Και το ένα τούτο...

Πρέπει να το δεχτείς. Αυτό σου λέει μια φωνή βαθιά μέσα σου. Δεν έχεις προσδιορίσει που ακριβώς βρίσκεται και αλήθεια κάποιες φορές αυτά που σου λέει σε ενοχλούν. Σήμερα είναι μία από αυτές τις ημέρες. Στέκεις σε μία γωνιά και γλύφεις τις πληγές σου. Νιώθεις απροστάτευτος, μικρός και ηττημένος.
Σε βλέπω και χασκογελώ. Δυστυχώς είσαι αστείο θέαμα, και η φωνή μέσα σου συνεχίζει. "Πρέπει να το δεχτείς".
Σε ενοχλεί όλο και πιο πολύ. Το χειρότερο είναι ότι γνωρίζεις ότι έχει δίκιο.
Για να μπορέσεις να κάνεις κάτι δικό σου για πάντα (ο,τι και αν σημαίνει αυτό) πρέπει να το αφήσεις να φύγει. Πρέπει να αποκτήσει την ελευθερία της επιλογής. Η έστω την ψευδαίσθηση, την αντανάκλαση.
Πώς όμως αφήνεις το συναίσθημα να φύγει;
Πώς νικάς τον εγωισμό σου που ξέρεις από την αρχή ότι είναι πολυδύναμος, αν όχι παντοδύναμος.
Ήταν ένα βράδυ καιρό πριν. Ας το πούμε τότε. Ήταν βράδυ και εσύ καθισμένος κόντρα στον άνεμο επίτηδες προσπαθούσες να αναζωπυρώσεις τη φλόγα πού πίστευες ότι είχες μέσα σου.
Ο αέρας σε λυπήθηκε και μέσα από το μακρόσυρτο του τραγούδισμα προσπάθησε να σε βοηθήσει.
''Ψάξε για άλλη γη " σου είπε καλόκαρδα. Χιλιόχρονος και πολύπειρος σαν παππούς με άσπρα μαλλιά και γένια, καθισμένος στην ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι .
"Ψάξε για άλλη γη".  Όμως όχι. Εσύ συνέχισες να νιώθεις σαν τον Οδυσσέα. Πάνω από όλα ο σκοπός.
Δεν επέμεινε. Δεν είναι στην φύση του και άλλωστε δεν χρειάζεται. Η ζωή φέρνει μπροστά μας και μέσα μας όλα όσα είναι σωστά και αναγκαία για το παρακάτω μας. Για του καθενός χωριστά.
"Πρέπει να το δεχτείς". Αυτό ακούς, αυτό σε ενεργοποιεί.
Ήταν μια μέρα καιρό πριν, όταν για πολλούς λόγους άνοιξες τα παράθυρα και την πόρτα.
Μπήκε μέσα ο αέρας και η ζέστη του Ήλιου. Εσύ δεν το ανέλυσες και πολύ. Το καταλαβαίνεις τώρα εκ των υστέρων.
Ανοίγοντας την πόρτα έδωσες στην ελπίδα την ευκαιρία να μπει.  Αυτή ποτέ δεν σε πείραξε. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί να είναι φίλη σου. Όμως κάτι που ποτέ δεν είχες καταλάβει μέχρι τώρα είναι ότι η ελπίδα δεν ταξιδεύει ποτέ μόνη της...
Έχει παρέα την ανάγκη, την προσμονή, την ζήλια  και την απογοήτευση.
Ανοίγοντας την πόρτα, ΠΆΝΤΑ όλες αυτές οι "κυρίες"  περνάνε μαζί το κατώφλι.
Στην αρχή με το που τις αντιληφθείς διαπράττεις το μεγαλύτερο λάθος. Πιστεύεις ότι θα τις νικήσεις.
Άλλοτε από φόβο και άλλοτε από υπερβολική σιγουριά.
Η λογική, η υπομονή και η γνώση νομίζεις ότι είναι με το μέρος σου.
Στο αποτέλεσμα αν έχεις χιούμορ θα διασκεδάσεις με αυτή σου την πεποίθηση. Ήταν παιδική και εσύ δεν είσαι παιδί πια. Έχεις αλλάξει οπτική και παραμέτρους.
Όχι λοιπόν δεν μπορείς να νικήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε. Κανείς δεν τα κατάφερε. Κανείς, εκτός από αυτούς που ακούγοντας τον άνεμο έκαναν στην άκρη και απλά δεν πολέμησαν.
Κάποιες φορές η μεγαλύτερη νίκη είναι να αδιαφορήσεις και να μην ενδιαφερθείς για αυτήν. Για την ύπαρξή της, τα οφέλη της.
Αν λοιπόν το καταφέρεις έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα παράδοξο. Μη πολεμώντας, νικάς. Νικάς το χρόνο. Νικάς την ίδια την φθορά.
Βάζεις στην άκρη την κλεψύδρα και άχρονα συνειδητοποιείς ότι αυτό για το οποίο ένιωσες άσχημα που έχασες, δεν έφυγε ποτέ. Παραμένει πάντα μέσα σου και είναι η δική σου οπτική, το δικό σου συναίσθημα, που το φορτίζει θετικά ή αρνητικά. Γιαυτό φίλε μου αρχικά και το συναίσθημα έχει ουδέτερη χροιά. Σου δίνει πάντα την επιλογή. Το θεικότερο ίσως δώρο. Ουδέτερο και άχρωμο περιμένει από εσένα να του δώσεις υπόσταση.
Πρέπει να το δεχτείς.
Ο άνεμος πήρε την προσταγή που βγήκε αυθόρμητα από την ψυχή σου και την άφησε να διαλυθεί στο χώρο. Αντανακλάστηκε σε όλους τους τοίχους της αυτοκριτικής σου και κάθε φορά λες και μεγάλωνε και από λίγο. Σαν ένα μικρό μπαλάκι που χτυπά από τοίχο σε τοίχο. Κάθε φορά γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Μέχρι να φτάσει στα όρια του δωματίου. Να τα πιέσει και σαν ένα μπαλόνι που μην μπορώντας να αντέξει άλλο, σπάει. Έτσι ακριβώς ένιωσες όταν αυτή η προσταγή που δυνάμωνε και δυνάμωνε σε έκανε να σπάσεις σε πολλά κομμάτια αυτό το "δωμάτιο" που μέχρι τώρα ονόμαζες αυτοκριτική.
Έμεινες τυφλός έξω από το χρόνο μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια σου την καινούργια πραγματικότητα.
Κοίταξες γύρω σου και για πολύ καιρό άφησες το συναίσθημα υγρό να βρίσκει διέξοδο μέσα από τα μάτια σου.
Ήταν πάντα εκεί και εσύ (Ποιος να το φανταζόταν, εσύ!) ποτέ δεν το είδες. Εντάξει ίσως το είδες, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν του έδωσες την προσοχή που του αναλογούσε. Δεν σε κατηγορώ.
Αντίθετα σε καμαρώνω. Κάνοντας αυτή την επιλογή ελλόχευε ένας κίνδυνος που δεν γνώριζες και ο οποίος θα μπορούσε να καταστεί θανάσιμος. Λέγεται εγωισμός και είναι πάντα το όριο που οι τυχεροί και οι έτοιμοι περνάνε εύκολα. Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί δεν μπορούν να τον δουν. Η πορεία της ζωής τους, επιβάλλει να μην δέχονται την ύπαρξη του και έτσι είναι ανάξιοι (αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι) να τον δουν.
Όταν νικήσεις τα όρια δυστυχώς συνειδητοποιείς ότι και εσύ ως άλλος Δον Κιχώτης κυνηγούσες κάτι μη πραγματικό. Όρια δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει αρχή ούτε και τέλος.
Κύκλος είναι τα πάντα πού αέναα κινούνται. Μια δεξιόστροφα, μια αριστερόστροφα.
Όταν κλείνει λοιπόν ένας κύκλος, μια συγκεκριμένη στιγμή, τότε ακριβώς την ίδια στιγμή ξεκινά ένας καινούργιος. Κουβαλά μαζί του από την αρχή την ορμή της ψυχής μας για αλλαγή έχοντας ανοιχτή την πόρτα στην Ελπίδα...
Χαμογέλασες. Αρχίζεις να κατανοείς λοιπόν σιγά σιγά;
Πόσο θα μου πάρει μέχρι να απογοητευτώ ξανά, ρωτάς. Τι σημασία έχει όμως αναρωτιέσαι ακριβώς την ίδια στιγμή.
Γιατί πρέπει να χάνουμε το σήμερα μένοντας γατζωμένοι πάνω στο φόβο μας που μας πιέζει και μας επιβάλλει να οριοθετούμε τα πάντα;
Είναι άραγε αυτή δική σου ανάγκη ή και αυτό από κεκτημένη ταχύτητα το αντιγράφεις μέσα από την παρατήρηση.
Σε ρωτάω και σίγουρα προβληματίζεσαι. Δεν το έχεις σκεφτεί ξανά και μπλοκάρεις. Και πάλι δεν σε κατηγορώ. Για να έχεις φτάσει μέχρι εδώ, το σίγουρο είναι ότι όπου να `ναι θα έρθει η ώρα της κατανόησης.
Χαμογελάς. Σου αρέσει αυτή η οπτική της εξέλιξης σου σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ανώτερο.
Θα παλέψεις για αυτό. Σε ελκύει και το νιώθεις. Αύριο πρωί πρωί θα ξεκινήσεις. Σου το υπόσχεσαι.
Και εγώ ξεφυσάω. Γαμώτο σκέφτομαι εγώ φταίω. Ξέχασα να του πω για την φιλοδοξία. Την πιο σπουδαία παγίδα.
Θα ξαναγυρίσω λοιπόν στην παροδικότητα της δικής μου ύπαρξης και θα γίνω από την αρχή Γη και αέρας και φωτιά και νερό. Θα εξαφανιστώ, όμως μόνο για όσους δεν βλέπουν. Θα πάω πίσω σε εκείνο το σημείο που σε εκνεύριζα, μιλώντας από κάπου που δυστυχώς όσο και να θες ποτέ δεν θα προσδιορίσεις που βρίσκεται.
Είναι όμως τόσο απλό, τόσο εύκολο. Αρκεί να με ακούσεις όταν μιλάω μέσα από τα δάκρυα σου και να νιώσεις τις ρίζες σου καθώς σπρώχνουν τη Γη και πασχίζουν να έρθουν όλο και πιο κοντά μου.
Ανίκανοι υπάρχουμε στο τίποτα και αυτό ούτε καν μπορούμε να το δούμε. Μόνο αντανακλάσεις και από αυτές μόνο κάποια σημεία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα από εσένα και ταυτόχρονα είσαι ένα μικρό κομμάτι των πάντων. Όμως είναι κάτι που πάντα σε μπέρδευε. Στο είχε φέρει ένα βράδυ ο άνεμος.
Όλα υπάρχουν και είναι ένα. 'Ομως το ένα τούτο, δεν υπάρχει.
Αυτό εξακολουθεί να σε μπερδεύει δυστυχώς ακόμα όσο και αν πιέζεσαι. Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι το κατάλαβες και αμέσως μόλις κάνεις αυτή τη σκέψη, το χάνεις.
Όταν νικήσεις τα όρια δυστυχώς τις περισσότερες φορές χάνεις. Σε νικάει αυτή η νίκη. Μέσα από αυτή χωρίς να το πολύ καταλαβαίνεις δίνεις υπόσταση στα όρια και άρα δημιουργείς άλλα μεγαλύτερα και ίσως πιο δυνατά. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή.
Είπαμε τα πάντα λειτουργούν κυκλικά. Είναι κύκλοι. Όμως είναι (Και αυτό είναι το δύσκολο στην κατανόηση) για όσο εσύ τους επιτρέπεις να είναι. Η δική σου σκέψη γεννά τα πάντα, η δική σου ανάγκη τα τροφοδοτεί. Είναι η ματιά σου που τους δίνει υπόσταση.
"Όταν περάσεις τα όρια θα δεις τα πάντα να λάμπουν " λέει ο ποιητής. Λάμπουν διότι προσπαθείς να τα δεις συμβατικά. Κλείσε τα μάτια σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και άσε την ψυχή σου να δει.
Άσε το είναι σου να ενωθεί ξανά με το όλον. Γίνε το όλον και αν είσαι τυχερός ή έτοιμος σίγουρα θα καταλάβεις. Ήταν πάντα μπροστά σου, όπως όλες οι μεγάλες αλήθειες. Αυτές που οι ανίδεοι θεωρούν ότι μεταδίδονται πίσω από βαριές σκαλισμένες πόρτες με μυήσεις και βαθμούς.
Είναι πάντα εκεί η αλήθεια και είναι η εμπειρία, η ατομική μας εξέλιξη, που μας βοηθά κάθε στιγμή να δούμε ένα ακόμα κομμάτι της. Λίγο κάθε φορά. Στιγμή προς στιγμή να καταφέρουμε να γίνουμε μακάριοι. Να πάμε παραπέρα, να γίνουμε τρις μακάριοι και στο αποτέλεσμα με χέρια ανοιχτά να κοιτάξουμε αυτό το ένα στα μάτια. Να καθρεφτιστούμε μέσα του και με ηρεμία να ακούσουμε τον άνεμο να τραγουδά το δικό του περίεργο και τόσο θελκτικό τραγούδι περνώντας μέσα από το μυαλό μας. Δυο λόγια περίεργα και σοφά. Δεν υπάρχει σκοτάδι, μόνο άγνοια.
Άγνοια του όλου, άγνοια του ενός.
Και ψιθυριστά καθώς απομακρύνεται θα ακούσεις τρυφερά την προτροπή του.
"και το ένα τούτο, δεν υπάρχει ".