Οκ λοιπόν, τι είναι αυτό που φοβάσαι ; Τόσο απλά μια ερώτηση σε νίκησε με συνοπτικές διαδικασίες και σε άφησε χωρίς φωνή να κοιτάς, έχοντας το ύφος του νικημένου που του αφαιρέθηκε η νίκη την τελευταία στιγμή.
Ήσουν πεπεισμένος ότι αυτή σου η δήλωση θα προκαλούσε μια μικρή έστω διαμάχη και μέσα στο μυαλό σου είχες προετοιμάσει διάφορες απαντήσεις, εκτός από εκείνη που τώρα χρειαζόσουν. Έπρεπε να παραδεχτείς ότι τούτη η νοητική προετοιμασία ήταν ελλιπής και τώρα ουσιαστικά στεκόσουν αντιμέτωπος με τον εαυτό σου, αυτόν τον τόσο οικείο άγνωστο.
Τι φοβάμαι, αναρωτήθηκες φωναχτά, νομίζοντας ότι αυτός ο τρόπος ήταν ο πλέον έξυπνος ώστε να κερδίσεις λίγο χρόνο ακόμα ώστε να μπορέσεις να επεξεργαστείς και να φιλτράρεις κατάλληλα την απάντηση που θα σε έστεφε νικητή.
Εκείνη σου χαμογέλασε και παρέμεινε αμίλητη γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η νίκη ήταν δική της και έτσι απλά έδειξε λίγη παραπάνω μεγαλοψυχία.
Είναι πάντα ετούτη η πονηρή ερωμένη που λέγεται εμπειρία, η οποία και έχει τη δύναμη να μας ωθήσει να βιώσουμε καταστάσεις οι οποίες σχεδόν πάντα μας κάνουν να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε καθαρά, με αδούλωτο πλέον μάτι που λέει και ο μεγάλος ποιητής της Κρήτης, όλα τα φαινόμενα και όλες εκείνες τις αλήθειες όσο πικρές και αν φαντάζουν και έτσι να νικήσουμε τις σκιές που συνήθως δημιουργούνται από τη μοίρα με μόνο σκοπό να μας παραπλανήσουν δοκιμάζοντας την πίστη μας σε τούτο το αδιαίρετο μονοπάτι που οφείλουμε να βαδίσουμε από την αυγή μέχρι το δειλινό, πλησιάζοντας ολοένα προς την ολοκλήρωση.
Μέσα από τα φοβισμένα μάτια σου θυμήθηκε την δική της πρώτη φορά που βρέθηκε σε τούτη την τόσο περίεργη θέση. Κόντευε τα τριάντα και από την αγκαλιά της είχαν περάσει περίπου όσοι άντρες είχαν περάσει από το κρεββάτι της. Σχεδόν με όλους είχε ζήσει το ίδιο μοτίβο. Ενθουσιασμός, υπομονή, κατανόηση, συνειδητοποίηση, ανυπομονησία, μοναξιά, χωρισμός. Τα επτά στάδια που όλοι περνάμε μέσα στις σχέσεις, χωρίς δυστυχώς τις περισσότερες φορές να έχουμε τη δυνατότητα να τα αντιληφθούμε και να τα κατανοήσουμε.
Μαθαίνουμε να τα συμπιέζουμε όλα μέσα σε μια μικρή σακούλα και στην ετικέτα απλά γράφουμε έρωτας. Κόκκινα μεγάλα γράμματα, δύο τρεις καρδούλες εδώ και εκεί και το παραμύθι είναι έτοιμο.
Η μοναξιά δίνει τη θέση της στη συντροφικότητα και εκείνο το χάδι που απλόχερα μας χαρίζεται είναι η αιτία που χαμογελάμε συνεχώς, αφήνοντας το να μας ενθουσιάσει.
Υπάρχει κάποιος να μοιραστούμε το κρεββάτι μας, την αγαπημένη μας εκπομπή και κάποιες φορές και τον οργασμό μας που όμως πάντα απέχει από εκείνο το νεανικό συναίσθημα που μπορούσε να μας κάνει να μουδιάζουμε από τα δάχτυλα των ποδιών ως τα πιο απόκρυφα μας όνειρα.
Σε κοίταξε λίγο καλύτερα και μπόρεσε να δει ότι αυτό το είχες ήδη γνωρίσει. Γραμμένη κάπου κάτω δεξιά ήταν η λέξη ενθουσιασμός. Το ένιωσες και της ανταπέδωσες το χαμόγελο. Ήξερες και ίσως για αυτό το λόγο φοβόσουν. Κάθε διαδικασία εξελίσσεται μέσα από συγκεκριμένες ατραπούς και έτσι λίγο πολύ τα βήματα είναι γνωστά.
Όταν ο ενθουσιασμός, έστω ο πρόσκαιρα βαφτισμένος με το ιερό όνομα του έρωτα, έρθει αντιμέτωπος με το χρόνο, τότε ξεθωριάζει και αλλοιώνεται, αφήνοντας σε με ένα συναίσθημα υπομονής. Ότι θα ανακάμψει, ότι θα ενεργοποιηθεί ή ίσως ότι δεν θα αλλάξει παραπέρα.
Εκεί βρίσκεται και η αδιόρατη γραμμή που σε περνά στον κόσμο της κατανόησης. Ένα μη προγραμματισμένο meeting που απαιτεί παραπάνω χρόνο ή μια βόλτα μετά τη δουλειά που σε αναγκάζει να κοιμηθείς μοναχή σου γνωρίζοντας ότι θα είναι άκαρπο να περιμένεις. Όμως εξακολουθείς να έχεις κατανόηση. Τόση όση χρειάζεται για να μπορείς να εξαπατάς τον εαυτό σου που γεμάτος από ανάγκες εθελοτυφλεί προσπαθώντας να κρατήσει ισορροπίες σημαντικές για την καθημερινή του συνύπαρξη με όλους εκείνους που αυθαίρετα έχει καταχωρήσει στο μυαλό του ως σημαντικούς. Μια διαδικασία δυστυχώς βραχυχρόνια διότι κατά βάθος γνωρίζεις ότι ο χρόνος μέσα από τη διττή του υπαρξιακή υπόσταση φανερώνει τα πάντα. Οπότε η συνειδητοποίηση είναι μονόδρομος αργά ή γρήγορα, αν πραγματικά θέλεις να διατηρήσεις ένα έστω μικρό ίχνος αυτοσεβασμού. Και τότε η κατάβαση ξεκινά και απαιτεί άμεσα ανταλλάγματα, τα οποία όμως πολύ γρήγορα κατανοείς ότι είναι τόσο μεγάλα και απαιτητικά που ξεκινάς να απελπίζεσαι. Όχι για άλλο λόγο παρά γιατί ήθελες τούτη η αυταπάτη να διαρκέσει λίγο παραπάνω.
Έτσι ξεκινάς να πιέζεις για αυτόν τον τόσο πολύτιμο χρόνο που θεωρείς ότι σου στερούν χωρίς κανένα δικαίωμα. Η κατανόηση και το σκεπασμένο φαγητό στο φούρνο δίνουν τη θέση τους στον παραλογισμό και τα συνεχόμενα τηλέφωνα που νιώθεις ότι χρειάζεσαι ώστε να διατηρήσεις για λίγο ακόμα τον έλεγχο. Όμως τώρα τρως μόνη σου και το κρεββάτι σου γεμίζει τις ώρες που δεν κάνει κάποια διαφορά. Η αγαπημένη σου εκπομπή σε αφήνει με ένα πικρό χαμόγελο, λόγω της απουσίας ενός διαλόγου που τόσο πολύ έχεις ανάγκη και τότε είναι που η μοναξιά σου χτυπά ξανά την πόρτα και δεν σου αφήνει άλλα περιθώρια για όνειρα. Με συνοπτικές συνήθως διαδικασίες ο χωρισμός είναι δεδομένος και έτσι λίγο καιρό μετά το μόνο που μένει είναι μια φωτογραφία σε κάποιο συρτάρι και μια οδοντόβουρτσα παραπεταμένη στο μπάνιο που προσποιείσαι ότι είναι κάποιου συγκάτοικου, αλλά μέσα σου ξέρεις. Η ανάγκη σε ωθεί να την αφήνεις εκεί να υπάρχει ως μια απόδειξη ότι όλο αυτό το παρελθόν ήταν αληθινό και εσύ ήσουν εκεί παρούσα να το ζήσεις.
Επτά στάδια, πάντα τα ίδια, με διαφορά μόνο στα ονόματα και σε κάποιες συνήθειες. Όμως τούτος ο φόβος που σήμερα κουβαλάς μέσα από την ανάσα σου νιώθεις ότι είναι κάτι διαφορετικό.
Εκείνη σπάζοντας τη σιωπή της μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, σε ώθησε να βιώσεις τούτο το φόβο στο έπακρο, απλά αντικρίζοντας τον.
Αχ ! Ο έρωτας. Σε κάνει να χάνεις τα πάντα. Τον ύπνο σου, τη σκέψη σου και τις παραμέτρους σου. Σε σπρώχνει σε ένα γκρεμό και εσύ πέφτεις και τούτη η κάθοδος αναιρεί τα πάντα.
Και εκείνη την πρώτη της φορά ένιωσε χαμένη, μπερδεμένη και απόλυτα τρομοκρατημένη από αυτό το μοναδικό συναίσθημα στο οποίο δεν χωρούσε τίποτα παραπέρα από την αλήθεια. Η διαδικασία σε γενικές γραμμές ανάλογη, με την μόνη διαφορά ότι τούτη η εξασθένηση των συναισθημάτων μέσα στο χρόνο, δεν οδηγεί στη μοναξιά αλλά στην ευγνωμοσύνη για όλες αυτές τις μικρές στιγμές που χαράσσονται για πάντα στην ψυχή μας.
Σου έπιασε το χέρι, σε κοίταξε βαθιά στα μάτια και σε ξαναρώτησε. Τι είναι αυτό που φοβάσαι;
Τον εαυτό μου, απάντησες ξέπνοα, υποκύπτοντας σε τούτη την ήττα νιώθοντας πλέον ότι ήταν η ώρα να την αποδεχθείς.
Τον εαυτό μου που έχει βγει από τα όρια, είπες συνεχίζοντας. Τον εαυτό μου που νόμιζα ότι γνώριζα και τώρα μόνο στο άκουσμα ενός ονόματος ή μιας φωνής τον νιώθω έτοιμο για πράγματα και καταστάσεις που μέχρι τώρα δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι υπάρχουν μέσα μου ως ενδεχόμενα.
Φοβάμαι τούτη τη μοναδική κατάρα και ευλογία του έρωτα από την οποία ξέρω ότι δεν θα βγω ποτέ ξανά ο ίδιος...
Love u
ΑπάντησηΔιαγραφή