Ψυχογράφημα

Μετά από αρκετό καιρό ήρθε πάλι στα χέρια μου "Ο Προφήτης". Σημάδι της μοίρας ή απλή τύχη σκέφτηκα. Το άνοιξα και χάθηκα ξανά στον πανέμορφο αυτό κόσμο του Αλμουσταφά που υπομονετικά περίμενε δώδεκα ολόκληρα χρόνια στην πόλη της Ορφαλέζιας για το καράβι που θα γύριζε και θα τον έπαιρνε πίσω στο νησί που γεννήθηκε. Μιλάει για τις σκέψεις και τα συναισθήματα του όταν τελικά το καράβι αυτό ήρθε και ο ίδιος βρέθηκε αντιμέτωπος ξαφνικά  με έναν αποχαιρετισμό. Συγγραφέας ο Χαλίλ Γκιμπράν και σας το προτείνω αν ακόμα δεν έχει έρθει στα χέρια σας να το αναζητήσετε.
Μέσα λοιπόν από αυτές τις πανέμορφες εικόνες που τούτος ο χαρισματικός Λιβανέζος δημιούργησε για ακόμα μια φορά χάθηκα. Επέστρεψα σε ιδέες, σε αξίες και ιδανικά βγαλμένα λες από μια άλλη εποχή ή ακόμα καλύτερα σήμερα, από μια άλλη πραγματικότητα.
"Ποτέ η αγάπη δεν γνωρίζει το ίδιο της το βάθος , πριν φτάσει η ώρα του χωρισμού" διαβάζω. Παίρνω τη ματιά μου από το βιβλίο και τη χαρίζω στο άπειρο του ουρανού. Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της μια τόσο απλή φράση.
Χωρισμός όμως από τι ; Από ανθρώπους ; Από συναισθήματα ; Από αξίες και ιδέες ίσως ;
Αλήθεια πόσους τέτοιους χωρισμούς δεν έχουμε λίγο πολύ βιώσει όλοι μας κατά καιρούς; Χαμογελάω αβίαστα γιατί στο δικό μου μυαλό έρχονται αυθόρμητα πολλοί, άλλοι ευκολότεροι και άλλοι πιο δύσκολοι που όμως με βοήθησαν να καταλάβω και σήμερα απέναντι στην απλότητα μιας τέτοιας αλήθειας να μπορώ να χαμογελάω με ειλικρίνεια.
Τελικά τα πάντα είναι βιωματικά. Μπορώ να σας περιγράψω με γλαφυρότητα το πώς είναι να περπατάς στην πιο όμορφη παραλία του κόσμου, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πήγατε εκεί. Αυτό λοιπόν θεωρώ ότι είναι και το πρόβλημα των ημερών μας. Διαβάζουμε κάτι, το κάνουμε δικό μας, το προβάλουμε ως δικό μας, το προασπίζουμε και το προστατεύουμε απέναντι στον υποτιθέμενο "εχθρό", όμως σαν έρθει εκείνη η ώρα που πρέπει σκύβοντας μέσα μας να το νοιώσουμε, να το ανασύρουμε και μέσα από αυτό το συναίσθημα να πάρουμε δύναμη και κουράγιο, τότε νοιώθουμε προδομένοι γιατί δεν είναι εκεί !!
Αρχετυπικά ο μύθος το αναφέρει ως ένα μήλο ή ως ένα κουτί (ή καλύτερα ως ένα πιθάρι), που επιλέγοντας το ο κάθε ήρωας ή ηρωίδα της ιστορίας, δημιούργησε μια καινούργια πραγματικότητα και ένα δυιστικό μοτίβο καλού κακού. Ναι μεν, αλλά ..
Πάρε τη γνώση αλλά πάρε και τη φθορά, φορτώσου ελαττώματα και προβλήματα αλλά έχε στο νου σου ότι η ελπίδα σώθηκε και είναι εκεί ασφαλής. Δέξου το καλό αλλά μόνο ως κομμάτι του όλου, δεμένο άρρηκτα με το κακό.
Όμως πηγαίνοντας πίσω στην αρχή δυστυχώς κάθε νοήμων άνθρωπος αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί το αυτονόητο. Αυτό που διαβάσαμε, αυτό που ακούσαμε και τις περισσότερες φορές δεχτήκαμε, δεν τσεκάραμε ποτέ αν έχει όντως αληθινή  βάση. Αν όντως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εμπιστευτήκαμε απλά τον συγγραφέα ή τον φίλο που μας το μετέφερε και το χειρότερο, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μας ενδιέφερε αν είναι αλήθεια ή όχι. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών και κυρίως μέσα από την ταχύτητα που μεταδίδονται ποιος θα κάτσει να ψάξει και γιατί ; Ο τάδε ηθοποιός είναι ομοφυλόφιλος ή η δείνα περσονα κοιμήθηκε με τον τάδε κτλ. Το αναμεταδίδουμε μέσα από τα διάφορα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης με μόνο σκοπό την επιβράβευση των άλλων, η οποία και κατοπτρίζεται σε αριθμούς φίλων, αναδημοσιεύσεις και γενικά μέσα από μια πλασματική διαδραστικότητα  από την οποία αργά ή γρήγορα μαθαίνουμε να νοιώθουμε ότι
υπάρχουμε.
Έτσι λοιπόν η ουσία του αν αυτό που λέμε είναι αλήθεια ή όχι παραμένει αδιάφορη. Όσο αυτό μένει σε "ελαφρά "και ίσως ανούσια θέματα λες οκ. Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιήσεις ότι με την ίδια διαδικασία ξέρεις ιστορία, θρησκευτικά, φιλοσοφία, γεγονότα και καταστάσεις που πρακτικά σε ορίζουν και σε οριοθετούν μέσα στις ανθρώπινα δομημένες κοινωνίες ;
Επιστρέφω στην ανάγνωση μου όμως το μυαλό μου αντιστέκεται. Λες και αυτόνομα μπορεί χωρίς τη δική μου έγκριση να δημιουργεί. Έχω από ώρα ξεφύγει από τις αρχικές μου σκέψεις και οδοιπορώντας μέσα μου, ανασκευάζω. "Ποτέ ο παραλογισμός δεν γνωρίζει το ίδιο του το βάθος πριν έρθει αντιμέτωπος με τη γνώση "
Βράδυ Τρίτης 29 Μαϊού, ακριβώς 559 χρόνια μετά. ΄΄Η πόλις εάλω΄΄. Ημέρα μνήμης και στοχασμού. Ειδικά για τους Έλληνες ανά τον κόσμο. Είναι όμως έτσι ;
Τι πραγματικά γνωρίζουμε όλοι εμείς οι Νέο-Έλληνες για την ιστορία μας ; Αλήθεια δύσκολο ερώτημα. Ακόμα βέβαια δυσκολότερο είναι πόση από αυτή την ιστορία που μαθαίνουμε έχει πραγματικές, αληθινές βάσεις.
Έβαλε κρύο και μεταφέρθηκα στα "ζεστά". Μου φάνηκε καλή ιδέα, όμως τώρα η ματιά μου νοιώθει εγκλωβισμένη. Τόσες σκέψεις με τόση ταχύτητα που νοιώθω ότι θα εκραγώ. Γιατί είμαστε τόσο ευκολόπιστοι; Πίστευε και μη, ερεύνα λέει ο Χριστιανισμός και εμείς το ακούμε αρνητικά. Δογματικά. Πίστευε, και μη ερεύνα.
Όμως τι είναι πραγματικά κρυφό για αυτόν που έχει όρεξη να ψάξει και να μάθει ; Θεωρώ τίποτα. Το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου μας περιγελά μέσα από την απλότητα της ύπαρξης του. Εκεί κρύβεται ίσως και η μεγαλύτερη ειρωνεία, ότι το μεγαλύτερο μυστικό είναι ότι δεν υπάρχουν μυστικά.
Οι φωνές από την τηλεόραση με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Είχα χαθεί σε αυτές τις σκέψεις από ώρα. Προσπαθώ να ακούσω τι λένε και το μόνο που καταφέρνω να ακούσω είναι κατανάλωσε, κατανάλωσε ,κατανάλωσε και να φοβάσαι. Μην βγεις από το κοπάδι γιατί ο λύκος παραμονεύει.
Χαμογελώ και σκέφτομαι, σκέφτομαι και χαμογελώ. Η γιαγιά του Έλληνα η Πανδώρα κρατά στο κουτί της καλά φυλαγμένη την ελπίδα.
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με τα λόγια του Αλμουσταφά αφού αυτός ήταν και το έναυσμα,
"Γεια και χαρά σε σας και στη νιότη που ξόδεψα μαζί σας.Δεν ήταν παρά χθες που ανταμώσαμε σ` ένα όνειρο. Εσείς μου τραγουδήσατε στη μοναξιά μου, κι εγώ από τις λαχτάρες σας έχτισα ένα πύργο στον ουρανό. Αλλά τώρα ο ύπνος μας πέταξε και τ` όνειρο μας τελείωσε, και δεν είναι πια αυγή. Το μεσημέρι ήρθε πάνω μας και το μισό-ξύπνημα μας έγινε ακέρια μέρα, και πρέπει να χωριστούμε. Αν στο μισοσκόταδο της μνήμης ανταμώσουμε άλλη μια φορά, θα συνομιλήσουμε ξανά κι εσείς θα μου τραγουδήσετε κάποιο βαθύτερο τραγούδι. Και αν τα χέρια μας ανταμώσουν σε κάποιο άλλο όνειρο, θα χτίσουμε κι άλλο πύργο στον ουρανό."
Η πόλις εάλω, όμως ξεχάσαμε ότι τα κάστρα πάντα εκπορθούνται έσωθεν.