Tα Σέβη μου ...

Παραδομένος δερβίσης στο στριφογύρισμα των αναγκών μου. Μεθυσμένος από το τίποτα που ο αέρας με τη δική του ορμή φυσάει στην ψυχή μου. Χαμογελάω και οι μικρές αυτές συσπάσεις του προσώπου μου μοιάζουν με τις πιο απαιτητικές ασκήσεις. Θα το ξεπεράσω.

Η ίδια η καθημερινότητα αυταρχικά πάντα μας επιβάλει την δική της θέση. Στέκεσαι αντιμέτωπος με τη φθορά και για μια στιγμή το χάνεις. Παραδίδεσαι και νικιέσαι. Αυτή όμως η θέση αυτόματα σε οδηγεί στην αρχή ενός  καινούργιου κύκλου. Ίσως πιο οδυνηρού και ίσως λίγο πιο δύσκολου. Κουβαλάς στις αποσκευές σου ένα μικρό πακέτο που ονομάζεται εμπειρία. 'Όσο προχωράς τόσο μεγαλώνει. Όσο ζεις  τόσο σε βαραίνει.

Κυκλικά κινούνται τα πάντα. Από τους πλανήτες έως τα συναισθήματα μας. Παρατήρησε τη φύση. Μελέτησε τα φαινόμενα. Εναρμονίσου με τον παγκόσμιο ρυθμό. Προσταγές που αργά σου φέρνει ο άνεμος, τις νύχτες που μπερδεύεσαι και ζαλισμένος αφήνεσαι στα άτονα χάδια κάποιας μελαγχολικής συντροφιάς.

Παραμένεις δυστυχώς ο κανένας και ανανεώνεις το παράπονο της στατικότητας σου πολεμώντας τη μοίρα. Ποια όμως από όλες ; ούτε καν ξέρεις. Απλά αντιστέκεσαι στη φθορά. Μηχανιστικά και χωρίς βαρύτητα. Δεν θέλεις να είσαι ο κανένας. Θέλεις ή καλύτερα έχεις ανάγκη να αποκτήσεις υπόσταση. Οι σειρήνες το μυστικό αυτό το τραγουδούν χρόνια. Κάθε φορά όμως δεμένος στο κατάρτι της δικής σου ματαιοδοξίας κωφεύεις, νομίζοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος να γλιτώσεις. Πόση λύπη να ξέρεις κουβαλά η ματιά μου όταν συλλογίζομαι αυτό σου το αδιέξοδο.

Πράξη, αυτό είναι το μυστικό των μυστικών. Η ζωή προχωρά μέσα από την πράξη. Μορφοποιούνται οι σκέψεις μας και οι αγωνίες και τα συναισθήματα μας και αμέσως αποκτάμε μια άλλη καινούργια υπόσταση. Παύει το εν δυνάμει που πάντα περιέχει την αγωνία της εκπλήρωσης και αντικαθίσταται από κάτι πιο στιβαρό, χωρίς καμία αγωνία και με την σιγουριά της υπόστασης του.

Αυτή θα είναι πάντα η δύναμη της πράξης. Να ανοίγει καινούργιες ατραπούς μύησης στο θεατρικό που η ψυχή μας κυνηγιέται με το πνεύμα. Αυτή η αέναη παράσταση που όπως όλα τα δράματα περιέχει πόνο αλλά και λύτρωση και αποκατάσταση και εξέλιξη.

Χαμογελάω, ή σταμάτησε ο πόνος ή τον συνήθισα. Μη με ρωτήσεις, δεν θα ξέρω να απαντήσω. Ξέρω μόνο ότι η πράξη μου πάλι με νίκησε, με οριοθέτησε και με άφησε ξάγρυπνο να περιμένω ένα σήμα, μία απάντηση.

Η Ευρυνόμη σίγουρα σε κάποια γωνιά ψυχαγωγείται  από τις σκέψεις μου και περιμένει αέναα τον Οφίωνα που κουβαλώ μέσα μου να επαναστατήσει, να αυθαδιάζει και να νοιώσει ότι μπορεί. Τότε, όπως κάθε φορά, αυτή η σοφή Μητέρα θα μου χαμογελάσει. Θα κουνήσει το κεφάλι με μια δόση απογοήτευσης και γυρίζοντας από την άλλη θα γελάσει κρυφά με ικανοποίηση για αυτή την εξέλιξη.

Μπορεί να μην καταλαβαίνεις για πιο πράγμα μιλάω. Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε αδιέξοδο και παραδομένος μέσα στη θνητότητα σου θα αφήσεις τον άνεμο να πάρει μακρυά άλλο ένα κομμάτι της ψυχής σου μέσα από τον αναστεναγμό σου, απλά συλλογίσου την πράξη. Την δική σου πράξη. Αυτό το θεϊκό δώρο που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη από όλα τα όπλα της ζωής.

Η δύναμη του πράττειν αυτοβούλως. Αυτή θα μπορούσε να ήταν μια σύντομη εξήγηση για το τι είναι ελευθερία. Σίγουρα κάποιος θα βιαστεί να απολογηθεί. Μα το ένα, μα το άλλο. Στα ίδια όμως καταλήγουμε. Συνέπειες πράξεων που μας δημιουργούν άλλες πράξεις και πάει λέγοντας. Ένα κουβάρι που πιο εύκολα κόβεται παρά λύνεται.

«Εστίν ουν τραγωδία, μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας...»

Από τον μαθητή στον δάσκαλο και στην παραδοχή του δράματος. Μια τραγωδία, χωρίς πλέον κάποιον να άδει ντυμένος ως τράγος όπως όριζαν τα προηγούμενα δεδομένα, αλλά πολλούς που απλά παράγουν δυσαρμονία, ομοιάζοντας με άλλα ζώα εξίσου όμορφα. Γουρούνια, κότες και αν είμαστε τυχεροί σπάνια και κανένα άλογο που μέσα από τη δική του ορμή μας αναγκάζει να το θαυμάσουμε, να το ζηλέψουμε, να το πολεμήσουμε και οι τυχερότεροι όλων παραδομένοι στην ήττα τους να το ζήσουν.

Αυτό το συναίσθημα είναι που χρόνια μετά θα τους κάνει να μπορούν να αναστενάζουν στο ηλιοβασίλεμα. Η γνώση είναι δύναμη και ο μυημένος γνωρίζει ότι όλα είναι δρόμος. Είναι δόσιμο και φωτιά. Φοίνικας που αναγεννάτε και γελά με την απλότητα του μηχανισμού της ζωής.

Παραδομένος δερβίσης στο στριφογύρισμα των αναγκών μου υποκλίνομαι για ακόμα μια μέρα στο μεγαλείο του τίποτα.

Τα σέβη μου…