Δεν είναι η ανάγκη τους για επίδειξη, ούτε ίσως η ανάγκη της σάρκας να νιώσει, όσο τους κυριεύει η απελπισία των αλλόθρησκων που διαλαλούν την πίστη τους πάντα σε εχθρικό έδαφος.
Τι και αν οι θεοί είναι κακοί και μικρόψυχοι. Τι και αν οι ιστορίες είναι γεμάτες ανακρίβειες και λάθη. Δεν έχει καμία πρακτική σημασία. Η κατάρα που κουβαλούν τούτοι οι άνθρωποι στις πλάτες τους είναι ακριβώς το ότι γνωρίζουν και η φωνή που προσπαθούν να βγάλουν, παραμένει μόνη χωρίς καμία διάθεση από τους εχθρούς έστω για ενα μικρό κομμάτι κατανόησης.
Πως θα μπορούσε να υπάρξει άλλωστε ένας κοινός τόπος συνάντησης, όταν οι τρελοί ντύνονται μονάχα όμορφες λέξεις, ενώ οι γνωστικοί βλέπουν τη ζωή κυνικά και ρεαλιστικά. Όλα για την επιβίωση.
Όλα για το παιδί μου, θα πει η μάνα, χωρίς δυστυχώς ποτέ να μπορέσει να ξεχωρίσει τα όρια της επιβίωσης από την διαβίωση. Και ετούτοι οι ποιητές, χαμένοι στο δικό τους κόσμο, πλανημένοι από την ελπίδα που γλύτωσε και παρέμεινε μονάχη σε ένα κουτί, που κάποιος κάπου κάποτε βρήκε σε μια παλιά αποθήκη κάνοντας ξεκαθάρισμα, με κολλημένη στο καπάκι μια ξεθωριασμένη ετικετα -Προσοχή Εύθραυστον- και παραλήπτη κάποια Πανδώρα.
Καλό είναι το χρήσιμο, έμαθαν να λένε οι μάζες και έτσι το κουτί αυτό από το πεζοδρόμιο βρέθηκε στα χέρια τους και η ζημιά δεν άργησε να γίνει. Αυτό άλλωστε είναι και το κακό με την ελπίδα. Παρασέρνει όποιον δεν πρόλαβε να στερεώσει τις σκέψεις του και έτσι του γεννά όνειρα και προσδοκίες. Μόνο που δυστυχώς περνώντας ο καιρός οι προσδοκίες αυτές μεταφέρονται από μια πραγματικότητα στην οποία ορίζονται ως μεγάλες, σε μια άλλη στην οποία ορίζονται ως χαμένες.
Τούτο το μεσοδιάστημα είναι που κάνει αυτούς τους ποιητές να συνειδητοποιήσουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι είναι καταραμένοι.
Μεταφέρουν ένα μήνυμα που δυστυχώς οι πολλοί δεν μπορούν να ακούσουν, αλλά και σε εκείνες τις λίγες φορές που φτανουν κοντά στο να συλλάβουν ορισμένες λέξεις, φρίττουν και αμέσως τις αφορίζουν, έχοντας πάντοτε το πρόσχημα ότι είναι γνωστικοί και έτσι κατέχουν την αλήθεια, απογυμνωμένη από όμορφες λέξεις και λοιπά περιτυλίγματα.
Πότε θα ωριμάσεις; γιατί δεν καταλαβαίνεις; σταμάτα να ονειροβατείς.
Μερικές μόνο από τις εκφράσεις που τούτοι οι καταραμένοι βρίσκουν συνεχώς απέναντι τους, κάθε φορά που προσπαθούν να μιλήσουν για όλα αυτά τα κακώς ή λάθος κείμενα, τα οποία οι πολλοί δεν έχουν την δυνατότητα να αμφισβητήσουν και δυστυχώς ούτε τη διάθεση να τα διαβάσουν και να προσπαθήσουν έστω και λίγο να τα κατανοήσουν.
Πως άραγε μπορείς να απαλλάξεις τον εαυτό σου από τις αμαρτίες του, αν πρώτα δεν μπορέσεις να δεχτείς οτι αμαρτάνεις;
Πως μπορείς να καθαρίσεις τον εαυτό σου όταν δεν έχεις το σθένος να δεχτείς παρηγοριά όταν αρχίζεις να βλέπεις ότι αυτά στα οποια σε έμαθαν να πιστεύεις ήταν κίβδηλα και επιφανειακά;
Οι γνωστικοί όλου του κόσμου πάντα θα θεωρούν ότι κατέχουν την αλήθεια. Όμως η πραγματικότητα είναι ότι η αλήθεια, εκείνη η γνώση του παντός, η οποία 'έχει την δύναμη να μας εξαγνίζει και να μας καθαρίζει, πάντα θα είναι κτήμα εκείνων των ολίγων που κατάφεραν και νίκησαν όλες εκείνες τις ψεύτικες εικόνες που η κοινωνία τους δίδαξε με δόλο να αναγνωρίζουν στον καθρέφτη ως δικές τους και έτσι να μπούν σε εκείνη την κατηγορία των παρηγορηθέντων.
Καταραμένοι λοιπόν ποιητές που τριγυρίζουν συνεχώς σε κίβδηλες ανάγκες, κουρασμένοι από μια μάχη που εξαρχής είναι χαμένη. Την αποδέχονται όμως, έχοντας αρχικά στο σακίδιο τους τα απαραίτητα εκείνα εφόδια που θα τους δώσουν το κουράγιο να παλέψουν.
Τα ιδανικά για τα οποία δέχονται να πολεμήσουν φαντάζουν στα μάτια τους ως οι ύψιστες αρετές. Και πως άλλωστε να μην είναι όταν η ψυχή τους ονειρεύεται δικαιοσύνη για όλους. Όμως δυστυχώς πολεμόντας, σταδιακά ανακαλύπτουν ότι στο πεδίο της μάχης ακόμα και τα φίλια ξίφη στρέφονται εναντίον τους, αποδεχόμενα ότι τούτοι οι τρελοί μέσα από τις καινοτομίες που θέλουν να φέρουν, απειλούν την συνοχή της κοινωνίας στην οποία οι ίδιοι προσπαθούν να επιβιώσουν.
Η αρχική λοιπόν έξαψη και το πάθος που η ελπίδα μπορεί και γεννά στις καρδιές των γενναίων, σταδιακά παραμερίζεται και νικάται μέσα από μια προδοσία για την οποία κανένας και ποτέ δεν θα μπορέσει επαρκώς να προετοιμαστεί. Όμως η ελπίδα δεν χάνεται. Παραμένει βουβή και τρομαγμένη από όλη τούτη τη σκληρότητα που η κοινωνία καλλιεργεί ως λογική αρετή των γνωστικών και κάποιες φορές είναι ακριβώς αυτή η αιτία που κρατά κάποιους γατζωμένους σε εκείνον τον αρχικό σκοπό.
Οι περισσότεροι αποδεχόμενοι την ήττα τους θα ξεκινήσουν να τριγυρίζουν έκτοτε από χωριό σε χωριό, ζητώντας κρασί για να πνίξουν τις φωνές μέσα τους και μάχες για να αναζωπυρώσουν την ζωντάνια γύρω τους. Τούτοι δυστυχώς οι ποιητές παύουν να γράφουν. Οι λέξεις τους δεν θα βρούν καμία ανταπόκριση ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν και για αυτό το λόγο σταδιακά αφήνονται να νικηθούν από την σάρκα τους και τις ανάγκες που τους επιβάλλει ως σωστές.
Κανένας από όσους γνωρίζουν δεν πρόκειται να τους κατηγορήσει. Η μάχη είναι δύσκολη και το ζητούμενο είναι η προσπάθεια που κάνει κάθε ένας ξεχωριστά ώστε να ενημερώσει τους γύρω του για αυτήν.
Όμως φίλε μου, τα μάτια και τα αφτιά των περισσοτέρων είναι σφραγισμένα. Πως λοιπόν μπορείς να κάνεις κάποιον να δεί τον κόσμο μέσα από την δική σου οπτική όταν έχει διδαχθεί και πιστέψει βαθιά ότι δεν έχει καν μάτια.
Αυτή φίλε μου είναι η κατάρα των ποιητών. Να εξιστορούν περιστατικά και να μιλούν για κόσμους για τους οποίους δυστυχώς οι πολλοί δεν έχουν καν την όρεξη και το σθένος να συζητήσουν έστω στη θεωρία.
Όμως τι και αν όλοι πιστεύουν ότι η Γή είναι επίπεδη και ο φόβος τους είναι να μην φτάσουν στην άκρη και πέσουν. Η αλήθεια θα παραμένει αναλλοίωτη και αιώνια για όποιον θελήσει να αφήσει το σώμα του, το σπίτι του, τη γειτονιά του, την πόλη του, την χώρα του, την ήπειρο στην οποία ζεί και έτσι να βγεί εκεί έξω, παρατηρώντας ένα βόλο γεμάτο χρώματα, κομμάτι σε ένα απέραντο μωσαικό ύπαρξης και αλήθειας.
Είναι ειρωνικό ότι οι γνωστικοί, σε αντίθεση με όσα λέει η ιστορία, δεν θα καταφέρουν ποτέ να γίνουν καθαροί. Αυτό το προνόμιο θα βρίσκεται εσαεί στα χέρια εκείνων των ευγενών τρελών που αφημένοι στα χέρια των συνοδοιπόρων τους και αποδεχόμενοι την ήττα τους, αφήνουν την παρηγοριά που η ελπίδα κρατά καλά κρυμμένη από τα μάτια των πολλών, να τους καλύψει και να τους καθαρίσει τόσο βαθιά ώστε έκτοτε τα μάτια τους να αστράφτουν, αντικατοπρίζοντας εκείνο το αιώνιο φως προς το οποίο στο διηνεκές το παν θα τείνει, συντονίζοντας τα πάντα μέσα από εκείνη την υψηλή δόνηση της πραγματικής και πλήρους αποδοχής.
Καταραμένοι ποιητές που οι γύρω τους χαρακτηρίζουν παράφρονες, μόνο για όσο διάστημα τούτοι οι δύσμοιροι θα προσπαθήσουν να ενημερώσουν για τον πόλεμο που διεξάγεται.
Μετά τους αφήνουν στην ησυχία τους, μετατρέποντας τους σε γραφικούς και αλίμονο φίλε μου, σε όλους εμάς που εκεί λίγο πριν την τελευταία μας ανάσα, εκεί που όλα γίνονται ξεκάθαρα, ενωνόμαστε μαζί τους συνειδητοποιώντας ότι οι γραφικοί και οι τρελοί ήμασταν πάντα εμείς, θεωρώντας τη ζωή μας σημαντική αλλά ποτέ μοναδική.
Καταραμένοι να είστε ποιητές...
Δυστυχώς είχατε δίκιο.
