Παραδίδεσαι

Παραδίδεσαι και χάνεσαι και απόψε. Λίγο το σκοτάδι, λίγο η μοναξιά που πρέπει να ξορκίσεις και λίγο η ματαιοδοξία σου που καλύπτεται από τα αδιάκριτα βλέμματα στη διαδρομή προς την ικανοποίηση και έτσι και πάλι χαμογελάς.
Ώρες πριν χαμένη στην ψηφιακή σου περσόνα δεν έβρισκες κανένα λόγο. Τώρα να που βρέθηκε και έχει και δύσκολο όνομα, θελκτικότητα. Έμαθες να την προφέρεις αρχικά και στην πορεία θέλοντας και μη για να γίνεσαι και πιο πιστευτή όταν ο ήχος σκέπαζε τη φωνή σου, έμαθες και να την γράφεις.
Καθισμένη λοιπόν σταυροπόδι σε μια γωνιά που και απόψε δυστυχώς σε οδήγησε η ανάγκη, αναμετριέσαι με τις αντοχές σου που πεισματικά παραμένουν κολλημένες στον πάτο του ποτηριού σου.
Θυμάσαι τότε που όλο αυτό λεγόταν επιθυμία και για δευτερόλεπτα αντιδράς. Τόσο διαρκεί πλέον η εναντίωση σου. Μερικά δευτερόλεπτα και μετά επιστρέφεις στις εικόνες που σε αφήνουν ήσυχη και προσδιορισμένη. Όμως να, απόψε κάτι σε ενοχλεί. Δεν καταλαβαίνεις τι και αυτό είναι το χειρότερο.
Τα βλέμματα είναι διαφορετικά. Ο χορός έχει αλλάξει και εσύ ακόμα πασαλείβεσαι με κραγιόν όπως πάντα, μην μπορώντας να κατανοήσεις ότι το άγχος είναι συγκαλυμμένος εγωισμός που όσο δεν εκφράζεται τόσο σε τρώει και σε τραβάει σε άλλες ατραπούς .
Ατραπούς γεμάτες υποκοριστικά και υποσχέσεις. Χωρίς όμως ουσία και κίνητρο.
Και συνεχίζεις το αποψινό σου μονόπρακτο και η μουσική πλέον τόσο άγνωστη που σχεδόν σε ερεθίζει μέσα από την απόσταση  που δημιουργεί ανάμεσα σε εσένα και το κορμί σου που πάλλεται σε  ένα ρυθμό τόσο πρωτόγνωρο.
Κλείνεις τα μάτια και αφήνεις τους μηρούς σου να δημιουργήσουν τις παραινέσεις που θα πρέπει να γνωρίζει, όποιος υποτασσόμενος στη μοίρα, θα θελήσει γυμνός να περάσει τις δικές σου στήλες σε αυτή τη μύηση της ζωής και την ανάγκης.
Όμως εξακολουθεί να σε δεσμεύει και το νιώθεις. Τα δάκρυα στα κλειστά σου από ώρα μάτια δίνουν μια ιδέα σε όποιον δεν μπορεί να δει παραπέρα.
Παραδίδεσαι, το αποψινό σου ταξίδι εκεί καταλήγει. Σε μία παράδοση και δυστυχώς άνευ όρων, πιεσμένη κάτω από το βάρος των αναγκών σου.
Αυτό είναι που σε ενοχλεί. Επιτέλους το προσδιόρισες.
Παραδίδομαι φωνάζεις και αυτή η κραυγή χάνεται μέσα στη μουσική που χωρίς να σε ρωτήσει έχει διεισδύσει εως το κέντρο των σκέψεων σου και σε τσιγκλάει.
Παραδίδομαι φωνάζεις ξανά και κοιτάς το διπλανό σου με την ανάγκη να ζωγραφίζεται πλέον σχεδόν ανήθικα στα μουτζουρωμένα σου μάτια. Αυτός τυφλωμένος από τις δικές του ανάγκες βλέπει μόνο την ευκαιρία να ξεκουράσει κάπου την έξαψη που το σώμα του δημιουργεί καθώς παρατηρεί τους μηρούς σου που αυτονομημένοι χορεύουν παρακαλώντας για πράξη, για κάποια οποιαδήποτε αντίδραση.
Παραδίδομαι φωνάζεις ακόμα πιο δυνατά κάνοντας αυτή την κραυγή πιστεύω και σημαία.
Την αφήνεις να σε προσδιορίσει και να δώσει γενικό τίτλο στην μοναξιά που η ψυχή σου βιώνει άχρονα και δυστυχώς πλέον αβάσταχτα. Τα βλέμματα γύρω σου όμως έχουν μια μικρή ακτίνα δράσης. Τα αφτιά τους γεμίζουν από τις δικές τους κραυγές και στα μικρά κενά προτιμούν να βιώνουν τη δική τους σιωπή.
Αυτή η παράδοση λοιπόν αντί να σε λυτρώσει σε αφήνει ακόμα πιο μόνη και πλέον στέκεις στην άκρη με τα μάτια όμως ανοιχτά. Το κραγιόν σου έχει φύγει από ώρα και οι μηροί σου επανήλθαν στην δική σου κατοχή.
Αφημένη στην ματαιοδοξία της γνώμης σου κοιτούσες ένα αύριο που ενώ σου υποσχόταν ότι θα είναι πολύχρωμο, για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο πάντα το έκανες στο αποτέλεσμα να φαντάζει τόσο θαμπό και λίγο. Κοιτούσες χωρίς να βλέπεις και σε αυτό το βλέμμα ανήθικα άφηνες κρεμασμένη μια δόση κατανόησης. Τι μπορούσες όμως να πεις;
Με ποιο τρόπο θα ήταν δυνατό να αντανακλάσεις τον φόβο σου σε μια εικόνα που πάντα θα παραμένει έξω από εσένα και ελεύθερη;
Συνέχιζες να κοιτάς. Οι εικόνες επαναλαμβάνονταν και αυτή η ελευθερία εξακολουθούσε να σε ενοχλεί και να σε ζορίζει τις στιγμές που προσπαθούσες να προβάλεις το παιδί που έχεις μέσα σου. Όμως δεν σε ένοιαζε. Ποτέ πριν από την αποψινή βραδιά.
Επαναφέρεις ξανά στο νου σου την λέξη που με τόσο κόπο έμαθες να γράφεις και να σε προσδιορίζει. Θελκτικότητα.
Για ποιόν;αναρωτιέσαι, και ναι δεν είσαι περήφανη αλλά είναι η πρώτη φορά !!
Γιατί είναι πιο θελκτικό το κραγιόν στα χείλι από το χρώμα στα μάτια;
Αναρωτιέσαι και παρατηρείς και παραδίδεσαι και αναρωτιέσαι και πάλι. Ένας φαύλος κύκλος που σε ζορίζει όλο και περισσότερο.
Η μουσική παραμένει ξένη και χωρίς ακόμα να μπορείς να το κατανοήσεις οι άνθρωποι γύρω σου θα εξακολουθήσουν να υποχωρούν κάτω από το βάρος των δικών τους αναγκών.
Είναι το βάρος και η ευτυχία της άγνοιας. Μια άγνοια που όμως πλέον σε αφήνει μόνη. Αυτή η στιγμή που η ζωή σου έδωσε το μεγάλο δώρο να μπορέσεις να κατέλθεις στο βάθος της δικής σου συνείδησης, είναι αρκετή για να μετατοπίσει για πάντα το κέντρο βάρους της σκέψης σου.
Η μουσική σε λίγο θα σταματήσει όχι όμως και η ματαιοδοξία. Αυτή θα εξακολουθήσει να παραμένει ζωγραφισμένη στα χείλια της ανάγκης καθώς θα ξενυχτάει ψάχνοντας ταυτότητα και επιβεβαίωση.
Κάτω από το βάρος μιας μουσικής ξένης.
Κάτω από το βάρος της συνήθειας.
Κάτω από το βάρος της άγνοιας...