Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Ατομικα...



Το μυαλό μου δυστυχώς πάλι με πρόδωσε και μπλόκαρε. Έμεινα εκεί μετέωρος να κοιτάζω έξω από το τζάμι. Η ταχύτητα της εναλλαγής των εικόνων με καθήλωσε.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι. Άνθρωποι και αυτοκίνητα. Σε μία τόσο περίεργη ταύτιση κινήσεων.
Εξακολούθησα να παραμένω μετέωρος, όμως το μυαλό μου ξαναπήρε μπρος.
Λες και έσβησε μόνο και μόνο για να μπορέσω να ακούσω την ιδέα αυτή μέσα στη σιωπή που κράτησε ένα δευτερόλεπτο ή μια αιωνιότητα. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου πω με σιγουριά.
Όταν όμως ξεκίνησε πάλι, με ώθησε να την αναλύσω.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι. Πόσο πολύ μοιάζουν, πόσα κοινά στοιχεία έχουν.
Ένα εξωτερικό περίβλημα που καταρχήν προστατεύει, περιβάλλει και περιέχει ένα εσωτερικό το οποίο μπορούμε να ονομάσουμε ενεργό και ζωντανό. Είναι το αίτιο της κίνησης.
Το βλέμμα μου εξακολουθεί να παραμένει καθηλωμένο στο τζάμι.
Το ένα αυτοκίνητο παλιό, βρώμικο παρατημένο και το άλλο αντίθετα καθαρό και προσεγμένο.
Τι τα διαφοροποιεί, αναρωτιέμαι.
Το πάθος, αυτή η απάντηση μου έρχεται ενστικτωδώς. Το πάθος του ενεργού και ζωντανού. Είναι το αίτιο της δημιουργίας.
Έτσι δεν είμαστε όμως και οι άνθρωποι;
Πάθος. Για ζωή, για έρωτα, για εξέλιξη.
Πάθος για το παρακάτω. Το παρακάτω της ψυχής που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε ύλη, πού ευτυχώς ακόμα δεν απέκτησε χρηματική αποτίμηση !
Το παρακάτω πού μας δίνει την όρεξη και την ορμή να χαμογελάμε και να κατανοούμε. Να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε.
Γιατί το χάνουμε;
Αν θεωρήσουμε ότι όλοι αρχικά το έχουμε, οι περισσότεροι αργά ή γρήγορα το χάνουμε.
Σαν το καινούργιο παιχνίδι που μετά από καιρό χάνει την λάμψη του και σταματά να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας.
Γιατί όμως το χάνουμε άραγε ?
Η απάντηση μέσα μου είναι απλή. Διότι έτσι πρέπει.
Ο εργάτης δεν πρέπει να έχει όνειρα διότι τότε συχνά πυκνά νιώθει την ανάγκη να κοιτάξει ψηλά και έτσι κάνει ένα βήμα ανυποταξίας. Σκυφτός ο άνθρωπος είναι βολικός και μετρήσιμος .
Άρα δεν φταίμε εμείς σκέφτομαι. Είναι η κοινωνία που μας αναγκάζει λοιπόν να σκύψουμε το κεφάλι και να ξεφορτωθούμε την παιδικότητα που διατηρεί το πάθος και τα όνειρα.
Χάνομαι και πάλι έξω από το τζάμι.
Ένα περιπολικό βιαστικό με τη σειρήνα του ανοιχτή, να ξυπνά το φόβο και την περιέργεια, δύο φορτηγά διασταυρωμένα σε ένα στενό δρόμο και άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι να κινούν την εικόνα δεξιά αριστερά.
Φταίει η κοινωνία .Αυτή είναι η σωστή απάντηση. 'Όμως κάτι δεν μου κολλάει.
Σίγουρα ένα αυτοκίνητο πολλών χρόνων βγάζει σκουριές και χαλάσματα. Όμως ο χρόνος μπορεί να γίνει δικαιολογία όταν θα με ρωτήσουν για ποιο λόγο είναι βρώμικο ;
Ένας άνθρωπος λοιπόν γεμάτος " βρομιές " πέρα από τα χαλάσματα και τη φθορά του χρόνου, δεν είναι λίγο παιδικό να δικαιολογείται για αυτό ρίχνοντας την ευθύνη σε κάτι έξω από αυτόν;
Αναρωτιέμαι και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια της Τζένης Στράλλα. "Τι και αν ήταν έρημος η πίστη ,ποιος θα κατηγορούσε τον ήλιο για σκληρότητα ;"
Είναι ένας προβληματισμός που με εξιτάρει καιρό τώρα. Γιατί πρέπει πάντα να φταίνε οι άλλοι και ποτέ εγώ;
Θα δεχτώ ότι φταίει ο δάσκαλος μου στο δημοτικό που δεν έμαθα γραμματική και ορθογραφία. Φταίει το κράτος που μου παρέχει αυτή την παιδεία και φταίει και η οικογένεια μου που δεν έλεγχε την καθημερινότητα αυτή.
Όμως στο σήμερα, όντας ενήλικας, κύριος του εαυτού μου, ποιος φταίει που δεν ανοίγω ένα βιβλίο να ξαναδιαβάσω και να μάθω γραμματική και ορθογραφία ;
Φίλε ή φίλη σίγουρα στο σημείο αυτό θα εγείρεις τις αντιδράσεις σου. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω κουράγιο κτλ. Όμως σε παρακαλώ για ένα λεπτό σκέψου το.
Λένε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Πόσο σοφό !
Καθημερινός αγώνας για να αποκτήσουμε χρήματα και εξουσία. Περισσότερες ανάγκες και μεγαλύτερη δίψα για περισσότερα και περισσότερα και πάει λέγοντας. Όμως μισό λεπτό, για να τα κάνουμε τι ;
Για μια δύσκολη στιγμή θα πουν οι περισσότεροι. Ο κ, το σήμερα όμως;
Τι γίνεται με όλη αυτή την πίεση που σήμερα κουβαλώ μαζί μου;
Όσο και να βάφεις εξωτερικά το αυτοκίνητό σου αν δεν προσέχεις τον κινητήρα του και αν δεν του βάζεις το σωστό καύσιμο, θα έρθει η στιγμή που θα σε αφήσει. Να είσαι σίγουρος γιαυτό.
Δεν μπορώ και ίσως δεν θέλω να σου μιλήσω για πολλά. Έχω ανάγκη όμως να σου πω δύο λέξεις. Κυριολεκτικά δύο λέξεις, που η ανάγκη μου με ωθεί να στις φωνάξω.
ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ .
Είναι ίσως το εισιτήριο για να επιστρέψεις στη χώρα εκείνη που τα όνειρα ακόμα υπάρχουν και το πάθος συντροφεύει τις ενέργειές μας.
Ατομικά νιώθουμε, ατομικά καταλαβαίνουμε και ατομικά προσπαθούμε .
Αφήνω το βλέμμα μου να ξεφύγει έξω από το τζάμι και αφήνομαι να με παρασύρει προς την θάλασσα το νωχελικό περπάτημα μίας ανάγκης που ονομάζεται εξέλιξη. 

1 σχόλιο: