Kάθε φορά

Σε ήθελα μεμονωμένα μέσα από όλο σου το είναι και είχα την ψευδαίσθηση της πληρότητας του εγώ μου.

Όμως το άπειρο άρχισε πάλι να μας μηδενίζει, κλείνοντας έναν κύκλο πού βιάστηκε να φτάσει στο τέρμα του.

Έχω πυρετό μου λες, μυρίζοντας τη δίψα της ζωής. Δεν νοιώθω καλά γιατί το εγώ μου έφυγε, ξεκίνησε το δικό του απροσδιόριστο ταξίδι προς το άγνωστο.

Ποιο χέρι να σου δώσω όταν ζητάς βοήθεια, ποια καρδιά να σφίξω ;

Ο λαγός ποτέ δεν θα φοβίσει το δράκο, ούτε ο μέρμηγκας θα γίνει πιο γλεντζές.

Αυτά ακούς σαν χάνεσαι πάντα μαγνητισμένη από το τίποτα. Κρύβοντας όλο το σύμπαν σε έναν μικρό, πιο μικρό κι από την λύπη, κόκκο άμμου.

Στα γράφω αυτά χωρίς ελπίδα αλλά και χωρίς παράπονο.

Η λάμψη από το χαμόγελο του πιο ανίκανου ανθρώπου θα μαρτυράει πάντα τη φύση μας.

Κενά κουφάρια με βιολογικές καρδιές. Πολλά θέλω αλλά κανένα μπορώ.

Κλείνω τα μάτια και πάλι όλα αυτά χάνονται. Βλέπω μόνο εσένα όπως παλιά να χορεύεις τα πέπλα του άχρωμου.

Σε θαυμάζω ...

Σε αποζητώ ...

Όμως το ξέρω, δεν θα είσαι εδώ. Γιατί το δικό μου εγώ περιορίζεται από το χρόνο του σήμερα. Ρωτάω πως ξεκινάς για τα σύννεφα. Έχω αγγίξει με τα ακροδάχτυλα μου το τίποτα και ξέρω να ελπίζω.
Θα σε φτάσω. Μπορεί όχι σήμερα, όχι αύριο αλλά ίσως εχθές. Όχι μόνο θα σε φτάσω αλλά να ξέρεις θα σε ξεπεράσω. Έχω ανάγκη να είμαι εκεί όταν θα έρθεις.

Να μου χαρίσεις μια ματιά κι ας είναι η χειρότερη σου. Το έχω ανάγκη γιατί είναι το εισιτήριο μου για την ελπίδα.

Γιαυτό θα σε περάσω. Περνώντας δίπλα σου θα σου δώσω το δάκρυ μου αλλά πρόσεχε, αν το πιστέψεις θα σε κάψει.

Και εκεί στο τέρμα κουρασμένος πια, περιμένοντας το σύννεφο θα σε χειροκροτήσω με αγάπη γιατί επιτέλους το ταξίδι σου, αυτή μας η αναμέτρηση...
Έφτασε επιτέλους στην αρχή.