Το μηδέν και τα πάντα...

Oταν το τίποτα εμπεριέχει το μηδέν, τότε αυτό το τίποτα κυοφορεί τα πάντα.
Χρειάζεται όμως χρόνο και υπομονή. Χρειάζεται ίσως και λίγη απόσταση. Για να μπορείς να μιλήσεις πρέπει να ξέρεις να ακούς. Για να μπορείς να χαίρεσαι την νίκη πρέπει να μάθεις να υπομένεις την ήττα. Την ήττα τη δική σου η οποία για τον αντίπαλο είναι νίκη. Άρα είναι και θέμα οπτικής. Μπορείς να μπεις στην πλευρά του άλλου ;Να δεις μέσα από τα μάτια του και να αναστενάξεις με την στεναχώρια του ;
Μέγα ερώτημα. Όχι φυσικά για όλους. Μόνο για τους ερωτευμένους, τους τρελούς και τους σωσμένους. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι ποτέ δεν θα βρουν κανένα νόημα σε όλο αυτό. Ποτέ δεν θα θελήσουν να μπουν στη θέση κανενός. Θα ήταν εδώ που τα λέμε παράλογο.
Αυτοί όμως που ορμώμενοι από μια εσωτερική ανάγκη στέκονται ξάγρυπνοι αυτές τις τόσο ζεστές νύχτες και αναρωτιούνται, αυτοί θεωρώ κουβαλούν στους ώμους τους την ελπίδα ότι αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα.
Είχε δίκιο ο ποιητής, τα συνηθίσαμε όλα. Κλεισμένοι στους μικρόκοσμους μας και απορροφημένοι από τις δικές μας ανάγκες, σταδιακά χαθήκαμε. Μάθαμε να χαμογελάμε βεβιασμένα και να ζηλεύουμε την επιτυχία. Σαν αποτέλεσμα χωρίς διαδικασία. Μόνο την αμοιβή και όλο αυτό χωρίς εννοείται να πρέπει να κοπιάσουμε. Αν δεν βρέξεις πόδι λέει το ρητό, ψάρι δεν έχει. Όμως όχι εμείς πλέον τα θέλουμε όλα. Η προηγούμενες γενιές αυτό τελικά παρήγαγαν μέσα από τους δικούς τους αγώνες τα τελευταία 80 χρόνια. Ασυδοσία και αγένεια. Είπαμε όμως τα συνηθίσαμε όλα και τίποτα πια δεν μπορεί να μας σοκάρει. Τίποτα πια δεν έχει τη δύναμη να μας προβληματίσει. Τα θέλουμε όλα, τα θέλουμε άκοπα και τα θέλουμε τώρα.
Ένας ακόμα μήνας ξεκινά και υπάρχει πάντα η ανάγκη της ευχής. Σε αυτό τον ευλογημένο τόπο που κρατάμε όλοι τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας υπάρχει μία λογική που μας το επιβάλει. Καλό μήνα λοιπόν σε όλους. Γενικά και ειδικά, άμεσα και έμμεσα.
Ιστορικά σαν σήμερα 1 Ιουλίου του 1944 διεξάχθηκε η σύνοδος του Bretton Woods υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για την χάραξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Συστάθηκαν λοιπόν δύο νέοι οργανισμοί. Το διεθνές νομισματικό ταμείο και η παγκόσμια τράπεζα. Το δολάριο αντικατέστησε το χρυσό ως μέσο των διεθνών συναλλαγών και τα πράγματα ξεκίνησαν μια καινούργια πορεία που 68 χρόνια μετά έχουν πρακτικά φτάσει σε αδιέξοδο. Όλοι το γνωρίζουμε, ίσως οι έχοντες να μην θέλουν να το αποδεχτούν, όμως δυστυχώς η κοινωνίες όπως εξελικτικά δομήθηκαν, δυστυχώς απέτυχαν.

Κατεστραμένοι άνθρωποι χωρίς ελπίδα και όνειρα να ζουν τη μέρα της μαρμότας χωρίς καν να έχουν τη δυνατότητα να το καταλάβουν. Και ας υπάρχουν κάποιοι που τα λένε. Που φωνάζουν, που ενδιαφέρονται. Είναι γραφικοί, έτσι χαρακτηρίζονται. Μέχρι να δικαιωθούν. Μετά τους λέμε σοφούς. Πρέπει να ακουμπήσουμε μόνοι μας τα σημάδια απ τα καρφιά για να πιστέψουμε. Αυτή είναι και η ομορφιά άλλωστε σε αυτή τη ζωή.
Τι γίνεται όμως όταν το τίμημα της γνώσης αυτής είναι πολύ βαρύ ;
Όταν σε κάνει να ξενυχτάς και να γεμίζεις τα κενά σου με το τίποτα ;
Βαρύ αδελφέ μου το τίμημα αλλά εκεί πρέπει να μάθεις να χαμογελάς. Ευλογία θα πουν οι γραφικοί, αυτοί που αύριο θα ονομάσουμε σοφούς. Ευλογία που μας μαθαίνει να εξελισσόμαστε. Πιστεύω ότι η επανάσταση πλέον μόνο ένα δρόμο έχει, Την ατομική συνειδητοποίηση. Άλλαξε τον εαυτό σου και θα αλλάξει όλος ο κόσμος. Το μυστικό όμως είναι ότι όλο αυτό ξεκινά πάντοτε από το τίποτα. Εκείνο όμως το τίποτα που εμπεριέχει το μηδέν. Την αρχή και την υπόσχεση. Το τίποτα που προέρχεται από τη σιωπή και την σκέψη. Αυτό το τίποτα που αέναα θα κυοφορεί τα πάντα.
Καλό μήνα σε όλους λοιπόν με την ευχή να φέρει στον καθένα αυτό που του αξίζει και του αναλογεί. Προσωπικά όχι μόνο αυτό το μήνα αλλά κάθε μήνα μπροστά στην ανθρώπινη εξέλιξη προσκυνώ.Κάποιες φορές με λυγμούς και κάποιες με γέλια. 
Γιώργος Σεφέρης αφιερωμένος σε αυτούς που μόλις χαμογέλασαν.

                - Αφήγηση -
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν και αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από την στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ` το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι` αυτόν γιατί δεν βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ