη να είμαι εκεί όταν θα έρθεις.

Να μου χαρίσεις μια ματιά κι ας είναι η χειρότερη σου. Το έχω ανάγκη γιατί είναι το εισιτήριο μου για την ελπίδα.

Γιαυτό θα σε περάσω. Περνώντας δίπλα σου θα σου δώσω το δάκρυ μου αλλά πρόσεχε, αν το πιστέψεις θα σε κάψει.

Και εκεί στο τέρμα κουρασμένος πια, περιμένοντας το σύννεφο θα σε χειροκροτήσω με αγάπη γιατί επιτέλους το ταξίδι σου, αυτή μας η αναμέτρηση...
Έφτασε επιτέλους στην αρχή.

Το μηδέν και τα πάντα...

Oταν το τίποτα εμπεριέχει το μηδέν, τότε αυτό το τίποτα κυοφορεί τα πάντα.
Χρειάζεται όμως χρόνο και υπομονή. Χρειάζεται ίσως και λίγη απόσταση. Για να μπορείς να μιλήσεις πρέπει να ξέρεις να ακούς. Για να μπορείς να χαίρεσαι την νίκη πρέπει να μάθεις να υπομένεις την ήττα. Την ήττα τη δική σου η οποία για τον αντίπαλο είναι νίκη. Άρα είναι και θέμα οπτικής. Μπορείς να μπεις στην πλευρά του άλλου ;Να δεις μέσα από τα μάτια του και να αναστενάξεις με την στεναχώρια του ;
Μέγα ερώτημα. Όχι φυσικά για όλους. Μόνο για τους ερωτευμένους, τους τρελούς και τους σωσμένους. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι ποτέ δεν θα βρουν κανένα νόημα σε όλο αυτό. Ποτέ δεν θα θελήσουν να μπουν στη θέση κανενός. Θα ήταν εδώ που τα λέμε παράλογο.
Αυτοί όμως που ορμώμενοι από μια εσωτερική ανάγκη στέκονται ξάγρυπνοι αυτές τις τόσο ζεστές νύχτες και αναρωτιούνται, αυτοί θεωρώ κουβαλούν στους ώμους τους την ελπίδα ότι αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα.
Είχε δίκιο ο ποιητής, τα συνηθίσαμε όλα. Κλεισμένοι στους μικρόκοσμους μας και απορροφημένοι από τις δικές μας ανάγκες, σταδιακά χαθήκαμε. Μάθαμε να χαμογελάμε βεβιασμένα και να ζηλεύουμε την επιτυχία. Σαν αποτέλεσμα χωρίς διαδικασία. Μόνο την αμοιβή και όλο αυτό χωρίς εννοείται να πρέπει να κοπιάσουμε. Αν δεν βρέξεις πόδι λέει το ρητό, ψάρι δεν έχει. Όμως όχι εμείς πλέον τα θέλουμε όλα. Η προηγούμενες γενιές αυτό τελικά παρήγαγαν μέσα από τους δικούς τους αγώνες τα τελευταία 80 χρόνια. Ασυδοσία και αγένεια. Είπαμε όμως τα συνηθίσαμε όλα και τίποτα πια δεν μπορεί να μας σοκάρει. Τίποτα πια δεν έχει τη δύναμη να μας προβληματίσει. Τα θέλουμε όλα, τα θέλουμε άκοπα και τα θέλουμε τώρα.
Ένας ακόμα μήνας ξεκινά και υπάρχει πάντα η ανάγκη της ευχής. Σε αυτό τον ευλογημένο τόπο που κρατάμε όλοι τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας υπάρχει μία λογική που μας το επιβάλει. Καλό μήνα λοιπόν σε όλους. Γενικά και ειδικά, άμεσα και έμμεσα.
Ιστορικά σαν σήμερα 1 Ιουλίου του 1944 διεξάχθηκε η σύνοδος του Bretton Woods υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για την χάραξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Συστάθηκαν λοιπόν δύο νέοι οργανισμοί. Το διεθνές νομισματικό ταμείο και η παγκόσμια τράπεζα. Το δολάριο αντικατέστησε το χρυσό ως μέσο των διεθνών συναλλαγών και τα πράγματα ξεκίνησαν μια καινούργια πορεία που 68 χρόνια μετά έχουν πρακτικά φτάσει σε αδιέξοδο. Όλοι το γνωρίζουμε, ίσως οι έχοντες να μην θέλουν να το αποδεχτούν, όμως δυστυχώς η κοινωνίες όπως εξελικτικά δομήθηκαν, δυστυχώς απέτυχαν.

Κατεστραμένοι άνθρωποι χωρίς ελπίδα και όνειρα να ζουν τη μέρα της μαρμότας χωρίς καν να έχουν τη δυνατότητα να το καταλάβουν. Και ας υπάρχουν κάποιοι που τα λένε. Που φωνάζουν, που ενδιαφέρονται. Είναι γραφικοί, έτσι χαρακτηρίζονται. Μέχρι να δικαιωθούν. Μετά τους λέμε σοφούς. Πρέπει να ακουμπήσουμε μόνοι μας τα σημάδια απ τα καρφιά για να πιστέψουμε. Αυτή είναι και η ομορφιά άλλωστε σε αυτή τη ζωή.
Τι γίνεται όμως όταν το τίμημα της γνώσης αυτής είναι πολύ βαρύ ;
Όταν σε κάνει να ξενυχτάς και να γεμίζεις τα κενά σου με το τίποτα ;
Βαρύ αδελφέ μου το τίμημα αλλά εκεί πρέπει να μάθεις να χαμογελάς. Ευλογία θα πουν οι γραφικοί, αυτοί που αύριο θα ονομάσουμε σοφούς. Ευλογία που μας μαθαίνει να εξελισσόμαστε. Πιστεύω ότι η επανάσταση πλέον μόνο ένα δρόμο έχει, Την ατομική συνειδητοποίηση. Άλλαξε τον εαυτό σου και θα αλλάξει όλος ο κόσμος. Το μυστικό όμως είναι ότι όλο αυτό ξεκινά πάντοτε από το τίποτα. Εκείνο όμως το τίποτα που εμπεριέχει το μηδέν. Την αρχή και την υπόσχεση. Το τίποτα που προέρχεται από τη σιωπή και την σκέψη. Αυτό το τίποτα που αέναα θα κυοφορεί τα πάντα.
Καλό μήνα σε όλους λοιπόν με την ευχή να φέρει στον καθένα αυτό που του αξίζει και του αναλογεί. Προσωπικά όχι μόνο αυτό το μήνα αλλά κάθε μήνα μπροστά στην ανθρώπινη εξέλιξη προσκυνώ.Κάποιες φορές με λυγμούς και κάποιες με γέλια. 
Γιώργος Σεφέρης αφιερωμένος σε αυτούς που μόλις χαμογέλασαν.

                - Αφήγηση -
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν και αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από την στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ` το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι` αυτόν γιατί δεν βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ

Βράδυ στην 1η του Ιούνη...

Βράδυ με πιάνει τελικά. Πάντα βράδυ. Θες η ησυχία, θες η ζωντάνια της φύσης που νοιώθω να με διαπερνά μέσα από την ελάχιστη της κίνηση, δεν ξέρω. Πάντως είναι βράδυ όταν νοιώθω την ανάγκη να βουτήξω μέσα μου και να χαθώ. Έχω ανάγκη να ξεφεύγω από τα ανθρώπινα και έστω και για λίγο να νοιώθω πάλι καλά. Εναρμονισμένος με τη φύση και τον παλμό μου να δονείται μέσα από τα φτερά ενός πουλιού. Μέσα από το θρόισμα ενός φύλλου.

Κοιτάζω δεξιά και η ματιά μου χάνεται στο σοκάκι (όχι μεγαλύτερο από τριάντα μέτρα) που έτσι φωταγωγημένο νοιώθω ότι έχει μια άλλη όψη. Οι εικόνες που ζούνε μέσα μου το έχουν χρωματίσει διαφορετικά. Ακόμα αν συγκεντρωθώ είμαι σίγουρος ότι θα δω εκείνο τον ξεχαρβαλωμένο φράχτη στα δεξιά, που έστεκε και διαχώριζε το δρόμο από την αλάνα. Γιατί εκεί τίποτα δεν υπήρχε πέρα από μια αλάνα. Προικιό μιας γιαγιάς σε εποχές που εδώ κατοικούσαν μόνο λύκοι και ο άνεμος. Στα δεξιά, γιατί από την άλλη δάσος. Μια σειρά γέρικες βελανιδιές που καταμήκος  δημιουργούσαν μια ισορροπία. Μέχρι εδώ είσαι, σου έλεγαν. Από εδώ και πέρα έχουμε άλλο θεό. Η αλήθεια είναι ότι παιδάκι έτυχε κάποτε να δω μια φιγούρα και έτσι μισοσκοταδιασμένη να την αποτυπώσω μέσα μου. Χρόνια πολλά πέρασαν μέχρι να της δώσω όνομα. Και δεν σας κρύβω ότι την μέρα εκείνη χάρηκα γιατί  μέχρι τότε ήταν απλά ο περίεργος  τύπος με τον αυλό. Μόνιμος προστάτης του δάσους που απλωνόταν στα αριστερά, τότε όπως και τώρα. Δεν ξέρω γιατί αλλά η αριστερή πλευρά έχει την τάση να μην αλλάζει μέσα στο χρόνο. Και ας αλλάζουν τα πάντα, περίεργο !   

Το στενό αυτό πλέον μία ταμπέλα  το έχει οριοθετήσει και του έχει δώσει υπόσταση. Αδιέξοδο, τουτέστιν μην εισέρχεστε, μην διαταράσσετε την ηρεμία του. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο η αλάνα έπαψε να είναι αλάνα και ο ξεχαρβαλωμένος φράχτης έδωσε τη θέση του σε μία στιβαρή μάντρα. Η γιαγιά ξεχάστηκε σε μία κιτρινισμένη φωτογραφία, όμως οι λύκοι δεν έφυγαν. Αλλάξανε μορφή και παρέμειναν με τον άνεμο πλέον να φουρτουνιάζει τα μυαλά τους. Όπως γίνεται συνήθως όταν οι άνθρωποι λένε ότι εξελίσσονται.

Τώρα με τα μάτια του σήμερα καθισμένος στη βεράντα μου κοιτώ αυτό το στενό που με τα όμορφα λαμπιόνια που είναι πλέον στολισμένο σε βάζει σε μία διαδικασία γιορτής ή έστω αναμονής για ένα γεγονός που θέλεις να είναι σημαντικό. Κάπου βαθιά μέσα μου όμως το ξέρω ότι απλά είναι η ανάγκη του ανθρώπου να μετριάσει το φόβο του, αντιμέτωπος συνήθως με τον ίδιο του τον εαυτό. Εκεί που έστεκε η αλάνα, γυμνή και ξεκάθαρη, τώρα υψώνονται σπίτια πλούσια και μεγάλα που εκεί στην ησυχία της νύχτας είναι φορές που ίσως αν είσαι τυχερός θα καταφέρεις να ακούσεις το θρήνο τους για την επίγνωση του παραλογισμού της ύπαρξης τους.

Σκέφτομαι αυτό το στενό πως ήταν και πώς έγινε. Όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το περπάτησα. Πάντα το παρατηρούσα από απόσταση. Μέσα από την ασφάλεια του δικού μου χώρου άφηνα πάντα την ματιά μου να ξεφύγει μέσα από την εικόνα του, όμως ποτέ δεν πήγα μέχρι εκεί. Έζησα χρόνια δίπλα του, παράλληλα. Και τώρα καταλαβαίνω ότι τις περισσότερες φορές το θεωρούσα δεδομένο και ίσως ούτε καν να το κοίταζα. Αυτό το στενό, αυτά τα τριάντα μέτρα δρόμου που δεν τα επέλεξα. Τα βρήκα εκεί και έπρεπε να τα δεχτώ.
Εδώ και λίγη ώρα λέω Ιούνη και το κρύο δεν άλλαξε. Όχι πως το περίμενα. Αντιστέκομαι και  παραμένω στη βεράντα μου. Τελικά τα πράγματα είναι πάντα μπροστά μας. Μυστικά δεν υπάρχουν. Χρειάζεται όμως ο κατάλληλος χρόνος και η έτοιμη ματιά για να τα δούμε και να τα καταλάβουμε.

Σήμερα γνώρισα την Κατερίνα Γώγου. Τυχαία, όπως όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Μία γυναίκα που ήταν σαν το στενό μου. Απλά ήταν εκεί. Δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν είχε κρυφτεί. Η ιστορία της γνωστή, αλλά όχι σε μένα. Εγώ νόμιζα ότι την ήξερα, γιατί είχα αποτυπωμένη μέσα μου τη φιγούρα της. Ηθοποιός συνυφασμένη μέσα μου με την εικόνα ενός χαζοκόριτσου. Μια ανάλαφρη παρουσία που χωρούσε σε ένα φσίτ μπόινγκ !

Και μετά διάβασα τους στίχους της. Κάποιους τους γνώριζα και τους είχα ήδη τραγουδήσει. Τους είχα ήδη νοιώσει. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…

Στην αρχή του στενού στη γωνία, το φως του δρόμου χωρίς προειδοποίηση έσβησε και έστω και για λίγο μου άλλαξε την οπτική. Σκοτείνιασε ο λογισμός μου και έμεινα μετέωρος. Αυτό το φως μετά από λίγο επανήλθε. Τα σκοτάδια της ψυχής μας όμως ; Όταν σβήσει το φως, μετά τι γίνεται ;
Πως πολεμάς τον εχθρό όταν βαρεθείς  τις μάχες; Όταν νιώθεις ότι δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά αξία;
Εκεί θεωρώ ότι ξεκινά η αυτοκαταστροφή. Η γνώση έχει τίμημα τη μοναξιά και εκείνη τα σκοτάδια. Όταν γνωρίζεις, εύκολα μπορείς να χαμογελάς στο τίποτα γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει.

Ήθελα να γράψω για το στενό μου που τελικά δεν ήξερα, και κατέληξα να μιλώ για μια γυναίκα που σίγουρα δεν έζησα !

Βράδυ με πιάνει όμως…

Πάντα βράδυ.

Υ.γ  Συμπτωματικά η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα 1^η Ιουνίου το 1940
"Θα ρθει καιρός"  έγραφε κάποτε. Το διάβασα, με άγγιξε και σας  το παραθέτω.

 Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Ψυχογράφημα

Μετά από αρκετό καιρό ήρθε πάλι στα χέρια μου "Ο Προφήτης". Σημάδι της μοίρας ή απλή τύχη σκέφτηκα. Το άνοιξα και χάθηκα ξανά στον πανέμορφο αυτό κόσμο του Αλμουσταφά που υπομονετικά περίμενε δώδεκα ολόκληρα χρόνια στην πόλη της Ορφαλέζιας για το καράβι που θα γύριζε και θα τον έπαιρνε πίσω στο νησί που γεννήθηκε. Μιλάει για τις σκέψεις και τα συναισθήματα του όταν τελικά το καράβι αυτό ήρθε και ο ίδιος βρέθηκε αντιμέτωπος ξαφνικά  με έναν αποχαιρετισμό. Συγγραφέας ο Χαλίλ Γκιμπράν και σας το προτείνω αν ακόμα δεν έχει έρθει στα χέρια σας να το αναζητήσετε.
Μέσα λοιπόν από αυτές τις πανέμορφες εικόνες που τούτος ο χαρισματικός Λιβανέζος δημιούργησε για ακόμα μια φορά χάθηκα. Επέστρεψα σε ιδέες, σε αξίες και ιδανικά βγαλμένα λες από μια άλλη εποχή ή ακόμα καλύτερα σήμερα, από μια άλλη πραγματικότητα.
"Ποτέ η αγάπη δεν γνωρίζει το ίδιο της το βάθος , πριν φτάσει η ώρα του χωρισμού" διαβάζω. Παίρνω τη ματιά μου από το βιβλίο και τη χαρίζω στο άπειρο του ουρανού. Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της μια τόσο απλή φράση.
Χωρισμός όμως από τι ; Από ανθρώπους ; Από συναισθήματα ; Από αξίες και ιδέες ίσως ;
Αλήθεια πόσους τέτοιους χωρισμούς δεν έχουμε λίγο πολύ βιώσει όλοι μας κατά καιρούς; Χαμογελάω αβίαστα γιατί στο δικό μου μυαλό έρχονται αυθόρμητα πολλοί, άλλοι ευκολότεροι και άλλοι πιο δύσκολοι που όμως με βοήθησαν να καταλάβω και σήμερα απέναντι στην απλότητα μιας τέτοιας αλήθειας να μπορώ να χαμογελάω με ειλικρίνεια.
Τελικά τα πάντα είναι βιωματικά. Μπορώ να σας περιγράψω με γλαφυρότητα το πώς είναι να περπατάς στην πιο όμορφη παραλία του κόσμου, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πήγατε εκεί. Αυτό λοιπόν θεωρώ ότι είναι και το πρόβλημα των ημερών μας. Διαβάζουμε κάτι, το κάνουμε δικό μας, το προβάλουμε ως δικό μας, το προασπίζουμε και το προστατεύουμε απέναντι στον υποτιθέμενο "εχθρό", όμως σαν έρθει εκείνη η ώρα που πρέπει σκύβοντας μέσα μας να το νοιώσουμε, να το ανασύρουμε και μέσα από αυτό το συναίσθημα να πάρουμε δύναμη και κουράγιο, τότε νοιώθουμε προδομένοι γιατί δεν είναι εκεί !!
Αρχετυπικά ο μύθος το αναφέρει ως ένα μήλο ή ως ένα κουτί (ή καλύτερα ως ένα πιθάρι), που επιλέγοντας το ο κάθε ήρωας ή ηρωίδα της ιστορίας, δημιούργησε μια καινούργια πραγματικότητα και ένα δυιστικό μοτίβο καλού κακού. Ναι μεν, αλλά ..
Πάρε τη γνώση αλλά πάρε και τη φθορά, φορτώσου ελαττώματα και προβλήματα αλλά έχε στο νου σου ότι η ελπίδα σώθηκε και είναι εκεί ασφαλής. Δέξου το καλό αλλά μόνο ως κομμάτι του όλου, δεμένο άρρηκτα με το κακό.
Όμως πηγαίνοντας πίσω στην αρχή δυστυχώς κάθε νοήμων άνθρωπος αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί το αυτονόητο. Αυτό που διαβάσαμε, αυτό που ακούσαμε και τις περισσότερες φορές δεχτήκαμε, δεν τσεκάραμε ποτέ αν έχει όντως αληθινή  βάση. Αν όντως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εμπιστευτήκαμε απλά τον συγγραφέα ή τον φίλο που μας το μετέφερε και το χειρότερο, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μας ενδιέφερε αν είναι αλήθεια ή όχι. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών και κυρίως μέσα από την ταχύτητα που μεταδίδονται ποιος θα κάτσει να ψάξει και γιατί ; Ο τάδε ηθοποιός είναι ομοφυλόφιλος ή η δείνα περσονα κοιμήθηκε με τον τάδε κτλ. Το αναμεταδίδουμε μέσα από τα διάφορα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης με μόνο σκοπό την επιβράβευση των άλλων, η οποία και κατοπτρίζεται σε αριθμούς φίλων, αναδημοσιεύσεις και γενικά μέσα από μια πλασματική διαδραστικότητα  από την οποία αργά ή γρήγορα μαθαίνουμε να νοιώθουμε ότι
υπάρχουμε.
Έτσι λοιπόν η ουσία του αν αυτό που λέμε είναι αλήθεια ή όχι παραμένει αδιάφορη. Όσο αυτό μένει σε "ελαφρά "και ίσως ανούσια θέματα λες οκ. Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιήσεις ότι με την ίδια διαδικασία ξέρεις ιστορία, θρησκευτικά, φιλοσοφία, γεγονότα και καταστάσεις που πρακτικά σε ορίζουν και σε οριοθετούν μέσα στις ανθρώπινα δομημένες κοινωνίες ;
Επιστρέφω στην ανάγνωση μου όμως το μυαλό μου αντιστέκεται. Λες και αυτόνομα μπορεί χωρίς τη δική μου έγκριση να δημιουργεί. Έχω από ώρα ξεφύγει από τις αρχικές μου σκέψεις και οδοιπορώντας μέσα μου, ανασκευάζω. "Ποτέ ο παραλογισμός δεν γνωρίζει το ίδιο του το βάθος πριν έρθει αντιμέτωπος με τη γνώση "
Βράδυ Τρίτης 29 Μαϊού, ακριβώς 559 χρόνια μετά. ΄΄Η πόλις εάλω΄΄. Ημέρα μνήμης και στοχασμού. Ειδικά για τους Έλληνες ανά τον κόσμο. Είναι όμως έτσι ;
Τι πραγματικά γνωρίζουμε όλοι εμείς οι Νέο-Έλληνες για την ιστορία μας ; Αλήθεια δύσκολο ερώτημα. Ακόμα βέβαια δυσκολότερο είναι πόση από αυτή την ιστορία που μαθαίνουμε έχει πραγματικές, αληθινές βάσεις.
Έβαλε κρύο και μεταφέρθηκα στα "ζεστά". Μου φάνηκε καλή ιδέα, όμως τώρα η ματιά μου νοιώθει εγκλωβισμένη. Τόσες σκέψεις με τόση ταχύτητα που νοιώθω ότι θα εκραγώ. Γιατί είμαστε τόσο ευκολόπιστοι; Πίστευε και μη, ερεύνα λέει ο Χριστιανισμός και εμείς το ακούμε αρνητικά. Δογματικά. Πίστευε, και μη ερεύνα.
Όμως τι είναι πραγματικά κρυφό για αυτόν που έχει όρεξη να ψάξει και να μάθει ; Θεωρώ τίποτα. Το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου μας περιγελά μέσα από την απλότητα της ύπαρξης του. Εκεί κρύβεται ίσως και η μεγαλύτερη ειρωνεία, ότι το μεγαλύτερο μυστικό είναι ότι δεν υπάρχουν μυστικά.
Οι φωνές από την τηλεόραση με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Είχα χαθεί σε αυτές τις σκέψεις από ώρα. Προσπαθώ να ακούσω τι λένε και το μόνο που καταφέρνω να ακούσω είναι κατανάλωσε, κατανάλωσε ,κατανάλωσε και να φοβάσαι. Μην βγεις από το κοπάδι γιατί ο λύκος παραμονεύει.
Χαμογελώ και σκέφτομαι, σκέφτομαι και χαμογελώ. Η γιαγιά του Έλληνα η Πανδώρα κρατά στο κουτί της καλά φυλαγμένη την ελπίδα.
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με τα λόγια του Αλμουσταφά αφού αυτός ήταν και το έναυσμα,
"Γεια και χαρά σε σας και στη νιότη που ξόδεψα μαζί σας.Δεν ήταν παρά χθες που ανταμώσαμε σ` ένα όνειρο. Εσείς μου τραγουδήσατε στη μοναξιά μου, κι εγώ από τις λαχτάρες σας έχτισα ένα πύργο στον ουρανό. Αλλά τώρα ο ύπνος μας πέταξε και τ` όνειρο μας τελείωσε, και δεν είναι πια αυγή. Το μεσημέρι ήρθε πάνω μας και το μισό-ξύπνημα μας έγινε ακέρια μέρα, και πρέπει να χωριστούμε. Αν στο μισοσκόταδο της μνήμης ανταμώσουμε άλλη μια φορά, θα συνομιλήσουμε ξανά κι εσείς θα μου τραγουδήσετε κάποιο βαθύτερο τραγούδι. Και αν τα χέρια μας ανταμώσουν σε κάποιο άλλο όνειρο, θα χτίσουμε κι άλλο πύργο στον ουρανό."
Η πόλις εάλω, όμως ξεχάσαμε ότι τα κάστρα πάντα εκπορθούνται έσωθεν.

Καλώς ορίσατε...

Βράδυ Κυριακής στα τέλη του Μάη. Μια βραδιά λίγο καλοκαιρινή και λίγο βροχερή. Χαρμολύπη και οι ισορροπίες σε συναγερμό. Καλή μουσική από τη μία και στριμωγμένες σκέψεις από την άλλη που σαν να έχουν τη δική τους ζωή, τη δική τους δύναμη, σου επιβάλλουν και ίσως να σε υποτάσσουν στη δική τους υπόσταση. Κακός συνδυασμός αν με ρωτάτε διότι μια τέτοια κατάσταση σε βάζει θες δεν θες σε μια διαδικασία αντιπαράθεσης. Κλείνεις λοιπόν τα μάτια και βουτάς μέσα σου.

Εκεί που ξέρεις την αλήθεια και μπορείς συνειδητά να κατανοείς τα όρια.

Ποια αλήθεια ; Μα φυσικά τη δική σου.

Ποια όρια ; Αυτά που αντέχεις...

Επιτάσσει η λογική ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια γνώμη, μία άποψη, μια οπτική που όταν την εξωτερικεύσει, την βγάλει από μέσα του και κάνει εκείνο το βήμα και την μοιραστεί με τους υπόλοιπους, τότε βάζει και αυτός το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα που λέγεται ζωή. 

Κάποιο πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο μου έμαθε κάτι που πραγματικά με βοήθησε να καταλάβω και να τολμήσω...

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Είχε τόσο δίκιο.

Αυτός ίσως είναι και ο  σπουδαιότερος λόγος που ξεκινά αυτό το blog. Σκέψεις, ιδέες και οπτικές που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να αποτυπώσουμε στην ψηφιακή άμμο και μετά από καιρό κοιτώντας όλα αυτά τα ψυχικά αποτυπώματα να μπορούμε να χαμογελάμε γιατί οι σκέψεις μας δεν έμειναν κρυφές και αν είμαστε τυχεροί οι αντιπαραθέσεις μας μας εξέλιξαν.

Καλώς ορίσατε λοιπόν σε έναν διαδικτυακό τόπο που πρωταρχικό σκοπό και στόχο έχει την ανεξάρτητη έκφραση της σκέψης και  το σεβασμό της διαφορετικότητας. Σωστή σκέψη προσωπικά θεωρώ τη σκέψη εκείνη που έχει τη δυνατότητα όταν  μετουσιώνεται σε πράξη να μας δημιουργεί ηρεμία στην ψυχή και χαμόγελο στα χείλη.

Καλώς ήλθατε λοιπόν και να θυμάστε πάντα ότι όπου και αν είσαστε , ο,τι και αν κάνετε, είναι αποκλειστικά και μόνο στο δικό σας χέρι να περνάτε καλά.