Είναι η σιγουριά του συναισθήματος που σε γεμίζει η σωστή επιλογή. Εκείνη, που από τα αρχαία χρόνια οι πολλοί, ονόμασαν ηθική. Αυτή που κρατά τούτο το μπουρδέλο ενωμένο και ζωντανό.
Έρχεται σχεδόν από την αρχή του χρόνου να προσδιορίσει τι είναι σωστό και τι όχι. Αυτό που υπάρχει όμως σαν κοινό μυστικό για ετούτη την κατάσταση είναι ότι ο χρόνος δεν υπήρξε ποτέ ενιαίος και η αρχή του στη δική σου αντίληψη είναι απλά η αρχή της δικής σου ύπαρξης μέσα από την αποδοχή κάθε κίνησης και ιδέας που οι πολλοί βάφτισαν ηθική.
Η λογική της πλειοψηφίας ορίζει και το δίκαιο, σου είπε κάποιος, κάπου, κάποτε και εσύ χαμογέλασες μην μπορώντας να κρύψεις την αμηχανία σου.
Δεν ήξερες για τι ακριβώς μιλούσε. Όμως το πρόβλημα, αν κάποιος θεωρήσει ότι σε τούτη την εικόνα υπήρξε κάποιο πρόβλημα, υπήρχε σε ένα άλλο σημείο του συναισθήματος σου. Εκείνο που ήθελε να φωνάξει "Δεν με νοιάζει!!". Και γιατί να σε νοιάζει άλλωστε;
Η ανάλυση της θεωρίας ποτέ δεν υπήρξε στην λίστα των πλεονεκτημάτων σου. Τα πάντα γίνονται γιατί απλά γίνονται και αυτό πιθανότατα έστεκε μέσα σου σαν το μοναδικό δεδομένο που ένιωθες ότι χρειάζεται να έχεις. Μονάδα μέσα στο σύνολο με όνομα και όνειρα. Πραγματικά δεν σκεφτόσουν ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτά.
Πλημμύρισες λοιπόν με χρώματα, αφήνοντας τα χρόνια να σε προσπερνάνε και να σου αφήνουν μόνο μια απορία σχετικά με τη δικαιολόγηση της οποιαδήποτε συναισθηματικής δέσμευσης μαζί τους. Δεν μπορούσες να καταλάβεις την ύπαρξη τους ή καλύτερα δεν μπορούσες να βιώσεις τη δική σου μέσα τους. Έτσι σαν ένας θεατής, παρακολουθούσες μια ζωή να εξελίσσεται και πραγματικά το παράπονο ποτέ δεν σου χτύπησε την πόρτα, αφού αυτό θα σήμαινε ότι κάπως, με κάποιο τρόπο είχες την δυνατότητα να αισθανθείς.
Άφησες δυστυχώς ανυστερόβουλα όλα αυτά τα χρώματα να σε σημαδέψουν και να σε κατατάξουν, χωρίς καν να πολεμήσουν μαζί σου έστω και στο ελάχιστο, για να αποκτήσουν τούτο το δικαίωμα.
Έτσι παρέδωσες αμαχητί το δικό σου λευκό σε έναν εχθρό για τον οποίο δυστυχώς δεν είχες την ελάχιστη εμπειρία που θα σε βοηθούσε να κατανοήσεις τις προθέσεις του. Σου παρουσιάστηκε σαν φίλος και εσύ μέσα από την αποδοχή του, μπόρεσες μόνο να δεις δικαιώματα και προοπτικές.
Δεν διέφερες σε τίποτα από τα υπόλοιπα παιδιά που ανίκανα να νιώσουν οποιοδήποτε συναίσθημα έχει την δύναμη να εγείρει υποχρέωση, απλά απαιτούν και θέλουν.
Τούτο το άσπρο λοιπόν ποτέ δεν μπόρεσε να αντανακλάσει μέσα σου όλα τα μυστικά του, με σημαντικότερο ίσως το δεδομένο της πιθανότητας που δημιουργείται μέσα από το τίποτα. Δεν κατάφερες να το εντοπίσεις διότι πολύ απλά τούτη η κατάσταση για να αποκαλυφθεί, απαιτούσε από εσένα να πράξεις. Κάτι για το οποίο δεν μπορούσες να βρεις τον παραμικρό λόγο.
Είχες όνομα, ταυτότητα και χρήματα στην τσέπη και έτσι παρέμεινες ο οποιοσδήποτε μέσα σε μια γενίκευση του τώρα.
Ένα ακόμα άδειο βλέμμα, κρυμμένο πίσω από κοσμήματα και προκαταλήψεις, δυστυχώς αρκετά ικανές να σε ωθήσουν στην παραδοχή ότι η πραγματικότητα ποτέ δεν ήταν κάτι παραπέρα από αυτή την ανήθικα φασιστική και απόλυτη δέσμευση που η ορθότητα της ηθικής θέλει να διατυμπανίζει ότι κουβαλά ορθώς και διαιωνίζει μέσω των "σωστών" και "ικανών". Μια ηθική που όμως λανθασμένα θεωρούσες ότι υπάρχει χωρίς περισπασμούς τριγύρω σου, οικουμενική και πανανθρώπινη.
Το λερωμένο κέρμα, αντίτιμο στην επαιτεία, έπρεπε να ορίζεται ως δικαίωμα στον αλτρουισμό της ανωτερότητας. Διαπίστωση μακριά πολύ από την εγωιστική κάλυψη της εκάστοτε μικροψυχίας που με κάθε ευκαιρία πάντα θα θεωρεί υποχρεωτικό να διαιωνίζει μέσα από λερωμένα κέρματα τόσο τη διαφορά στην αξιοπρέπεια όσο και στο κυνήγι της ματαιοδοξίας που ανέκαθεν οι πελάτες έκαστου μπουρδέλου έμαθαν να ονομάζουν όνειρο.
Για όσο αυτό παραμένει όμως μη εφαρμόσιμο και για όσο δεν απαιτεί από τον εκάστοτε φέρελπι ονειροπόλο να πράξει. Μακριά από οποιαδήποτε κατάσταση έχει το δικαίωμα και τον τρόπο να δημιουργήσει ερωτηματικά και να πιέσει για απαντήσεις.
Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό πίσω από τα όνειρα, εκείνα που οι πολλοί ονομάζουν όνειρα ζωής. Είναι τόσο μεγάλα και απαιτητικά που η ίδια τους η φύση τα μεταβάλλει σε μη εφαρμόσιμα όταν κάποιος θα προσπαθήσει να αξιώσει κάποια, οποιαδήποτε, πρακτική εξέλιξη τους.
Χρώματα λοιπόν παντού. Άλλα για να ομορφαίνουν και άλλα για να δημιουργούν ενεργό περισπασμό στη νόηση και έτσι να ταίζουν το μυαλό της επανάστασης με εκείνες τις γνώριμες κλασσικές τροφές του πρέπει ανεξάρτητα από την εμπειρία που η ίδια η ζωή σε βοηθά να αποκτήσεις όλες εκείνες τις φορές που τυχαία διασταυρώνεις το βλέμμα σου με κάποιον που ρυθμικά μουρμουρίζει ένα σκοπό ή γελάει δυνατά, ίσως πιο δυνατά από το σωστό και το πρέπων.
Μέσα λοιπόν από αυτή την οπτική ποτέ δεν θεώρησες αναγκαίο να αναρωτηθείς τι συμβολίζουν τούτα τα χρώματα ή γιατί το διαφορετικό οφείλουμε να το αποδοκιμάζουμε. Έπρεπε να φτάσεις στο τέλος του βιβλίου για να κατανοήσεις και αυτό δυστυχώς δεν κάνει το βιβλίο καλογραμμένο ή ενδιαφέρον παρά εσένα βλάκα.
Ήταν λοιπόν λίγο πριν το κλείσεις και επιτέλους αντικρίσεις το οπισθόφυλλο, που για τόσο καιρό κρατούσες στο χέρι σου και αναρωτιόσουν πως να είναι. Είχες κάνει τόσες εικασίες μέσα στο μυαλό σου, χωρίς βεβαίως την παραμικρή δικαιολογία. Έπρεπε να είναι έτσι διότι έτσι είναι το σωστό ή διότι αυτό περιμένουν οι άλλοι να είναι. Όλοι αυτοί μέσω των οποίων μεγάλωσες και έμαθες να ορίζεις το είναι σου μέσα από τα μάτια τους.
Λίγο πριν κλείσεις τούτο το βιβλίο λοιπόν για πρώτη φορά στη ζωή σου συνειδητοποίησες ότι αυτή η κατάσταση που όρισε όλη σου την ύπαρξη ήταν στηριγμένη πάνω στο πουθενά. Ένα πουθενά που η δική σου πεποίθηση είχε ελκύσει και υιοθετήσει σχεδόν από την αρχή.
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο τούτο το χορόδραμα έπαψε σε κάποιο σημείο μέσα στο χρόνο να σε ελκύει και έτσι ακολουθώντας την λογική σου, έπαψες να το κοιτάς.
Ένιωθες ελεύθερος μέσα από τα αποκτήματα σου, τα οποία ειρωνικά σε τραβούσαν μέσα από το βάρος τους προς μια αντίληψη γεμάτη με πολλά και μεγάλα προβλήματα οι λύσεις των οποίων ήταν δύσκολο να βρεθούν. Είχες πετύχει στο κομμάτι που τούτο το μπουρδέλο συνδέει με την εξέλιξη, όμως δεν ένιωθες την ευτυχία που σου υποσχέθηκαν σαν αντίτιμο για αυτή την παραχώρηση που έμαθες μεγαλώνοντας ότι οφείλεις να κάνεις και στο αποτέλεσμα μπερδεύτηκες.
Και τώρα πια καημένε, με ποιά ελπίδα θα μπορέσεις να αντισταθείς και μέσα από ποιό μέλλον θα βρεις το χρόνο που απαιτούν οι διεκδικήσεις;
Ίσως πλέον κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν όπως άλλωστε στο διηνεκές ελπίζει και ο ποιητής, όμως σε ποιά πλέον πραγματικότητα θα μπορέσεις να προβάλεις μια άγνοια που μεγάλωσε και μετατράπηκε σε αδιαφορία και έτσι αιχμαλώτισε το είναι σου μέσα σε θεωρίες και χρώματα που το μόνο που χρειαζόταν για να αποκαλυφθούν και να παύσουν ήταν απλά ένα δάκρυ.
Όμως δυστυχώς εσύ αρχικά δεν βρήκες το λόγο και ίσως αργότερα όταν τον υποπτεύθηκες δεν είχες τον χρόνο.
Έτσι λοιπόν στέκεις εδώ, τραβώντας μια ακόμα γραμμή στον τοίχο, ίσως την τελευταία σου και προσπαθείς από την αρχή να βρεις το κουράγιο να σε πείσεις ότι όλα είναι ψέματα. Αποκυήματα της φαντασίας σου που σε κρατούν μακριά από την πραγματικότητα. Θα σε βοηθήσει ξανά νομίζω, η θολή ματιά που άκοπα θα διασταυρώσεις με την δική σου σε αυτό το μονόπρακτο της δικής σου καθημερινότητας. Μια καθημερινότητα οριζόμενη ως μια συλλογή αποτυχιών που ενωμένες κάνουν την ελπίδα να φαντάζει τόσο απόμακρα άκοσμη και γιατί όχι και λίγο απρεπής...
Καινές λοιπόν προσδοκίες για μια χρονιά που ξεκίνησε και νέα "πρέπει" έτοιμα προς κατανάλωση. Όμως πως άραγε αναρωτιέμαι, μπορείς πλέον να παραλείψεις την ύπαρξη της γνώσης που η τύχη και ο καιρός σε ώθησαν να κουβαλήσεις έστω και αργά, σε ένα σήμερα που σε φέρνει όλο και πιο κοντά στο τέλος των ημερών σου.
Καινές λοιπόν στιγμές και κενές ξανά χαρές να περιμένουν στη γωνία όχι μόνο εσένα, αλλά δυστυχώς όποιον θα προτιμήσει τον δρόμο της κακίας, νομίζοντας ότι η αρετή στον αντίποδα θα ζητήσει ανταλλάγματα που ο ίδιος αδυνατεί να δώσει.
