Τρίτη 29 Απριλίου 2014

Βιώνοντας


Όταν ξεγέλασες το θάνατο ήσουνα νέος και ήταν καλοκαίρι. Η λάμψη του φεγγαριού, χλωμή ακόμα, σε γέμισε χωρίς να το έχεις επιλέξει με πόθο από εκείνον που κουβαλά την ελπίδα. Ήσουν στη θάλασσα και απερίσκεπτα βούτηξες στο κενό, ίσως στο μοναδικό κενό που δεν μπορούσε να σε συγκρατήσει.
Οι συνέπειες λίγες κυρίως στην υπερηφάνεια σου. Όμως αν και λίγες αρκετά σημαντικές, διότι από τούτη τη συγκεκριμένη μικρή στιγμή απέκτησες το μεγάλο δώρο να ξεχνάς.
Δεν το ήθελες, το μυαλό σου σε πίεζε έκτοτε κάθε φορά που περνούσες το όριο και ξεκινούσες να βαδίζεις στην πλευρά του αρνητισμού. Σαν να κατέβαινε ένας διακόπτης και σε πισωγύριζε εκεί που ακόμα τα πάντα ήταν ανατρέψιμα.
Στην αρχή απελπίστηκες, το ξέρω. Όλοι θέλουν να νιώσουν την ευχαρίστηση της απονομής της δικαιοσύνης και εσύ δυστυχώς πλέον κάθε φορά που πήγαινες να την νιώσεις έστω μέσα από τις υποθέσεις που το μυαλό και κυρίως η ανάγκη σου βάφτιζε δεδομένα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή γυρνούσες πίσω νιώθοντας μια δύναμη να σε τραβά με ορμή ξανά στο σημείο που παίρνονται οι αποφάσεις.
Με τον καιρό το συνήθισες και έπαψε να σε ενοχλεί, ώσπου κάποια στιγμή σταμάτησες και να το βιώνεις. Όχι γιατί σταμάτησε το μυαλό σου να οπισθοχωρεί αλλά πολύ απλά διότι είχες πλέον καταλάβει. Η κρίση είναι εύκολη, η κατανόηση όμως όχι. Χρειάζεται υπομονή και γερό στομάχι για να μπορέσεις να μείνεις ανεπηρέαστος από τις φωνές που η κάθε συνείδηση προτάσσει σαν το τελευταίο χαρτί σε μια παρτίδα που όλοι οι υπόλοιποι βλέπουν ήδη ότι έχει χαθεί.
Έτσι ήσουν και εσύ, μπορείς ακόμα κάποια βράδια να δεις τον εαυτό σου να ντύνεται κατήγορος και να απαγγέλλει κατηγορίες με τόση μεγαλοπρέπεια και σοβαρότητα που σχεδόν σε κάνει να βάζεις τα γέλια, κρύβοντας έτσι την ντροπή σου για μια τόσο άχαρη και απαίδευτη συμπεριφορά.
Τα πάντα βασίζονται στην αιτιολόγηση και η δική σου ήταν απλά η αποδοχή των άλλων. Ένα οικοδόμημα απόψεων στηριγμένο σε μια κατάσταση τόσο μάταιη και ανυπόστατη που κινδύνευε να διαλυθεί με κάθε αναστεναγμό. Όμως ποτέ δεν διαλύθηκε. Το μυστικό κοινό στους κατέχοντες και απλό στην εφαρμογή.
Ψευδαίσθηση το ονομάζουν οι τολμηροί εκείνοι νέοι που ευελπιστούν να γράψουν το όνομα τους μια μέρα δίπλα σε εκείνα των μεγάλων ποιητών, βάζοντας έτσι τους εαυτούς τους σε έναν εσώτερο κύκλο σπουδαιότητας και αξίας.
Χειραγώγηση το λένε οι άλλοι. Εκείνοι που νομίζουν ότι βλέπουν πιο σωστά, πιο αντικειμενικά. Άσχετα αν οι ίδιοι απλά πιστεύοντας το γίνονται το θεμέλιο της ίδιας της ύπαρξης της θεωρίας τούτης. Τα ονόματα μπορεί να αλλάζουν, όμως εκείνο το χτύπημα σε έκανε ικανό να μπορείς να κατανοήσεις πλέον και να ξέρεις ότι όλο αυτό το θεατρικό δεν είναι τίποτα παραπέρα από ένα μεγάλο θέατρο σκιών χωρίς σενάριο και δυστυχώς χωρίς κανένα σκοπό.
Οι κοινωνίες μας βασίζονται στο φόβο, είχες ακούσει κάποτε να λένε σε μια παρέα συζητώντας και θυμάσαι ακόμα τον εαυτό σου να ωθείται προς τα εκεί μαγνητισμένος.
Τα πάντα βασίζονται στο φόβο. Μια φράση που έσκασε σαν βόμβα μέσα στο τότε νεανικό μυαλό σου και αναστάτωσε τα πάντα.
Η παρέα ήταν ολιγάριθμη και η συζήτηση έντονη.
Όχι ! Τα πάντα βασίζονται στην αμοιβαιότητα, είχε αντιτάξει με ορμή κάποιος άλλος. Κυνηγούμε σε ομάδες και μοιραζόμαστε αγαθά που χώρια δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τη δυνατότητα να αποκτήσουμε.
Ο τόνος μετέφερε τη σιγουριά τω σκέψεων τούτων και αυτός ο τόνος ήταν που σε ξενύχτησε βράδια ολάκερα προσπαθώντας να τον καταλάβεις. Που υπάρχει αυτή η σιγουριά είχες αναρωτηθεί, δυστυχώς χωρίς να μπορείς να δώσεις κάποια απάντηση. Πως γίνεται να είμαστε σίγουροι για πράγματα και καταστάσεις έξω από εμάς τη στιγμή που απλά υποθέτουμε το είναι μας..
Ήσουν όμως νέος και ο φόβος δεν σε έλκυε τόσο όσο η αμοιβαιότητα που μπορούσε εύκολα να αντανακλάται στα μάτια της κάθε φορά που κοιτούσε αυτό το είναι που δειλά πρότασσες σαν ασπίδα, ονοματίζοντας το εγώ.
Όμως ακόμα και τότε, τις στιγμές που το μυαλό σου γέμιζε από τούτη τη χαρά της αποδοχή, ακόμα και τότε θυμάσαι τον εαυτό σου να παραμένεις επιρρεπής σε κάθε είδους αρνητισμό, με ή χωρίς αιτιολογία.
Εκείνη χάθηκε και ενώ αρχικά η απώλεια τούτη υπήρξε αβάσταχτη, σταδιακά σαν την άμμο της θάλασσας που καταλαγιάζοντας αφήνει τα νερά ήρεμα και καθαρά, συνειδητοποίησες ότι το μεγαλύτερο προτέρημα είναι ότι τα αφήνει ανανεωμένα. Με την δυνατότητα να μπορούν να αναβλύσουν ένα καινούργιο άρωμα και έτσι να ελκύσουν εκ νέου μέσα από τις ενέργειες τους την ίδια την έξαψη που η ζωή δημιουργεί, εξελίσσοντας αέναα τον ρυθμό της ίδιας της της ύπαρξης.
Έτσι ξύπνησες πιο συνειδητοποιημένος και έτσι πιο μόνος και πιο προβληματισμένος και πιο ντροπιασμένος και πιο εξιλεωμένος και στο τέλος πιο ήρεμος...
Οι ψευδαισθήσεις υπάρχουν πάντα ακριβώς για όσο πιστεύουμε σε αυτές. Τη στιγμή που το μυαλό μας ζορίζεται να δει τους αντιπάλους αλλά δυστυχώς εκεί δεν στέκει τίποτα άλλο παρά ανεμόμυλοι, τότε ξέρεις ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσεις.
Όμως το προς τα που παραμένει ακόμα γρίφος, για όσο άλλωστε θα συνεχίσεις να πιστεύεις σε γρίφους.
Και από τότε που ξεγέλασες το θάνατο πέρασαν χρόνια και έπαψε να είναι καλοκαίρι. Τα περισσότερα δεδομένα του μυαλού σου μετονομάστηκαν σε αναμνήσεις και εκείνη χάθηκε ακόμα και από αυτές, αφήνοντας σε ολότελα μόνο και έτσι απόλυτα ελεύθερο.
Φόβος από τη μια και αμοιβαιότητα από την άλλη. Μια διαμάχη που είχε παραμείνει μέσα σου ως εξαίρεση να σε παιδεύει.
Χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να το δεις και πόσο ειρωνικό είναι τελικά ότι αυτό που χρειαζόσουν ήταν όχι το μυαλό σου αλλά η καρδιά.
Μια έντονη δυσφορία, μια ζαλάδα και όλα έγιναν πιο ανάλαφρα, πιο καθαρά και πιο ξεκάθαρα, αφήνοντας σε να αιωρείσαι στο τίποτα μυρίζοντας για πρώτη φορά το πραγματικό άρωμα της ελευθερίας.
Δεν είναι ο φόβος που κρατάει τους ανθρώπους ενωμένους, μήτε η αμοιβαιότητα. Έφτασες σχεδόν στην αρχή για να το κατανοήσεις.
Η ανάγκη είναι αυτή που μας δένει και τώρα το ένιωθες. Τώρα που είχαν γίνει πλέον όλα ξεκάθαρα και τετελεσμένα.
Η ανάγκη να μπορούμε να καθρεφτίζουμε κάπου, οπουδήποτε αυτό που νιώθουμε ως εαυτό και έτσι να πειστούμε ότι υπάρχουμε. Ότι δεν είναι ψέμα και ότι κανείς δεν μας ξεγέλασε, αφήνοντας μας να νομίζουμε ότι υπάρχουμε. Τον θάνατο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κατανόησες ότι μπορούμε να τον ξεγελάσουμε για όσο εκείνος μας το επιτρέπει, έως ότου αναπάντεχα μια μέρα χτυπήσει την πόρτα που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα βρει και μας καλέσει να γράψουμε τον επίλογο που μόνο οι μυημένοι και οι τρελοί πάντα θα έχουν τη δύναμη και τη γνώση να κατανοούν ότι είναι πρόλογος.
Έτσι λίγο πριν φύγεις δεν σκέφτηκες καν το τι και το πως. Οι λέξεις ζωντάνεψαν σχεδόν μόνες τους αφήνοντας σου ένα χαμόγελο ικανοποίησης από εκείνα που τα άγουρα εκείνα αγόρια, που  τελικά καταφέρνουν να διεισδύσουν σε εκείνο τον κύκλο με τους ποιητές, ονομάζουν μεγαλοπρεπή θάνατο.
Και τι ειρωνεία τούτα τα λόγια να αποτυπωθούν στον πάτο εκείνης της θάλασσας που κάποτε σε βοήθησε να ξεγελάσεις τη μοίρα και έτσι θαμμένα κάτω από την άμμο της γνώσης να παραμείνουν αθέατα σε όσους δεν έχουν την ικανότητα να τα δουν. Για όσο θα πιστεύουν στη γνώση και για όσο η σιγουριά θα τους θολώνει τη ματιά.
Στροβιλιζόμενες δυνάμεις στο μυαλό ενός αδαούς, που απερίσκεπτα ξεκαπάκωσε τον ασκό του Αιόλου και τώρα ταλαντεύεται πότε στις επιθυμίες και πότε στα ξόρκια. Μαγγανείες του μυαλού σε τούτη την ύστατη στιγμή απελπισίας και λύτρωσης...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου