Περπατάς και αφήνεις το βλέμμα σου να αιχμαλωτίζεται από μικρές στιγμές. Από παιδί έχεις αυτό το χαρακτηριστικό. Ένα χαμόγελο που αυθόρμητα κάποιος "ελευθερώνει" μιλώντας στο τηλέφωνο. Ένα περίεργο ντύσιμο, πιο εκκεντρικό από ότι είσαι συνηθισμένος ή ένα βλέμμα, αυτό των δύο δευτερολέπτων που όμως πάντα σου μεταφέρει ατόφιο πόθο, μοναξιά ή αγωνία.
Συνεχίζεις να περπατάς. Γιατί να σταματήσεις άλλωστε ; Κάνει και καλό στην καρδιά. Αυτό ξέρεις, αυτό κάνεις. Όμως φίλε μου η καρδιά σου πονά από έρωτα και αλήθεια το περπάτημα λίγα μπορεί να προσφέρει. Εσύ όμως περπατάς. Έχασες και πέντε κιλά και νιώθεις και καλύτερα !
''Αχ είναι θάλασσα η καρδιά " λέει το τραγούδι και η σκέψη σου επαναστατεί. Δεν είναι θάλασσα, καράβι είναι και τις περισσότερες φορές οι σχέσεις καταλήγουν σε ναυάγια. Περίεργο σκέφτεσαι, γιατί να γίνεται έτσι;
Ένα χαμόγελο σου ξεφεύγει και ο απέναντι κύριος στο ανταποδίδει. Ούτε καν το βλέπεις. Έχεις αρχίσει να δημιουργείς μια εικόνα προσπαθώντας να καταλάβεις τι γίνεται.
Ένας λοιπόν απέραντος ωκεανός χωρίς στεριές και εκεί διάσπαρτα διάφορα καράβια. Μικρά, μεγάλα, παλιά, καινούργια. Με στολίσματα ή απέριττα. Κάθε λογής και για κάθε γούστο. Έτσι όπως είναι και οι άνθρωποι.
Κάποιες φορές λοιπόν κάποια καράβια έλκονται. Η ανάγκη τα ωθεί να έρθουν πιο κοντά. Έχει το ένα να δώσει κάτι στο άλλο. Λίγο σκοινί για το κατάρτι, μία συμβουλή για το πώς θα κατεβάζει άγκυρα πιο αθόρυβα κτλ. Τέτοια απλά πράγματα και έρχονται πιο κοντά. Σιγά σιγά πλησιάζουν κι άλλο, κι άλλο, ώσπου έρχονται δίπλα δίπλα και "κολλάνε". Στην αρχή δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αντίθετα και τα δύο καράβια είναι χαρούμενα διότι έτσι όταν π.χ. φυσάει, η μία τους πλευρά είναι καλυμμένη ή νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια στην τρικυμία γιατί πλέον έχουν μεγαλύτερο όγκο.
Αυτό λοιπόν είμαστε σκέφτεσαι. Ναι, είμαστε καράβια. Σ` αρέσει αυτή η ιδέα.
Είμαστε καράβια, είμαι καράβι. Το καράβι, ουδέτερο.
Γιατί άραγε ισχύει αυτό και δεν είναι αρσενικό ή θηλυκό;
Όλα έχουν την εξήγηση τους, όμως ακόμα δεν σε απασχολεί να βρεις αυτή την απάντηση. Σίγουρα θα έρθει παρακάτω.
Περπατώντας έχεις φτάσει στην άκρη μίας λίμνης. Κάθεσαι σε ένα ξύλινο παγκάκι και αφήνεις το βλέμμα σου να προσπαθήσει να δει όλα αυτά τα καράβια. Έχεις φαντασία και δεν σου είναι και ιδιαίτερα δύσκολο.
Το βλέμμα σου πέφτει επάνω σε δυο καράβια που κινούνται περίεργα. Λες και το ένα θέλει να πάει αριστερά ενώ το άλλο δεξιά. Τα παρατηρείς για αρκετή ώρα και τελικά συνειδητοποιείς ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει. Αρχίζεις να γελάς και ναι αυτή η εικόνα, μέσα σε μια και μόνο στιγμή, σε βοήθησε να ξεκαθαρίσεις τα πάντα και να τα βάλεις στη σωστή τους σειρά.
Ανάγκη έχουμε, από αυτήν κυριευόμαστε και αυτή μας ωθεί στην πράξη. Δείχνουμε τα καινούργια μας κατάρτια ίσως και μια καινούργια σκάλα που βάλαμε και θέλουμε να νιώσουμε την αποδοχή, τον θαυμασμό ή το πάθος. Και τα νιώθουμε και τα βιώνουμε. Και ξυπνάμε ένα πρωί,πολύ πριν από εκείνο το πρωινό των παραμυθιών που ονομάζεται "για πάντα"¨και αρχίζουμε να νιώθουμε περίεργα.
Λες και το άλλο καράβι προσπαθεί να κυριαρχήσει επάνω μας και απλά αντιδράμε.
Μας πηγαίνει αυτό αριστερά, θέλουμε δεξιά και έτσι αντιδράμε. Γιατί όμως ;
Χαμογελάς, πλέον γνωρίζεις την απάντηση και σου βγαίνει πολύ φυσικά.
Αντιδράμε διότι είμαστε καράβια. Η φύση μας είναι ανεξάρτητη. Είμαστε πλασμένοι για ταξίδια. Μικρά ή μεγάλα. Ταξίδια φτιαγμένα για τις προσωπικές μας ανάγκες και αντοχές.
Κάθε καράβι κουβαλά τη δική του μοναδικότητα. Κάθε στιγμή αυτήν καθρεφτίζει στα νερά γύρω του. Μόνο που αυτά τα νερά δεν είναι ποτέ ίδια. Αλλάζουν κάθε δευτερόλεπτο και μας ωθούν και όλους εμάς σε μια αλλαγή που ακόμα και οι πιο διορατικοί τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν που οδηγεί.
Το καράβι λοιπόν, είπαμε ουδέτερο.
Καθισμένος ακόμα σε εκείνο το παγκάκι φέρνεις στο μυαλό σου την ουδετερότητα. Έχει λογική σκέφτεσαι. Το καράβι,το σώμα, το συναίσθημα.
Στέκουν πάντα στο παρόν και περιμένουν τις καταστάσεις να τα χρωματίσουν.
Από τη μία η ανάγκη, η επιθυμία, η όρεξη και από την άλλη ο πόθος, ο έρωτας,ο αποχωρισμός. Ποιος νικάει ;
Δεν ξέρεις αλλά δεν σε νοιάζει κιόλας. Έχεις επιβιώσει από τόσα ναυάγια και πια ξέρεις. Αυτή η μάχη ανάμεσα στους πόθους και τις ανάγκες έχει όνομα και λέγεται ζωή...
Ξεκινάς πάλι να περπατάς.Έχει ξεκινήσει να φυσάει και ο αέρας λες και θέλει να μπει με ορμή στο μυαλό σου. Αυτό του το σφύριγμα μελωδικά σου φέρνει στα αφτιά μια φράση που έχεις ξανακούσει. Τώρα όμως την αντιλαμβάνεσαι σε όλη της τη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια.
"Άσε με να έρθω κοντά σου, μόνοι μας υπάρχουμε στον έρωτα, μόνοι μας στη δόξα και στο θάνατο"
Το ακούς και λαίμαργα το ρουφάς λες και είναι η τροφή με την οποία θα ταίσεις την ψυχή σου.
Μόνοι μας ζούμε και οι ανάγκες μας, μας οδηγούν δίπλα στους άλλους.Μόνοι μας βιώνουμε, μόνοι μας πεθαίνουμε και μόνοι μας ανασταινόμαστε.
Για εσένα φίλε που θα προτρέξεις να πεις ότι είναι εγωιστική μια τέτοια σκέψη, η ίδια η ζωή ίσως σου αντιπαραβάλει την λέξη ρεαλιστική.
Στην γραμμή του τερματισμού όταν επιτέλους λες έφτασα, φωνάζεις μέσα σου "ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ".
Το βράδυ πριν βιώσεις έναν ακόμα θάνατο λες "ΕΖΗΣΑ"
Τις στιγμές που η σκέψη και η ψυχή σου γεμίζει με έρωτα λες "ΝΙΩΘΩ"
Εσύ για σένα. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι για αυτόν που γνωρίζει.
Έστω και αν τερματίζοντας ή λίγο πριν κοιμηθείς ή τις στιγμές που νιώθεις όμορφα αυτό που γεμίζει το μυαλό σου είναι το καράβι που έχασες και που στο διηνεκές ονομάζεται το αγαπημένο σου μισό....
