Και το ένα τούτο...

Πρέπει να το δεχτείς. Αυτό σου λέει μια φωνή βαθιά μέσα σου. Δεν έχεις προσδιορίσει που ακριβώς βρίσκεται και αλήθεια κάποιες φορές αυτά που σου λέει σε ενοχλούν. Σήμερα είναι μία από αυτές τις ημέρες. Στέκεις σε μία γωνιά και γλύφεις τις πληγές σου. Νιώθεις απροστάτευτος, μικρός και ηττημένος.
Σε βλέπω και χασκογελώ. Δυστυχώς είσαι αστείο θέαμα, και η φωνή μέσα σου συνεχίζει. "Πρέπει να το δεχτείς".
Σε ενοχλεί όλο και πιο πολύ. Το χειρότερο είναι ότι γνωρίζεις ότι έχει δίκιο.
Για να μπορέσεις να κάνεις κάτι δικό σου για πάντα (ο,τι και αν σημαίνει αυτό) πρέπει να το αφήσεις να φύγει. Πρέπει να αποκτήσει την ελευθερία της επιλογής. Η έστω την ψευδαίσθηση, την αντανάκλαση.
Πώς όμως αφήνεις το συναίσθημα να φύγει;
Πώς νικάς τον εγωισμό σου που ξέρεις από την αρχή ότι είναι πολυδύναμος, αν όχι παντοδύναμος.
Ήταν ένα βράδυ καιρό πριν. Ας το πούμε τότε. Ήταν βράδυ και εσύ καθισμένος κόντρα στον άνεμο επίτηδες προσπαθούσες να αναζωπυρώσεις τη φλόγα πού πίστευες ότι είχες μέσα σου.
Ο αέρας σε λυπήθηκε και μέσα από το μακρόσυρτο του τραγούδισμα προσπάθησε να σε βοηθήσει.
''Ψάξε για άλλη γη " σου είπε καλόκαρδα. Χιλιόχρονος και πολύπειρος σαν παππούς με άσπρα μαλλιά και γένια, καθισμένος στην ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι .
"Ψάξε για άλλη γη".  Όμως όχι. Εσύ συνέχισες να νιώθεις σαν τον Οδυσσέα. Πάνω από όλα ο σκοπός.
Δεν επέμεινε. Δεν είναι στην φύση του και άλλωστε δεν χρειάζεται. Η ζωή φέρνει μπροστά μας και μέσα μας όλα όσα είναι σωστά και αναγκαία για το παρακάτω μας. Για του καθενός χωριστά.
"Πρέπει να το δεχτείς". Αυτό ακούς, αυτό σε ενεργοποιεί.
Ήταν μια μέρα καιρό πριν, όταν για πολλούς λόγους άνοιξες τα παράθυρα και την πόρτα.
Μπήκε μέσα ο αέρας και η ζέστη του Ήλιου. Εσύ δεν το ανέλυσες και πολύ. Το καταλαβαίνεις τώρα εκ των υστέρων.
Ανοίγοντας την πόρτα έδωσες στην ελπίδα την ευκαιρία να μπει.  Αυτή ποτέ δεν σε πείραξε. Ακόμα και τώρα εξακολουθεί να είναι φίλη σου. Όμως κάτι που ποτέ δεν είχες καταλάβει μέχρι τώρα είναι ότι η ελπίδα δεν ταξιδεύει ποτέ μόνη της...
Έχει παρέα την ανάγκη, την προσμονή, την ζήλια  και την απογοήτευση.
Ανοίγοντας την πόρτα, ΠΆΝΤΑ όλες αυτές οι "κυρίες"  περνάνε μαζί το κατώφλι.
Στην αρχή με το που τις αντιληφθείς διαπράττεις το μεγαλύτερο λάθος. Πιστεύεις ότι θα τις νικήσεις.
Άλλοτε από φόβο και άλλοτε από υπερβολική σιγουριά.
Η λογική, η υπομονή και η γνώση νομίζεις ότι είναι με το μέρος σου.
Στο αποτέλεσμα αν έχεις χιούμορ θα διασκεδάσεις με αυτή σου την πεποίθηση. Ήταν παιδική και εσύ δεν είσαι παιδί πια. Έχεις αλλάξει οπτική και παραμέτρους.
Όχι λοιπόν δεν μπορείς να νικήσεις. Κανείς δεν μπόρεσε. Κανείς δεν τα κατάφερε. Κανείς, εκτός από αυτούς που ακούγοντας τον άνεμο έκαναν στην άκρη και απλά δεν πολέμησαν.
Κάποιες φορές η μεγαλύτερη νίκη είναι να αδιαφορήσεις και να μην ενδιαφερθείς για αυτήν. Για την ύπαρξή της, τα οφέλη της.
Αν λοιπόν το καταφέρεις έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα παράδοξο. Μη πολεμώντας, νικάς. Νικάς το χρόνο. Νικάς την ίδια την φθορά.
Βάζεις στην άκρη την κλεψύδρα και άχρονα συνειδητοποιείς ότι αυτό για το οποίο ένιωσες άσχημα που έχασες, δεν έφυγε ποτέ. Παραμένει πάντα μέσα σου και είναι η δική σου οπτική, το δικό σου συναίσθημα, που το φορτίζει θετικά ή αρνητικά. Γιαυτό φίλε μου αρχικά και το συναίσθημα έχει ουδέτερη χροιά. Σου δίνει πάντα την επιλογή. Το θεικότερο ίσως δώρο. Ουδέτερο και άχρωμο περιμένει από εσένα να του δώσεις υπόσταση.
Πρέπει να το δεχτείς.
Ο άνεμος πήρε την προσταγή που βγήκε αυθόρμητα από την ψυχή σου και την άφησε να διαλυθεί στο χώρο. Αντανακλάστηκε σε όλους τους τοίχους της αυτοκριτικής σου και κάθε φορά λες και μεγάλωνε και από λίγο. Σαν ένα μικρό μπαλάκι που χτυπά από τοίχο σε τοίχο. Κάθε φορά γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Μέχρι να φτάσει στα όρια του δωματίου. Να τα πιέσει και σαν ένα μπαλόνι που μην μπορώντας να αντέξει άλλο, σπάει. Έτσι ακριβώς ένιωσες όταν αυτή η προσταγή που δυνάμωνε και δυνάμωνε σε έκανε να σπάσεις σε πολλά κομμάτια αυτό το "δωμάτιο" που μέχρι τώρα ονόμαζες αυτοκριτική.
Έμεινες τυφλός έξω από το χρόνο μέχρι να συνηθίσουν τα μάτια σου την καινούργια πραγματικότητα.
Κοίταξες γύρω σου και για πολύ καιρό άφησες το συναίσθημα υγρό να βρίσκει διέξοδο μέσα από τα μάτια σου.
Ήταν πάντα εκεί και εσύ (Ποιος να το φανταζόταν, εσύ!) ποτέ δεν το είδες. Εντάξει ίσως το είδες, αλλά ποτέ μέχρι τώρα δεν του έδωσες την προσοχή που του αναλογούσε. Δεν σε κατηγορώ.
Αντίθετα σε καμαρώνω. Κάνοντας αυτή την επιλογή ελλόχευε ένας κίνδυνος που δεν γνώριζες και ο οποίος θα μπορούσε να καταστεί θανάσιμος. Λέγεται εγωισμός και είναι πάντα το όριο που οι τυχεροί και οι έτοιμοι περνάνε εύκολα. Όχι για άλλο λόγο αλλά γιατί δεν μπορούν να τον δουν. Η πορεία της ζωής τους, επιβάλλει να μην δέχονται την ύπαρξη του και έτσι είναι ανάξιοι (αν μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε έτσι) να τον δουν.
Όταν νικήσεις τα όρια δυστυχώς συνειδητοποιείς ότι και εσύ ως άλλος Δον Κιχώτης κυνηγούσες κάτι μη πραγματικό. Όρια δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει αρχή ούτε και τέλος.
Κύκλος είναι τα πάντα πού αέναα κινούνται. Μια δεξιόστροφα, μια αριστερόστροφα.
Όταν κλείνει λοιπόν ένας κύκλος, μια συγκεκριμένη στιγμή, τότε ακριβώς την ίδια στιγμή ξεκινά ένας καινούργιος. Κουβαλά μαζί του από την αρχή την ορμή της ψυχής μας για αλλαγή έχοντας ανοιχτή την πόρτα στην Ελπίδα...
Χαμογέλασες. Αρχίζεις να κατανοείς λοιπόν σιγά σιγά;
Πόσο θα μου πάρει μέχρι να απογοητευτώ ξανά, ρωτάς. Τι σημασία έχει όμως αναρωτιέσαι ακριβώς την ίδια στιγμή.
Γιατί πρέπει να χάνουμε το σήμερα μένοντας γατζωμένοι πάνω στο φόβο μας που μας πιέζει και μας επιβάλλει να οριοθετούμε τα πάντα;
Είναι άραγε αυτή δική σου ανάγκη ή και αυτό από κεκτημένη ταχύτητα το αντιγράφεις μέσα από την παρατήρηση.
Σε ρωτάω και σίγουρα προβληματίζεσαι. Δεν το έχεις σκεφτεί ξανά και μπλοκάρεις. Και πάλι δεν σε κατηγορώ. Για να έχεις φτάσει μέχρι εδώ, το σίγουρο είναι ότι όπου να `ναι θα έρθει η ώρα της κατανόησης.
Χαμογελάς. Σου αρέσει αυτή η οπτική της εξέλιξης σου σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ανώτερο.
Θα παλέψεις για αυτό. Σε ελκύει και το νιώθεις. Αύριο πρωί πρωί θα ξεκινήσεις. Σου το υπόσχεσαι.
Και εγώ ξεφυσάω. Γαμώτο σκέφτομαι εγώ φταίω. Ξέχασα να του πω για την φιλοδοξία. Την πιο σπουδαία παγίδα.
Θα ξαναγυρίσω λοιπόν στην παροδικότητα της δικής μου ύπαρξης και θα γίνω από την αρχή Γη και αέρας και φωτιά και νερό. Θα εξαφανιστώ, όμως μόνο για όσους δεν βλέπουν. Θα πάω πίσω σε εκείνο το σημείο που σε εκνεύριζα, μιλώντας από κάπου που δυστυχώς όσο και να θες ποτέ δεν θα προσδιορίσεις που βρίσκεται.
Είναι όμως τόσο απλό, τόσο εύκολο. Αρκεί να με ακούσεις όταν μιλάω μέσα από τα δάκρυα σου και να νιώσεις τις ρίζες σου καθώς σπρώχνουν τη Γη και πασχίζουν να έρθουν όλο και πιο κοντά μου.
Ανίκανοι υπάρχουμε στο τίποτα και αυτό ούτε καν μπορούμε να το δούμε. Μόνο αντανακλάσεις και από αυτές μόνο κάποια σημεία. Τα πάντα υπάρχουν μέσα από εσένα και ταυτόχρονα είσαι ένα μικρό κομμάτι των πάντων. Όμως είναι κάτι που πάντα σε μπέρδευε. Στο είχε φέρει ένα βράδυ ο άνεμος.
Όλα υπάρχουν και είναι ένα. 'Ομως το ένα τούτο, δεν υπάρχει.
Αυτό εξακολουθεί να σε μπερδεύει δυστυχώς ακόμα όσο και αν πιέζεσαι. Κάποιες στιγμές νιώθεις ότι το κατάλαβες και αμέσως μόλις κάνεις αυτή τη σκέψη, το χάνεις.
Όταν νικήσεις τα όρια δυστυχώς τις περισσότερες φορές χάνεις. Σε νικάει αυτή η νίκη. Μέσα από αυτή χωρίς να το πολύ καταλαβαίνεις δίνεις υπόσταση στα όρια και άρα δημιουργείς άλλα μεγαλύτερα και ίσως πιο δυνατά. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή.
Είπαμε τα πάντα λειτουργούν κυκλικά. Είναι κύκλοι. Όμως είναι (Και αυτό είναι το δύσκολο στην κατανόηση) για όσο εσύ τους επιτρέπεις να είναι. Η δική σου σκέψη γεννά τα πάντα, η δική σου ανάγκη τα τροφοδοτεί. Είναι η ματιά σου που τους δίνει υπόσταση.
"Όταν περάσεις τα όρια θα δεις τα πάντα να λάμπουν " λέει ο ποιητής. Λάμπουν διότι προσπαθείς να τα δεις συμβατικά. Κλείσε τα μάτια σου, πάρε μια βαθιά ανάσα και άσε την ψυχή σου να δει.
Άσε το είναι σου να ενωθεί ξανά με το όλον. Γίνε το όλον και αν είσαι τυχερός ή έτοιμος σίγουρα θα καταλάβεις. Ήταν πάντα μπροστά σου, όπως όλες οι μεγάλες αλήθειες. Αυτές που οι ανίδεοι θεωρούν ότι μεταδίδονται πίσω από βαριές σκαλισμένες πόρτες με μυήσεις και βαθμούς.
Είναι πάντα εκεί η αλήθεια και είναι η εμπειρία, η ατομική μας εξέλιξη, που μας βοηθά κάθε στιγμή να δούμε ένα ακόμα κομμάτι της. Λίγο κάθε φορά. Στιγμή προς στιγμή να καταφέρουμε να γίνουμε μακάριοι. Να πάμε παραπέρα, να γίνουμε τρις μακάριοι και στο αποτέλεσμα με χέρια ανοιχτά να κοιτάξουμε αυτό το ένα στα μάτια. Να καθρεφτιστούμε μέσα του και με ηρεμία να ακούσουμε τον άνεμο να τραγουδά το δικό του περίεργο και τόσο θελκτικό τραγούδι περνώντας μέσα από το μυαλό μας. Δυο λόγια περίεργα και σοφά. Δεν υπάρχει σκοτάδι, μόνο άγνοια.
Άγνοια του όλου, άγνοια του ενός.
Και ψιθυριστά καθώς απομακρύνεται θα ακούσεις τρυφερά την προτροπή του.
"και το ένα τούτο, δεν υπάρχει ".

Ατομικα...

Το μυαλό μου δυστυχώς πάλι με πρόδωσε και μπλόκαρε. Έμεινα εκεί μετέωρος να κοιτάζω έξω από το τζάμι. Η ταχύτητα της εναλλαγής των εικόνων με καθήλωσε.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι. Άνθρωποι και αυτοκίνητα. Σε μία τόσο περίεργη ταύτιση κινήσεων.
Εξακολούθησα να παραμένω μετέωρος, όμως το μυαλό μου ξαναπήρε μπρος.
Λες και έσβησε μόνο και μόνο για να μπορέσω να ακούσω την ιδέα αυτή μέσα στη σιωπή που κράτησε ένα δευτερόλεπτο ή μια αιωνιότητα. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σου πω με σιγουριά.
Όταν όμως ξεκίνησε πάλι, με ώθησε να την αναλύσω.
Αυτοκίνητα και άνθρωποι. Πόσο πολύ μοιάζουν, πόσα κοινά στοιχεία έχουν.
Ένα εξωτερικό περίβλημα που καταρχήν προστατεύει, περιβάλλει και περιέχει ένα εσωτερικό το οποίο μπορούμε να ονομάσουμε ενεργό και ζωντανό. Είναι το αίτιο της κίνησης.
Το βλέμμα μου εξακολουθεί να παραμένει καθηλωμένο στο τζάμι.
Το ένα αυτοκίνητο παλιό, βρώμικο παρατημένο και το άλλο αντίθετα καθαρό και προσεγμένο.
Τι τα διαφοροποιεί, αναρωτιέμαι.
Το πάθος, αυτή η απάντηση μου έρχεται ενστικτωδώς. Το πάθος του ενεργού και ζωντανού. Είναι το αίτιο της δημιουργίας.
Έτσι δεν είμαστε όμως και οι άνθρωποι;
Πάθος. Για ζωή, για έρωτα, για εξέλιξη.
Πάθος για το παρακάτω. Το παρακάτω της ψυχής που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε ύλη, πού ευτυχώς ακόμα δεν απέκτησε χρηματική αποτίμηση !
Το παρακάτω πού μας δίνει την όρεξη και την ορμή να χαμογελάμε και να κατανοούμε. Να ονειρευόμαστε και να παλεύουμε.
Γιατί το χάνουμε;
Αν θεωρήσουμε ότι όλοι αρχικά το έχουμε, οι περισσότεροι αργά ή γρήγορα το χάνουμε.
Σαν το καινούργιο παιχνίδι που μετά από καιρό χάνει την λάμψη του και σταματά να κεντρίζει το ενδιαφέρον μας.
Γιατί όμως το χάνουμε άραγε ?
Η απάντηση μέσα μου είναι απλή. Διότι έτσι πρέπει.
Ο εργάτης δεν πρέπει να έχει όνειρα διότι τότε συχνά πυκνά νιώθει την ανάγκη να κοιτάξει ψηλά και έτσι κάνει ένα βήμα ανυποταξίας. Σκυφτός ο άνθρωπος είναι βολικός και μετρήσιμος .
Άρα δεν φταίμε εμείς σκέφτομαι. Είναι η κοινωνία που μας αναγκάζει λοιπόν να σκύψουμε το κεφάλι και να ξεφορτωθούμε την παιδικότητα που διατηρεί το πάθος και τα όνειρα.
Χάνομαι και πάλι έξω από το τζάμι.
Ένα περιπολικό βιαστικό με τη σειρήνα του ανοιχτή, να ξυπνά το φόβο και την περιέργεια, δύο φορτηγά διασταυρωμένα σε ένα στενό δρόμο και άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι να κινούν την εικόνα δεξιά αριστερά.
Φταίει η κοινωνία .Αυτή είναι η σωστή απάντηση. 'Όμως κάτι δεν μου κολλάει.
Σίγουρα ένα αυτοκίνητο πολλών χρόνων βγάζει σκουριές και χαλάσματα. Όμως ο χρόνος μπορεί να γίνει δικαιολογία όταν θα με ρωτήσουν για ποιο λόγο είναι βρώμικο ;
Ένας άνθρωπος λοιπόν γεμάτος " βρομιές " πέρα από τα χαλάσματα και τη φθορά του χρόνου, δεν είναι λίγο παιδικό να δικαιολογείται για αυτό ρίχνοντας την ευθύνη σε κάτι έξω από αυτόν;
Αναρωτιέμαι και στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια της Τζένης Στράλλα. "Τι και αν ήταν έρημος η πίστη ,ποιος θα κατηγορούσε τον ήλιο για σκληρότητα ;"
Είναι ένας προβληματισμός που με εξιτάρει καιρό τώρα. Γιατί πρέπει πάντα να φταίνε οι άλλοι και ποτέ εγώ;
Θα δεχτώ ότι φταίει ο δάσκαλος μου στο δημοτικό που δεν έμαθα γραμματική και ορθογραφία. Φταίει το κράτος που μου παρέχει αυτή την παιδεία και φταίει και η οικογένεια μου που δεν έλεγχε την καθημερινότητα αυτή.
Όμως στο σήμερα, όντας ενήλικας, κύριος του εαυτού μου, ποιος φταίει που δεν ανοίγω ένα βιβλίο να ξαναδιαβάσω και να μάθω γραμματική και ορθογραφία ;
Φίλε ή φίλη σίγουρα στο σημείο αυτό θα εγείρεις τις αντιδράσεις σου. Δεν έχω χρόνο, δεν έχω κουράγιο κτλ. Όμως σε παρακαλώ για ένα λεπτό σκέψου το.
Λένε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Πόσο σοφό !
Καθημερινός αγώνας για να αποκτήσουμε χρήματα και εξουσία. Περισσότερες ανάγκες και μεγαλύτερη δίψα για περισσότερα και περισσότερα και πάει λέγοντας. Όμως μισό λεπτό, για να τα κάνουμε τι ;
Για μια δύσκολη στιγμή θα πουν οι περισσότεροι. Ο κ, το σήμερα όμως;
Τι γίνεται με όλη αυτή την πίεση που σήμερα κουβαλώ μαζί μου;
Όσο και να βάφεις εξωτερικά το αυτοκίνητό σου αν δεν προσέχεις τον κινητήρα του και αν δεν του βάζεις το σωστό καύσιμο, θα έρθει η στιγμή που θα σε αφήσει. Να είσαι σίγουρος γιαυτό.
Δεν μπορώ και ίσως δεν θέλω να σου μιλήσω για πολλά. Έχω ανάγκη όμως να σου πω δύο λέξεις. Κυριολεκτικά δύο λέξεις, που η ανάγκη μου με ωθεί να στις φωνάξω.
ΑΤΟΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ .
Είναι ίσως το εισιτήριο για να επιστρέψεις στη χώρα εκείνη που τα όνειρα ακόμα υπάρχουν και το πάθος συντροφεύει τις ενέργειές μας.
Ατομικά νιώθουμε, ατομικά καταλαβαίνουμε και ατομικά προσπαθούμε .
Αφήνω το βλέμμα μου να ξεφύγει έξω από το τζάμι και αφήνομαι να με παρασύρει προς την θάλασσα το νωχελικό περπάτημα μίας ανάγκης που ονομάζεται εξέλιξη.