Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Tα Σέβη μου ...



Παραδομένος δερβίσης στο στριφογύρισμα των αναγκών μου. Μεθυσμένος από το τίποτα που ο αέρας με τη δική του ορμή φυσάει στην ψυχή μου. Χαμογελάω και οι μικρές αυτές συσπάσεις του προσώπου μου μοιάζουν με τις πιο απαιτητικές ασκήσεις. Θα το ξεπεράσω.
Η ίδια η καθημερινότητα αυταρχικά πάντα μας επιβάλει την δική της θέση. Στέκεσαι αντιμέτωπος με τη φθορά και για μια στιγμή το χάνεις. Παραδίδεσαι και νικιέσαι. Αυτή όμως η θέση αυτόματα σε οδηγεί στην αρχή ενός  καινούργιου κύκλου. Ίσως πιο οδυνηρού και ίσως λίγο πιο δύσκολου. Κουβαλάς στις αποσκευές σου ένα μικρό πακέτο που ονομάζεται εμπειρία. 'Όσο προχωράς τόσο μεγαλώνει. Όσο ζεις  τόσο σε βαραίνει.
Κυκλικά κινούνται τα πάντα. Από τους πλανήτες έως τα συναισθήματα μας. Παρατήρησε τη φύση. Μελέτησε τα φαινόμενα. Εναρμονίσου με τον παγκόσμιο ρυθμό. Προσταγές που αργά σου φέρνει ο άνεμος, τις νύχτες που μπερδεύεσαι και ζαλισμένος αφήνεσαι στα άτονα χάδια κάποιας μελαγχολικής συντροφιάς.
Παραμένεις δυστυχώς ο κανένας και ανανεώνεις το παράπονο της στατικότητας σου πολεμώντας τη μοίρα. Ποια όμως από όλες ; ούτε καν ξέρεις. Απλά αντιστέκεσαι στη φθορά. Μηχανιστικά και χωρίς βαρύτητα. Δεν θέλεις να είσαι ο κανένας. Θέλεις ή καλύτερα έχεις ανάγκη να αποκτήσεις υπόσταση. Οι σειρήνες το μυστικό αυτό το τραγουδούν χρόνια. Κάθε φορά όμως δεμένος στο κατάρτι της δικής σου ματαιοδοξίας κωφεύεις, νομίζοντας ότι αυτός είναι ο τρόπος να γλιτώσεις. Πόση λύπη να ξέρεις κουβαλά η ματιά μου όταν συλλογίζομαι αυτό σου το αδιέξοδο.
Πράξη, αυτό είναι το μυστικό των μυστικών. Η ζωή προχωρά μέσα από την πράξη. Μορφοποιούνται οι σκέψεις μας και οι αγωνίες και τα συναισθήματα μας και αμέσως αποκτάμε μια άλλη καινούργια υπόσταση. Παύει το εν δυνάμει που πάντα περιέχει την αγωνία της εκπλήρωσης και αντικαθίσταται από κάτι πιο στιβαρό, χωρίς καμία αγωνία και με την σιγουριά της υπόστασης του.
Αυτή θα είναι πάντα η δύναμη της πράξης. Να ανοίγει καινούργιες ατραπούς μύησης στο θεατρικό που η ψυχή μας κυνηγιέται με το πνεύμα. Αυτή η αέναη παράσταση που όπως όλα τα δράματα περιέχει πόνο αλλά και λύτρωση και αποκατάσταση και εξέλιξη.
Χαμογελάω, ή σταμάτησε ο πόνος ή τον συνήθισα. Μη με ρωτήσεις, δεν θα ξέρω να απαντήσω. Ξέρω μόνο ότι η πράξη μου πάλι με νίκησε, με οριοθέτησε και με άφησε ξάγρυπνο να περιμένω ένα σήμα, μία απάντηση.
Η Ευρυνόμη σίγουρα σε κάποια γωνιά ψυχαγωγείται  από τις σκέψεις μου και περιμένει αέναα τον Οφίωνα που κουβαλώ μέσα μου να επαναστατήσει, να αυθαδιάζει και να νοιώσει ότι μπορεί. Τότε, όπως κάθε φορά, αυτή η σοφή Μητέρα θα μου χαμογελάσει. Θα κουνήσει το κεφάλι με μια δόση απογοήτευσης και γυρίζοντας από την άλλη θα γελάσει κρυφά με ικανοποίηση για αυτή την εξέλιξη.
Μπορεί να μην καταλαβαίνεις για πιο πράγμα μιλάω. Δεν πειράζει! Την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε αδιέξοδο και παραδομένος μέσα στη θνητότητα σου θα αφήσεις τον άνεμο να πάρει μακρυά άλλο ένα κομμάτι της ψυχής σου μέσα από τον αναστεναγμό σου, απλά συλλογίσου την πράξη. Την δική σου πράξη. Αυτό το θεϊκό δώρο που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη από όλα τα όπλα της ζωής.
Η δύναμη του πράττειν αυτοβούλως. Αυτή θα μπορούσε να ήταν μια σύντομη εξήγηση για το τι είναι ελευθερία. Σίγουρα κάποιος θα βιαστεί να απολογηθεί. Μα το ένα, μα το άλλο. Στα ίδια όμως καταλήγουμε. Συνέπειες πράξεων που μας δημιουργούν άλλες πράξεις και πάει λέγοντας. Ένα κουβάρι που πιο εύκολα κόβεται παρά λύνεται.
«Εστίν ουν τραγωδία, μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας...»
Από τον μαθητή στον δάσκαλο και στην παραδοχή του δράματος. Μια τραγωδία, χωρίς πλέον κάποιον να άδει ντυμένος ως τράγος όπως όριζαν τα προηγούμενα δεδομένα, αλλά πολλούς που απλά παράγουν δυσαρμονία, ομοιάζοντας με άλλα ζώα εξίσου όμορφα. Γουρούνια, κότες και αν είμαστε τυχεροί σπάνια και κανένα άλογο που μέσα από τη δική του ορμή μας αναγκάζει να το θαυμάσουμε, να το ζηλέψουμε, να το πολεμήσουμε και οι τυχερότεροι όλων παραδομένοι στην ήττα τους να το ζήσουν.
Αυτό το συναίσθημα είναι που χρόνια μετά θα τους κάνει να μπορούν να αναστενάζουν στο ηλιοβασίλεμα. Η γνώση είναι δύναμη και ο μυημένος γνωρίζει ότι όλα είναι δρόμος. Είναι δόσιμο και φωτιά. Φοίνικας που αναγεννάτε και γελά με την απλότητα του μηχανισμού της ζωής.
Παραδομένος δερβίσης στο στριφογύρισμα των αναγκών μου υποκλίνομαι για ακόμα μια μέρα στο μεγαλείο του τίποτα.
Τα σέβη μου…

Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Kάθε φορά




Σε ήθελα μεμονωμένα μέσα από όλο σου το είναι και είχα την ψευδαίσθηση της πληρότητας του εγώ μου.
Όμως το άπειρο άρχισε πάλι να μας μηδενίζει, κλείνοντας έναν κύκλο πού βιάστηκε να φτάσει στο τέρμα του.
Έχω πυρετό μου λες, μυρίζοντας τη δίψα της ζωής. Δεν νοιώθω καλά γιατί το εγώ μου έφυγε, ξεκίνησε το δικό του απροσδιόριστο ταξίδι προς το άγνωστο.
Ποιο χέρι να σου δώσω όταν ζητάς βοήθεια, ποια καρδιά να σφίξω ;
Ο λαγός ποτέ δεν θα φοβίσει το δράκο, ούτε ο μέρμηγκας θα γίνει πιο γλεντζές.
Αυτά ακούς σαν χάνεσαι πάντα μαγνητισμένη από το τίποτα. Κρύβοντας όλο το σύμπαν σε έναν μικρό, πιο μικρό κι από την λύπη, κόκκο άμμου.
Στα γράφω αυτά χωρίς ελπίδα αλλά και χωρίς παράπονο.
Η λάμψη από το χαμόγελο του πιο ανίκανου ανθρώπου θα μαρτυράει πάντα τη φύση μας.
Κενά κουφάρια με βιολογικές καρδιές. Πολλά θέλω αλλά κανένα μπορώ.
Κλείνω τα μάτια και πάλι όλα αυτά χάνονται. Βλέπω μόνο εσένα όπως παλιά να χορεύεις τα πέπλα του άχρωμου.
Σε θαυμάζω ...
Σε αποζητώ ...
Όμως το ξέρω, δεν θα είσαι εδώ. Γιατί το δικό μου εγώ περιορίζεται από το χρόνο του σήμερα. Ρωτάω πως ξεκινάς για τα σύννεφα. Έχω αγγίξει με τα ακροδάχτυλα μου το τίποτα και ξέρω να ελπίζω.
Θα σε φτάσω. Μπορεί όχι σήμερα, όχι αύριο αλλά ίσως εχθές. Όχι μόνο θα σε φτάσω αλλά να ξέρεις θα σε ξεπεράσω. Έχω ανάγκη να είμαι εκεί όταν θα έρθεις.
Να μου χαρίσεις μια ματιά κι ας είναι η χειρότερη σου. Το έχω ανάγκη γιατί είναι το εισιτήριο μου για την ελπίδα.
Γιαυτό θα σε περάσω. Περνώντας δίπλα σου θα σου δώσω το δάκρυ μου αλλά πρόσεχε, αν το πιστέψεις θα σε κάψει.
Και εκεί στο τέρμα κουρασμένος πια, περιμένοντας το σύννεφο θα σε χειροκροτήσω με αγάπη γιατί επιτέλους το ταξίδι σου, αυτή μας η αναμέτρηση...
Έφτασε επιτέλους στην αρχή.

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Το μηδέν και τα πάντα...




Oταν το τίποτα εμπεριέχει το μηδέν, τότε αυτό το τίποτα κυοφορεί τα πάντα.
Χρειάζεται όμως χρόνο και υπομονή. Χρειάζεται ίσως και λίγη απόσταση. Για να μπορείς να μιλήσεις πρέπει να ξέρεις να ακούς. Για να μπορείς να χαίρεσαι την νίκη πρέπει να μάθεις να υπομένεις την ήττα. Την ήττα τη δική σου η οποία για τον αντίπαλο είναι νίκη. Άρα είναι και θέμα οπτικής. Μπορείς να μπεις στην πλευρά του άλλου ;Να δεις μέσα από τα μάτια του και να αναστενάξεις με την στεναχώρια του ;
Μέγα ερώτημα. Όχι φυσικά για όλους. Μόνο για τους ερωτευμένους, τους τρελούς και τους σωσμένους. Οι υπόλοιποι νομίζω ότι ποτέ δεν θα βρουν κανένα νόημα σε όλο αυτό. Ποτέ δεν θα θελήσουν να μπουν στη θέση κανενός. Θα ήταν εδώ που τα λέμε παράλογο.
Αυτοί όμως που ορμώμενοι από μια εσωτερική ανάγκη στέκονται ξάγρυπνοι αυτές τις τόσο ζεστές νύχτες και αναρωτιούνται, αυτοί θεωρώ κουβαλούν στους ώμους τους την ελπίδα ότι αύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα.
Είχε δίκιο ο ποιητής, τα συνηθίσαμε όλα. Κλεισμένοι στους μικρόκοσμους μας και απορροφημένοι από τις δικές μας ανάγκες, σταδιακά χαθήκαμε. Μάθαμε να χαμογελάμε βεβιασμένα και να ζηλεύουμε την επιτυχία. Σαν αποτέλεσμα χωρίς διαδικασία. Μόνο την αμοιβή και όλο αυτό χωρίς εννοείται να πρέπει να κοπιάσουμε. Αν δεν βρέξεις πόδι λέει το ρητό, ψάρι δεν έχει. Όμως όχι εμείς πλέον τα θέλουμε όλα. Η προηγούμενες γενιές αυτό τελικά παρήγαγαν μέσα από τους δικούς τους αγώνες τα τελευταία 80 χρόνια. Ασυδοσία και αγένεια. Είπαμε όμως τα συνηθίσαμε όλα και τίποτα πια δεν μπορεί να μας σοκάρει. Τίποτα πια δεν έχει τη δύναμη να μας προβληματίσει. Τα θέλουμε όλα, τα θέλουμε άκοπα και τα θέλουμε τώρα.
Ένας ακόμα μήνας ξεκινά και υπάρχει πάντα η ανάγκη της ευχής. Σε αυτό τον ευλογημένο τόπο που κρατάμε όλοι τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας υπάρχει μία λογική που μας το επιβάλει. Καλό μήνα λοιπόν σε όλους. Γενικά και ειδικά, άμεσα και έμμεσα.
Ιστορικά σαν σήμερα 1 Ιουλίου του 1944 διεξάχθηκε η σύνοδος του Bretton Woods υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, για την χάραξη της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Συστάθηκαν λοιπόν δύο νέοι οργανισμοί. Το διεθνές νομισματικό ταμείο και η παγκόσμια τράπεζα. Το δολάριο αντικατέστησε το χρυσό ως μέσο των διεθνών συναλλαγών και τα πράγματα ξεκίνησαν μια καινούργια πορεία που 68 χρόνια μετά έχουν πρακτικά φτάσει σε αδιέξοδο. Όλοι το γνωρίζουμε, ίσως οι έχοντες να μην θέλουν να το αποδεχτούν, όμως δυστυχώς η κοινωνίες όπως εξελικτικά δομήθηκαν, δυστυχώς απέτυχαν.

Κατεστραμένοι άνθρωποι χωρίς ελπίδα και όνειρα να ζουν τη μέρα της μαρμότας χωρίς καν να έχουν τη δυνατότητα να το καταλάβουν. Και ας υπάρχουν κάποιοι που τα λένε. Που φωνάζουν, που ενδιαφέρονται. Είναι γραφικοί, έτσι χαρακτηρίζονται. Μέχρι να δικαιωθούν. Μετά τους λέμε σοφούς. Πρέπει να ακουμπήσουμε μόνοι μας τα σημάδια απ τα καρφιά για να πιστέψουμε. Αυτή είναι και η ομορφιά άλλωστε σε αυτή τη ζωή.
Τι γίνεται όμως όταν το τίμημα της γνώσης αυτής είναι πολύ βαρύ ;
Όταν σε κάνει να ξενυχτάς και να γεμίζεις τα κενά σου με το τίποτα ;
Βαρύ αδελφέ μου το τίμημα αλλά εκεί πρέπει να μάθεις να χαμογελάς. Ευλογία θα πουν οι γραφικοί, αυτοί που αύριο θα ονομάσουμε σοφούς. Ευλογία που μας μαθαίνει να εξελισσόμαστε. Πιστεύω ότι η επανάσταση πλέον μόνο ένα δρόμο έχει, Την ατομική συνειδητοποίηση. Άλλαξε τον εαυτό σου και θα αλλάξει όλος ο κόσμος. Το μυστικό όμως είναι ότι όλο αυτό ξεκινά πάντοτε από το τίποτα. Εκείνο όμως το τίποτα που εμπεριέχει το μηδέν. Την αρχή και την υπόσχεση. Το τίποτα που προέρχεται από τη σιωπή και την σκέψη. Αυτό το τίποτα που αέναα θα κυοφορεί τα πάντα.
Καλό μήνα σε όλους λοιπόν με την ευχή να φέρει στον καθένα αυτό που του αξίζει και του αναλογεί. Προσωπικά όχι μόνο αυτό το μήνα αλλά κάθε μήνα μπροστά στην ανθρώπινη εξέλιξη προσκυνώ.Κάποιες φορές με λυγμούς και κάποιες με γέλια. 
Γιώργος Σεφέρης αφιερωμένος σε αυτούς που μόλις χαμογέλασαν.

                - Αφήγηση -
Αυτός ο άνθρωπος πηγαίνει κλαίγοντας
κανείς δεν ξέρει να πει γιατί
κάποτε νομίζουν πως είναι οι χαμένες αγάπες
σαν και αυτές που μας βασανίζουνε τόσο
στην ακροθαλασσιά το καλοκαίρι με τα γραμμόφωνα

Οι άλλοι άνθρωποι φροντίζουν τις δουλειές τους
ατέλειωτα χαρτιά παιδιά που μεγαλώνουν
γυναίκες που γερνούνε δύσκολα
αυτός έχει δυο μάτια σαν παπαρούνες
σαν ανοιξιάτικες κομμένες παπαρούνες
και δυο βρυσούλες στις κόχες των ματιών

Πηγαίνει μέσα στους δρόμους ποτέ δεν πλαγιάζει
δρασκελώντας μικρά τετράγωνα στη ράχη της γης
μηχανή μιας απέραντης οδύνης
που κατάντησε να μην έχει σημασία

Άλλοι τον άκουσαν να μιλά μοναχό καθώς περνούσε
για σπασμένους καθρέφτες πριν από χρόνια
για σπασμένες μορφές μέσα στους καθρέφτες
που δεν μπορεί να συναρμολογήσει πια κανείς
άλλοι τον άκουσαν να λέει για τον ύπνο
εικόνες φρίκης στο κατώφλι του ύπνου
τα πρόσωπα ανυπόφορα από την στοργή

Τον συνηθίσαμε είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος
μονάχα που πηγαίνει κλαίγοντας ολοένα
σαν τις ιτιές στην ακροποταμιά που βλέπεις απ` το τρένο
ξυπνώντας άσχημα κάποια συννεφιασμένη αυγή

Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι` αυτόν γιατί δεν βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ