Βράδυ στην 1η του Ιούνη...

Βράδυ με πιάνει τελικά. Πάντα βράδυ. Θες η ησυχία, θες η ζωντάνια της φύσης που νοιώθω να με διαπερνά μέσα από την ελάχιστη της κίνηση, δεν ξέρω. Πάντως είναι βράδυ όταν νοιώθω την ανάγκη να βουτήξω μέσα μου και να χαθώ. Έχω ανάγκη να ξεφεύγω από τα ανθρώπινα και έστω και για λίγο να νοιώθω πάλι καλά. Εναρμονισμένος με τη φύση και τον παλμό μου να δονείται μέσα από τα φτερά ενός πουλιού. Μέσα από το θρόισμα ενός φύλλου.

Κοιτάζω δεξιά και η ματιά μου χάνεται στο σοκάκι (όχι μεγαλύτερο από τριάντα μέτρα) που έτσι φωταγωγημένο νοιώθω ότι έχει μια άλλη όψη. Οι εικόνες που ζούνε μέσα μου το έχουν χρωματίσει διαφορετικά. Ακόμα αν συγκεντρωθώ είμαι σίγουρος ότι θα δω εκείνο τον ξεχαρβαλωμένο φράχτη στα δεξιά, που έστεκε και διαχώριζε το δρόμο από την αλάνα. Γιατί εκεί τίποτα δεν υπήρχε πέρα από μια αλάνα. Προικιό μιας γιαγιάς σε εποχές που εδώ κατοικούσαν μόνο λύκοι και ο άνεμος. Στα δεξιά, γιατί από την άλλη δάσος. Μια σειρά γέρικες βελανιδιές που καταμήκος  δημιουργούσαν μια ισορροπία. Μέχρι εδώ είσαι, σου έλεγαν. Από εδώ και πέρα έχουμε άλλο θεό. Η αλήθεια είναι ότι παιδάκι έτυχε κάποτε να δω μια φιγούρα και έτσι μισοσκοταδιασμένη να την αποτυπώσω μέσα μου. Χρόνια πολλά πέρασαν μέχρι να της δώσω όνομα. Και δεν σας κρύβω ότι την μέρα εκείνη χάρηκα γιατί  μέχρι τότε ήταν απλά ο περίεργος  τύπος με τον αυλό. Μόνιμος προστάτης του δάσους που απλωνόταν στα αριστερά, τότε όπως και τώρα. Δεν ξέρω γιατί αλλά η αριστερή πλευρά έχει την τάση να μην αλλάζει μέσα στο χρόνο. Και ας αλλάζουν τα πάντα, περίεργο !   

Το στενό αυτό πλέον μία ταμπέλα  το έχει οριοθετήσει και του έχει δώσει υπόσταση. Αδιέξοδο, τουτέστιν μην εισέρχεστε, μην διαταράσσετε την ηρεμία του. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο η αλάνα έπαψε να είναι αλάνα και ο ξεχαρβαλωμένος φράχτης έδωσε τη θέση του σε μία στιβαρή μάντρα. Η γιαγιά ξεχάστηκε σε μία κιτρινισμένη φωτογραφία, όμως οι λύκοι δεν έφυγαν. Αλλάξανε μορφή και παρέμειναν με τον άνεμο πλέον να φουρτουνιάζει τα μυαλά τους. Όπως γίνεται συνήθως όταν οι άνθρωποι λένε ότι εξελίσσονται.

Τώρα με τα μάτια του σήμερα καθισμένος στη βεράντα μου κοιτώ αυτό το στενό που με τα όμορφα λαμπιόνια που είναι πλέον στολισμένο σε βάζει σε μία διαδικασία γιορτής ή έστω αναμονής για ένα γεγονός που θέλεις να είναι σημαντικό. Κάπου βαθιά μέσα μου όμως το ξέρω ότι απλά είναι η ανάγκη του ανθρώπου να μετριάσει το φόβο του, αντιμέτωπος συνήθως με τον ίδιο του τον εαυτό. Εκεί που έστεκε η αλάνα, γυμνή και ξεκάθαρη, τώρα υψώνονται σπίτια πλούσια και μεγάλα που εκεί στην ησυχία της νύχτας είναι φορές που ίσως αν είσαι τυχερός θα καταφέρεις να ακούσεις το θρήνο τους για την επίγνωση του παραλογισμού της ύπαρξης τους.

Σκέφτομαι αυτό το στενό πως ήταν και πώς έγινε. Όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το περπάτησα. Πάντα το παρατηρούσα από απόσταση. Μέσα από την ασφάλεια του δικού μου χώρου άφηνα πάντα την ματιά μου να ξεφύγει μέσα από την εικόνα του, όμως ποτέ δεν πήγα μέχρι εκεί. Έζησα χρόνια δίπλα του, παράλληλα. Και τώρα καταλαβαίνω ότι τις περισσότερες φορές το θεωρούσα δεδομένο και ίσως ούτε καν να το κοίταζα. Αυτό το στενό, αυτά τα τριάντα μέτρα δρόμου που δεν τα επέλεξα. Τα βρήκα εκεί και έπρεπε να τα δεχτώ.
Εδώ και λίγη ώρα λέω Ιούνη και το κρύο δεν άλλαξε. Όχι πως το περίμενα. Αντιστέκομαι και  παραμένω στη βεράντα μου. Τελικά τα πράγματα είναι πάντα μπροστά μας. Μυστικά δεν υπάρχουν. Χρειάζεται όμως ο κατάλληλος χρόνος και η έτοιμη ματιά για να τα δούμε και να τα καταλάβουμε.

Σήμερα γνώρισα την Κατερίνα Γώγου. Τυχαία, όπως όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Μία γυναίκα που ήταν σαν το στενό μου. Απλά ήταν εκεί. Δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν είχε κρυφτεί. Η ιστορία της γνωστή, αλλά όχι σε μένα. Εγώ νόμιζα ότι την ήξερα, γιατί είχα αποτυπωμένη μέσα μου τη φιγούρα της. Ηθοποιός συνυφασμένη μέσα μου με την εικόνα ενός χαζοκόριτσου. Μια ανάλαφρη παρουσία που χωρούσε σε ένα φσίτ μπόινγκ !

Και μετά διάβασα τους στίχους της. Κάποιους τους γνώριζα και τους είχα ήδη τραγουδήσει. Τους είχα ήδη νοιώσει. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…

Στην αρχή του στενού στη γωνία, το φως του δρόμου χωρίς προειδοποίηση έσβησε και έστω και για λίγο μου άλλαξε την οπτική. Σκοτείνιασε ο λογισμός μου και έμεινα μετέωρος. Αυτό το φως μετά από λίγο επανήλθε. Τα σκοτάδια της ψυχής μας όμως ; Όταν σβήσει το φως, μετά τι γίνεται ;
Πως πολεμάς τον εχθρό όταν βαρεθείς  τις μάχες; Όταν νιώθεις ότι δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά αξία;
Εκεί θεωρώ ότι ξεκινά η αυτοκαταστροφή. Η γνώση έχει τίμημα τη μοναξιά και εκείνη τα σκοτάδια. Όταν γνωρίζεις, εύκολα μπορείς να χαμογελάς στο τίποτα γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει.

Ήθελα να γράψω για το στενό μου που τελικά δεν ήξερα, και κατέληξα να μιλώ για μια γυναίκα που σίγουρα δεν έζησα !

Βράδυ με πιάνει όμως…

Πάντα βράδυ.

Υ.γ  Συμπτωματικά η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα 1^η Ιουνίου το 1940
"Θα ρθει καιρός"  έγραφε κάποτε. Το διάβασα, με άγγιξε και σας  το παραθέτω.

 Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.