Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Μεσότητα



Επίπλαστες σχέσεις, βασισμένες στην αδιαλλαξία ενός 'εγώ' που στο διηνεκές προσπαθεί να πετύχει τον προσδιορισμό του αυτόφωτου και ανεξάρτητου, έστω και αν ζει μόνο μέσα από την ύπαρξη που κάποιο έτερο φως με καλοσύνη το βοηθά να διατηρεί και έτσι ποτέ δεν μαθαίνει την αλήθεια.
Ο ήλιος που μας φωτίζει δεν υπήρξε ποτέ έξω από εμάς. Ήταν και παραμένει το κέντρο της κατανόησης που ατομικά εξελίσσουμε μέσα από εμπειρίες, άλλοτε προσβλητικές και άλλοτε αποθεωτικές.
Δυστυχώς εδώ στην χαραυγή του τέλους μέση δεν υπάρχει. Ξεπεράστηκε και έγινε βαρετή. Πως να μην γίνει άλλωστε όταν πλέον ο εγκέφαλος εκπαιδεύεται να εναλλάσσει εικόνες χωρίς να ενδιαφέρεται ούτε για την σημασία τους και ούτε για την συνοχή τους.
Έτσι οι εικόνες απογυμνωμένες από την όποια εξήγηση που θα έπρεπε να συντροφεύουν, ταξιδεύουν στιγμιαία στο μυαλό όλων εκείνων των έξελιγμένων' ανθρώπων που χωρίς ποτέ να το καταλάβουν βάσισαν τις σχέσεις τους πάνω στην αδιαλλαξία ενός 'εγώ', που δυστυχώς οι άμοιροι δεν θα καταφέρουν να δουν ότι δεν είναι καν δικό τους.
Και αυτό, όπως και ο ήλιος, θεωρούν ότι έχει μια εξωτερική όψη και αυτή και μόνο είναι αρκετή για να καλύψει τα τυχόν κενά του προσδιορισμού. Οι ακτίνες να αντανακλούν την λάμψη τους στον καθρέφτη και εσύ να αναρωτιέσαι γιατί παραμένεις ανίκανος να νιώσεις την ζεστασιά που κάπου βαθιά στο μυαλό σου είσαι σίγουρος ότι μεταφέρουν.
Κάθε βήμα, επιτάσσει η λογική, μας ωθεί να μετακινηθούμε από το σημείο που στιγμιαία θεωρούμε ότι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε σημείο αναφοράς. Δύο, πέντε, είκοσι βήματα και κάπου κάπου ρίχνουμε μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω καρφώνοντας το βλέμμα μας σε εκείνο το σημείο που όμως πλέον φαντάζει τόσο ξένο και αφιλόξενο.
Ίσως φίλε μου, αυτή η υπαρξιακή ανασφάλεια είναι που κάνει τις σχέσεις τόσο επίπλαστες. Ίσως το σημείο αναφοράς που με τόση άνεση αφήνουμε να μεταβάλλεται, βορά στην αλλαγή των συνθηκών του περιβάλλοντος δεν είναι και τόσο ασήμαντο όσο οι διάφορες φωνές, που το σύστημα της τηλεκατεύθυνσης προτάσσει εναντίον μας στον αγώνα της υποταγής, προσπαθούν να μας πείσουν και ίσως κάποιες φορές με αναίδεια να μας 'διδάξουν' να μην το λαμβάνουμε και τόσο υπόψη μας.
Το κομμάτι εκείνο του χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου που έχει την δύναμη να τον σπρώχνει να αναζητήσει ή να διεκδικήσει, έχει όνομα και λέγεται εγωισμός. Όπως το κάθε τι λοιπόν στη φύση, έσωθεν ή έξωθεν, έχει και πρέπει να έχει, μια θετική και μια αρνητική πλευρά.
Ο δάσκαλος του Αλέξανδρου σωστά είχε αναφερθεί στη μεσότητα, χαρακτηρίζοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο το κέντρο τούτης της κατάστασης που ονομάζουμε εγώ, λέγοντας συγκεκριμένα ότι η ανάγκη ή η όρεξη, όταν συνοδεύεται από λάθος κίνητρα, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί σε λανθασμένες εμπειρίες. Εμπειρίες που αποτελούν το κέντρο της διαμόρφωσης της ατομικής πραγματικότητας. Γινόμαστε λοιπόν θρασύς ή δειλοί αναλόγως πως θα επιλέξουμε να τροφοδοτήσουμε το θάρρος μας και έτσι να έρθουμε όσο πιο κοντά, ο καθένας από εμάς ατομικά θα ήθελε, στην ευδαιμονία.
Κάθε ένας λοιπόν μεμονωμένα, δεν μπορεί τις περισσότερες φορές να το εντοπίσει και να το προσδιορίσει, όμως αν αυτή του η συναισθηματική κατάσταση δεν είχε κάποιο τελικό σκοπό, τότε θα συνέχιζε επ`άπειρον να ζει χαμένος, περπατώντας απλά από τον ένα σκοπό στον άλλο. Χωρίς ποτέ δυστυχώς να καταφέρει να προσεγγίσει ουσιαστικά τούτη την ευδαιμονία η οποία θα μπορούσε να του διδάξει την έννοια της αυτάρκειας.
Εγκλωβίζεται λοιπόν σε εκείνη την πρόστυχη αδιαλλαξία που ένα 'εγω' τον ωθεί να δημιουργήσει και έτσι δυστυχώς αυτή η αυτάρκεια όλο και απομακρύνεται, έστω και ως απώτερος σκοπός ή επιδίωξη.
Έτσι λοιπόν πάντα βρίσκεις τον εαυτό σου να ωθείται για τους λάθος λόγους να επιλέξει ανάμεσα σε δύο υποτιθέμενους εχθρούς που η ζωή σε μαθαίνει ότι αλληλοσυγκρούονται.
Από την μια η έλλειψη και από την άλλη η υπερβολή. Στη μέση δυστυχώς εκτός από την ουσία της αρετής που θεωρείς κάτι έξω από εσένα, σαν τις ακτίνες του ήλιου βρίσκεται και η αδιαλλαξία του προαναφερθέντος εγώ που συνεχίζει να σε πιέζει να παραμείνεις αμέτοχος και θεατής.
Η τιμή και η αρετή δοξάζονται πάντα υπεράνω κάθε κοινωνικής διαστρωμάτωσης και κατοχής πλούτου. Αυτή ήταν η φράση, χαραγμένη με μπόλικο θράσος σε ένα παλιό ξύλινο παγκάκι που η καθημερινότητα σε είχε μάθει να χρησιμοποιείς, ήταν που σε έκανε να αναρωτηθείς. Τι σημαίνει άραγε τιμή και τι σημαίνει αρετή;
Σου ήταν δύσκολο να απαντήσεις σε μια τέτοια ερώτηση και έτσι για μέρες περιέφερες το σαρκίο και τις διαθέσεις σου από εδώ και από εκεί, κυοφορώντας σιωπηλά την απάντηση. Ήταν στη μέση λοιπόν της Άνοιξης, όταν βρέθηκες επιτέλους σε μια έρημο και με ηρεμία άφησες το βλέμμα σου να χαϊδέψει το τίποτα και από εκεί να χαθεί στον ορίζοντα και στα πάντα.
Εκείνη η φράση στο παγκάκι, σε είχε βοηθήσει να ξεκινήσεις να παρατηρείς ότι τελικά τα πάντα ζουν μέσα μας και έτσι η μοναδική δύναμη που μπορεί να μας 'υποτάξει' είναι η δική μας.
Έσο εγκρατής. έμαθες μέσα από τα προστάγματα της κοινωνίας και προσπάθησες με ζήλο να το εφαρμόσεις. Όμως έτσι δυστυχώς δύσμοιρε δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις φρόνιμος. Η δόξα της ζωής δεν είναι να συγκρατούμε τις οποιεσδήποτε κακές επιθυμίες που γεννιούνται μέσα μας. Η δόξα φίλε μου και το ύψιστο φτάσιμο, η Ιθάκη που πάντα οφείλουμε να έχουμε ως σκοπό, είναι να καταφέρουμε να σταματήσουμε να τις γεννάμε. Να γίνουμε φύση φρόνιμοι και έτσι να σταματήσουμε να επιθυμούμε οτιδήποτε άλλο από αυτό που θα μας οδηγήσει στην πολυπόθητη μεσότητα.
Από εκεί ξεκινά λοιπόν μια ατραπός νέα η οποία αν και απαιτητική, μέσα από τη δική της εξελικτική λογική, έχει τη δύναμη να μας οδηγήσει με ασφάλεια στο λιμάνι της δικής μας Ιθάκης.
Έσο φρόνιμος, λοιπόν φίλε μου, έχεις κάνει το βασικότερο ΟΛΩΝ των βημάτων που απαιτούνται και έχεις δημιουργήσει εκείνη τη βάση μέσα σου, που με ασφάλεια θα σε πάει στο παρακάτω.
'Η φρόνηση γεννά σοφία', διάβασες λίγο καιρό μετά σε εκείνο το ίδιο παγκάκι και χαμογέλασες. Τούτη η πανέμορφη χώρα της σοφίας που πάντα κάθε οδοιπόρος συνειδητοποιεί μονάχα στο τέλος της διαδρομής ότι μπορεί να προσεγγίσει ηθικά αλλά να φτάσει και να κατακτήσει ουσιαστικά διανοητικά. Διττή σημασία και περίπλοκη ανάλυση για κάτι που κανονικά θα έπρεπε να είναι ορατό και κατανοητό από όλους. Όμως τότε θα ακύρωνε όλη εκείνη την όμορφη διαδικασία της εξέλιξης που μάθαμε να ονομάζουμε εμπειρία.
Σοφία λοιπόν ως ταξίδι αλλά και 'έσο φως' σαν προορισμός. Ένα φως όμως που από μόνο του δεν έχει τη δύναμη να κρατήσει κανένα φρόνιμο και έτσι ένας σοφός κάποιες φορές ενδέχεται να βρει τον εαυτό του ανεπαρκή για να αντιμετωπίσει όλα εκείνα τα πρακτικά ζητήματα που η ίδια η ζωή του στήνει απέναντι του ως εμπόδιο και ως κίνητρο.
Εκεί λοιπόν ο τυχερός, και εύχομαι φίλε μου να είσαι ένας από αυτούς, έχει πλέον αφήσει τούτο το εσωτερικό φως να θεριέψει και να φωτίσει τόσο πολύ τα μέσα του ώστε να μπορεί παρατηρώντας εκεί στο κέντρο της δικής του συνείδησης να εντοπίσει το επόμενο σκαλοπάτι της εξέλιξης που λέγεται ανδρεία και η οποία πάντα θα ορίζεται ως η μεσότητα μεταξύ του φόβου και του υπερβολικού θάρρους.
Ο σοφός λοιπόν που βρίσκει ίσως τον εαυτό του ανεπαρκή, σίγουρα φοβάται, όμως τούτος ο φόβος δεν μπορεί να τον προσδιορίσει σε κανένα επίπεδο διότι η σοφία τον έχει εξελίξει τόσο ώστε να μπορεί να δημιουργεί στο μυαλό του εκείνο το μονοπάτι που ο συλλογισμός απαιτεί ώστε σαν διαδικασία να τον βοηθήσει να πράξει με τον ορθότερο δυνατό τρόπο.
Ένα μυητικό ταξίδι τελικά που όπως όλα τα ταξίδια με νόημα και ουσία, σε οδηγεί νομοτελειακά πάντα στο σημείο από το οποίο ξεκίνησες.
Κοπιάζοντας αρκετά κάτω από τον καυτό ήλιο, περπατώντας την έρημο της αμάθειας και της αδιαλλαξίας, επέστρεψες σε εκείνη την αρχή της φρόνησης, κουβαλώντας όμως πλέον όλα τα απαραίτητα εφόδια για να την σώσεις και να την προσθέσεις στο δισάκι των αποκτημάτων σου, που προσπαθώντας να ανέβεις στο τέταρτο σκαλοπάτι της εξέλιξης, είναι σίγουρο ότι θα σου ζητηθεί ως εισιτήριος λέξη.
'Εγώ ειμί ο σώφρων', ίσως καταφέρεις να αρθρώσεις μπροστά στο φρουρό και έτσι να καταφέρεις να φτάσεις σε εκείνο το τελικό στάδιο που όμως το μόνο που μπορεί να προσδιορίσει δεν είναι τίποτα άλλο από την αέναη αρχή. 'Εγώ ειμί ο σώφρων΄λοιπόν, δηλώνοντας έτσι ότι πλέον βρίσκεσαι συνειδητά στο κέντρο, ανάμεσα στην ηδονή και τη λύπη. Ανάμεσα στην αναισθησία και την ακολασία. Μάρτυρας τούτου του πανέμορφου θανάτου του δυισμού και κυρίαρχος πλέον του κόσμου. Απλώνοντας το μυαλό σου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και νιώθοντας πλέον ως ένας ΄μαθητής' και περιπατητής του κόσμου, αφήνοντας τούτη την παγκοσμιότητα να καλύψει κάθε κύτταρο σου εις το διηνεκές, γνωρίζοντας πλέον ότι θα μεταφέρεις διαρκώς το θανάσιμο μυστικό της μεσότητας. Αυτό το μυστικό που πρώτος ο μαθητής του Πλάτωνα μαρτύρησε και αυτό το ίδιο μυστικό που κάθε καβαλάρης μπορεί να εντοπίσει ανά πάσα στιγμή γύρω του.
Ένα τετράγωνο φίλε μου, του οποίου η κάθε πλευρά χαρακτηρίζει και από ένα σκαλοπάτι αυτής της ατραπού. Ένα τετράγωνο που όμως όταν σταθείς στο κέντρο του και ξεκινήσεις να περιστρέφεσαι, με τα χέρια ανοιχτά και την καρδιά σου φορτωμένη μόνο αγνές προθέσεις, τότε παρασυρόμενο σε τούτη τη δίνη, στο αποτέλεσμα μεταμορφώνεται σε έναν μεγαλοπρεπή κύκλο, αφού η φυγόκεντρος πιέζει με ανεξέλεγκτη δύναμη τις γωνίες με τέτοιο τρόπο που τις ωθεί μόνο προς της κατεύθυνση της λείανσης.
Περιστρεφόμενος λοιπόν και αν είσαι τυχερός, θα καταφέρεις φίλε μου να μάθεις τη μεσότητα και μέσω αυτής ότι η τιμή και η αρετή βρίσκονται και θα βρίσκονται εσαεί υπεράνω των κοινωνικών τάξεων και του όποιου πλούτου ο οποίος δεν θα μπορέσει ποτέ να αγοράσει την γαλήνη που μπορεί να σου προσφέρει ένας γεμάτος και μεστός βίος που οδηγείται από την αλήθεια και τις αγαθές προθέσεις τόσο προς τον εαυτό όσο και ως προς όλους τους ΄'εταιρους εαυτούς' που πάντα θα αντανακλούν την ανασφάλεια τους μέσα από την ύπαρξη ενός ανούσιου 'εγω'.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου