Βράδυ στην 1η του Ιούνη...

Βράδυ με πιάνει τελικά. Πάντα βράδυ. Θες η ησυχία, θες η ζωντάνια της φύσης που νοιώθω να με διαπερνά μέσα από την ελάχιστη της κίνηση, δεν ξέρω. Πάντως είναι βράδυ όταν νοιώθω την ανάγκη να βουτήξω μέσα μου και να χαθώ. Έχω ανάγκη να ξεφεύγω από τα ανθρώπινα και έστω και για λίγο να νοιώθω πάλι καλά. Εναρμονισμένος με τη φύση και τον παλμό μου να δονείται μέσα από τα φτερά ενός πουλιού. Μέσα από το θρόισμα ενός φύλλου.

Κοιτάζω δεξιά και η ματιά μου χάνεται στο σοκάκι (όχι μεγαλύτερο από τριάντα μέτρα) που έτσι φωταγωγημένο νοιώθω ότι έχει μια άλλη όψη. Οι εικόνες που ζούνε μέσα μου το έχουν χρωματίσει διαφορετικά. Ακόμα αν συγκεντρωθώ είμαι σίγουρος ότι θα δω εκείνο τον ξεχαρβαλωμένο φράχτη στα δεξιά, που έστεκε και διαχώριζε το δρόμο από την αλάνα. Γιατί εκεί τίποτα δεν υπήρχε πέρα από μια αλάνα. Προικιό μιας γιαγιάς σε εποχές που εδώ κατοικούσαν μόνο λύκοι και ο άνεμος. Στα δεξιά, γιατί από την άλλη δάσος. Μια σειρά γέρικες βελανιδιές που καταμήκος  δημιουργούσαν μια ισορροπία. Μέχρι εδώ είσαι, σου έλεγαν. Από εδώ και πέρα έχουμε άλλο θεό. Η αλήθεια είναι ότι παιδάκι έτυχε κάποτε να δω μια φιγούρα και έτσι μισοσκοταδιασμένη να την αποτυπώσω μέσα μου. Χρόνια πολλά πέρασαν μέχρι να της δώσω όνομα. Και δεν σας κρύβω ότι την μέρα εκείνη χάρηκα γιατί  μέχρι τότε ήταν απλά ο περίεργος  τύπος με τον αυλό. Μόνιμος προστάτης του δάσους που απλωνόταν στα αριστερά, τότε όπως και τώρα. Δεν ξέρω γιατί αλλά η αριστερή πλευρά έχει την τάση να μην αλλάζει μέσα στο χρόνο. Και ας αλλάζουν τα πάντα, περίεργο !   

Το στενό αυτό πλέον μία ταμπέλα  το έχει οριοθετήσει και του έχει δώσει υπόσταση. Αδιέξοδο, τουτέστιν μην εισέρχεστε, μην διαταράσσετε την ηρεμία του. Και ακριβώς για αυτόν τον λόγο η αλάνα έπαψε να είναι αλάνα και ο ξεχαρβαλωμένος φράχτης έδωσε τη θέση του σε μία στιβαρή μάντρα. Η γιαγιά ξεχάστηκε σε μία κιτρινισμένη φωτογραφία, όμως οι λύκοι δεν έφυγαν. Αλλάξανε μορφή και παρέμειναν με τον άνεμο πλέον να φουρτουνιάζει τα μυαλά τους. Όπως γίνεται συνήθως όταν οι άνθρωποι λένε ότι εξελίσσονται.

Τώρα με τα μάτια του σήμερα καθισμένος στη βεράντα μου κοιτώ αυτό το στενό που με τα όμορφα λαμπιόνια που είναι πλέον στολισμένο σε βάζει σε μία διαδικασία γιορτής ή έστω αναμονής για ένα γεγονός που θέλεις να είναι σημαντικό. Κάπου βαθιά μέσα μου όμως το ξέρω ότι απλά είναι η ανάγκη του ανθρώπου να μετριάσει το φόβο του, αντιμέτωπος συνήθως με τον ίδιο του τον εαυτό. Εκεί που έστεκε η αλάνα, γυμνή και ξεκάθαρη, τώρα υψώνονται σπίτια πλούσια και μεγάλα που εκεί στην ησυχία της νύχτας είναι φορές που ίσως αν είσαι τυχερός θα καταφέρεις να ακούσεις το θρήνο τους για την επίγνωση του παραλογισμού της ύπαρξης τους.

Σκέφτομαι αυτό το στενό πως ήταν και πώς έγινε. Όμως η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν το περπάτησα. Πάντα το παρατηρούσα από απόσταση. Μέσα από την ασφάλεια του δικού μου χώρου άφηνα πάντα την ματιά μου να ξεφύγει μέσα από την εικόνα του, όμως ποτέ δεν πήγα μέχρι εκεί. Έζησα χρόνια δίπλα του, παράλληλα. Και τώρα καταλαβαίνω ότι τις περισσότερες φορές το θεωρούσα δεδομένο και ίσως ούτε καν να το κοίταζα. Αυτό το στενό, αυτά τα τριάντα μέτρα δρόμου που δεν τα επέλεξα. Τα βρήκα εκεί και έπρεπε να τα δεχτώ.
Εδώ και λίγη ώρα λέω Ιούνη και το κρύο δεν άλλαξε. Όχι πως το περίμενα. Αντιστέκομαι και  παραμένω στη βεράντα μου. Τελικά τα πράγματα είναι πάντα μπροστά μας. Μυστικά δεν υπάρχουν. Χρειάζεται όμως ο κατάλληλος χρόνος και η έτοιμη ματιά για να τα δούμε και να τα καταλάβουμε.

Σήμερα γνώρισα την Κατερίνα Γώγου. Τυχαία, όπως όλα τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου. Μία γυναίκα που ήταν σαν το στενό μου. Απλά ήταν εκεί. Δεν είχε φύγει ποτέ. Δεν είχε κρυφτεί. Η ιστορία της γνωστή, αλλά όχι σε μένα. Εγώ νόμιζα ότι την ήξερα, γιατί είχα αποτυπωμένη μέσα μου τη φιγούρα της. Ηθοποιός συνυφασμένη μέσα μου με την εικόνα ενός χαζοκόριτσου. Μια ανάλαφρη παρουσία που χωρούσε σε ένα φσίτ μπόινγκ !

Και μετά διάβασα τους στίχους της. Κάποιους τους γνώριζα και τους είχα ήδη τραγουδήσει. Τους είχα ήδη νοιώσει. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά…

Στην αρχή του στενού στη γωνία, το φως του δρόμου χωρίς προειδοποίηση έσβησε και έστω και για λίγο μου άλλαξε την οπτική. Σκοτείνιασε ο λογισμός μου και έμεινα μετέωρος. Αυτό το φως μετά από λίγο επανήλθε. Τα σκοτάδια της ψυχής μας όμως ; Όταν σβήσει το φως, μετά τι γίνεται ;
Πως πολεμάς τον εχθρό όταν βαρεθείς  τις μάχες; Όταν νιώθεις ότι δεν έχουν κανένα νόημα και καμιά αξία;
Εκεί θεωρώ ότι ξεκινά η αυτοκαταστροφή. Η γνώση έχει τίμημα τη μοναξιά και εκείνη τα σκοτάδια. Όταν γνωρίζεις, εύκολα μπορείς να χαμογελάς στο τίποτα γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει.

Ήθελα να γράψω για το στενό μου που τελικά δεν ήξερα, και κατέληξα να μιλώ για μια γυναίκα που σίγουρα δεν έζησα !

Βράδυ με πιάνει όμως…

Πάντα βράδυ.

Υ.γ  Συμπτωματικά η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα 1^η Ιουνίου το 1940
"Θα ρθει καιρός"  έγραφε κάποτε. Το διάβασα, με άγγιξε και σας  το παραθέτω.

 Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
– μη βλέπεις εμένα – μην κλαις. Εσύ είσ' η ελπίδα
άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά 'μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι – σκέψου! – θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία – δε θέλω να λέω ψέματα –
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω – μην περιμένεις κι από μένα πολλά –
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

Ψυχογράφημα

Μετά από αρκετό καιρό ήρθε πάλι στα χέρια μου "Ο Προφήτης". Σημάδι της μοίρας ή απλή τύχη σκέφτηκα. Το άνοιξα και χάθηκα ξανά στον πανέμορφο αυτό κόσμο του Αλμουσταφά που υπομονετικά περίμενε δώδεκα ολόκληρα χρόνια στην πόλη της Ορφαλέζιας για το καράβι που θα γύριζε και θα τον έπαιρνε πίσω στο νησί που γεννήθηκε. Μιλάει για τις σκέψεις και τα συναισθήματα του όταν τελικά το καράβι αυτό ήρθε και ο ίδιος βρέθηκε αντιμέτωπος ξαφνικά  με έναν αποχαιρετισμό. Συγγραφέας ο Χαλίλ Γκιμπράν και σας το προτείνω αν ακόμα δεν έχει έρθει στα χέρια σας να το αναζητήσετε.
Μέσα λοιπόν από αυτές τις πανέμορφες εικόνες που τούτος ο χαρισματικός Λιβανέζος δημιούργησε για ακόμα μια φορά χάθηκα. Επέστρεψα σε ιδέες, σε αξίες και ιδανικά βγαλμένα λες από μια άλλη εποχή ή ακόμα καλύτερα σήμερα, από μια άλλη πραγματικότητα.
"Ποτέ η αγάπη δεν γνωρίζει το ίδιο της το βάθος , πριν φτάσει η ώρα του χωρισμού" διαβάζω. Παίρνω τη ματιά μου από το βιβλίο και τη χαρίζω στο άπειρο του ουρανού. Πόση αλήθεια κρύβει μέσα της μια τόσο απλή φράση.
Χωρισμός όμως από τι ; Από ανθρώπους ; Από συναισθήματα ; Από αξίες και ιδέες ίσως ;
Αλήθεια πόσους τέτοιους χωρισμούς δεν έχουμε λίγο πολύ βιώσει όλοι μας κατά καιρούς; Χαμογελάω αβίαστα γιατί στο δικό μου μυαλό έρχονται αυθόρμητα πολλοί, άλλοι ευκολότεροι και άλλοι πιο δύσκολοι που όμως με βοήθησαν να καταλάβω και σήμερα απέναντι στην απλότητα μιας τέτοιας αλήθειας να μπορώ να χαμογελάω με ειλικρίνεια.
Τελικά τα πάντα είναι βιωματικά. Μπορώ να σας περιγράψω με γλαφυρότητα το πώς είναι να περπατάς στην πιο όμορφη παραλία του κόσμου, όμως αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι πήγατε εκεί. Αυτό λοιπόν θεωρώ ότι είναι και το πρόβλημα των ημερών μας. Διαβάζουμε κάτι, το κάνουμε δικό μας, το προβάλουμε ως δικό μας, το προασπίζουμε και το προστατεύουμε απέναντι στον υποτιθέμενο "εχθρό", όμως σαν έρθει εκείνη η ώρα που πρέπει σκύβοντας μέσα μας να το νοιώσουμε, να το ανασύρουμε και μέσα από αυτό το συναίσθημα να πάρουμε δύναμη και κουράγιο, τότε νοιώθουμε προδομένοι γιατί δεν είναι εκεί !!
Αρχετυπικά ο μύθος το αναφέρει ως ένα μήλο ή ως ένα κουτί (ή καλύτερα ως ένα πιθάρι), που επιλέγοντας το ο κάθε ήρωας ή ηρωίδα της ιστορίας, δημιούργησε μια καινούργια πραγματικότητα και ένα δυιστικό μοτίβο καλού κακού. Ναι μεν, αλλά ..
Πάρε τη γνώση αλλά πάρε και τη φθορά, φορτώσου ελαττώματα και προβλήματα αλλά έχε στο νου σου ότι η ελπίδα σώθηκε και είναι εκεί ασφαλής. Δέξου το καλό αλλά μόνο ως κομμάτι του όλου, δεμένο άρρηκτα με το κακό.
Όμως πηγαίνοντας πίσω στην αρχή δυστυχώς κάθε νοήμων άνθρωπος αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί το αυτονόητο. Αυτό που διαβάσαμε, αυτό που ακούσαμε και τις περισσότερες φορές δεχτήκαμε, δεν τσεκάραμε ποτέ αν έχει όντως αληθινή  βάση. Αν όντως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εμπιστευτήκαμε απλά τον συγγραφέα ή τον φίλο που μας το μετέφερε και το χειρότερο, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μας ενδιέφερε αν είναι αλήθεια ή όχι. Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφοριών και κυρίως μέσα από την ταχύτητα που μεταδίδονται ποιος θα κάτσει να ψάξει και γιατί ; Ο τάδε ηθοποιός είναι ομοφυλόφιλος ή η δείνα περσονα κοιμήθηκε με τον τάδε κτλ. Το αναμεταδίδουμε μέσα από τα διάφορα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης με μόνο σκοπό την επιβράβευση των άλλων, η οποία και κατοπτρίζεται σε αριθμούς φίλων, αναδημοσιεύσεις και γενικά μέσα από μια πλασματική διαδραστικότητα  από την οποία αργά ή γρήγορα μαθαίνουμε να νοιώθουμε ότι
υπάρχουμε.
Έτσι λοιπόν η ουσία του αν αυτό που λέμε είναι αλήθεια ή όχι παραμένει αδιάφορη. Όσο αυτό μένει σε "ελαφρά "και ίσως ανούσια θέματα λες οκ. Τι γίνεται όμως όταν συνειδητοποιήσεις ότι με την ίδια διαδικασία ξέρεις ιστορία, θρησκευτικά, φιλοσοφία, γεγονότα και καταστάσεις που πρακτικά σε ορίζουν και σε οριοθετούν μέσα στις ανθρώπινα δομημένες κοινωνίες ;
Επιστρέφω στην ανάγνωση μου όμως το μυαλό μου αντιστέκεται. Λες και αυτόνομα μπορεί χωρίς τη δική μου έγκριση να δημιουργεί. Έχω από ώρα ξεφύγει από τις αρχικές μου σκέψεις και οδοιπορώντας μέσα μου, ανασκευάζω. "Ποτέ ο παραλογισμός δεν γνωρίζει το ίδιο του το βάθος πριν έρθει αντιμέτωπος με τη γνώση "
Βράδυ Τρίτης 29 Μαϊού, ακριβώς 559 χρόνια μετά. ΄΄Η πόλις εάλω΄΄. Ημέρα μνήμης και στοχασμού. Ειδικά για τους Έλληνες ανά τον κόσμο. Είναι όμως έτσι ;
Τι πραγματικά γνωρίζουμε όλοι εμείς οι Νέο-Έλληνες για την ιστορία μας ; Αλήθεια δύσκολο ερώτημα. Ακόμα βέβαια δυσκολότερο είναι πόση από αυτή την ιστορία που μαθαίνουμε έχει πραγματικές, αληθινές βάσεις.
Έβαλε κρύο και μεταφέρθηκα στα "ζεστά". Μου φάνηκε καλή ιδέα, όμως τώρα η ματιά μου νοιώθει εγκλωβισμένη. Τόσες σκέψεις με τόση ταχύτητα που νοιώθω ότι θα εκραγώ. Γιατί είμαστε τόσο ευκολόπιστοι; Πίστευε και μη, ερεύνα λέει ο Χριστιανισμός και εμείς το ακούμε αρνητικά. Δογματικά. Πίστευε, και μη ερεύνα.
Όμως τι είναι πραγματικά κρυφό για αυτόν που έχει όρεξη να ψάξει και να μάθει ; Θεωρώ τίποτα. Το μεγαλύτερο μυστικό του κόσμου μας περιγελά μέσα από την απλότητα της ύπαρξης του. Εκεί κρύβεται ίσως και η μεγαλύτερη ειρωνεία, ότι το μεγαλύτερο μυστικό είναι ότι δεν υπάρχουν μυστικά.
Οι φωνές από την τηλεόραση με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Είχα χαθεί σε αυτές τις σκέψεις από ώρα. Προσπαθώ να ακούσω τι λένε και το μόνο που καταφέρνω να ακούσω είναι κατανάλωσε, κατανάλωσε ,κατανάλωσε και να φοβάσαι. Μην βγεις από το κοπάδι γιατί ο λύκος παραμονεύει.
Χαμογελώ και σκέφτομαι, σκέφτομαι και χαμογελώ. Η γιαγιά του Έλληνα η Πανδώρα κρατά στο κουτί της καλά φυλαγμένη την ελπίδα.
Θα μου επιτρέψετε να κλείσω με τα λόγια του Αλμουσταφά αφού αυτός ήταν και το έναυσμα,
"Γεια και χαρά σε σας και στη νιότη που ξόδεψα μαζί σας.Δεν ήταν παρά χθες που ανταμώσαμε σ` ένα όνειρο. Εσείς μου τραγουδήσατε στη μοναξιά μου, κι εγώ από τις λαχτάρες σας έχτισα ένα πύργο στον ουρανό. Αλλά τώρα ο ύπνος μας πέταξε και τ` όνειρο μας τελείωσε, και δεν είναι πια αυγή. Το μεσημέρι ήρθε πάνω μας και το μισό-ξύπνημα μας έγινε ακέρια μέρα, και πρέπει να χωριστούμε. Αν στο μισοσκόταδο της μνήμης ανταμώσουμε άλλη μια φορά, θα συνομιλήσουμε ξανά κι εσείς θα μου τραγουδήσετε κάποιο βαθύτερο τραγούδι. Και αν τα χέρια μας ανταμώσουν σε κάποιο άλλο όνειρο, θα χτίσουμε κι άλλο πύργο στον ουρανό."
Η πόλις εάλω, όμως ξεχάσαμε ότι τα κάστρα πάντα εκπορθούνται έσωθεν.

Καλώς ορίσατε...

Βράδυ Κυριακής στα τέλη του Μάη. Μια βραδιά λίγο καλοκαιρινή και λίγο βροχερή. Χαρμολύπη και οι ισορροπίες σε συναγερμό. Καλή μουσική από τη μία και στριμωγμένες σκέψεις από την άλλη που σαν να έχουν τη δική τους ζωή, τη δική τους δύναμη, σου επιβάλλουν και ίσως να σε υποτάσσουν στη δική τους υπόσταση. Κακός συνδυασμός αν με ρωτάτε διότι μια τέτοια κατάσταση σε βάζει θες δεν θες σε μια διαδικασία αντιπαράθεσης. Κλείνεις λοιπόν τα μάτια και βουτάς μέσα σου.

Εκεί που ξέρεις την αλήθεια και μπορείς συνειδητά να κατανοείς τα όρια.

Ποια αλήθεια ; Μα φυσικά τη δική σου.

Ποια όρια ; Αυτά που αντέχεις...

Επιτάσσει η λογική ότι ο κάθε άνθρωπος έχει μια γνώμη, μία άποψη, μια οπτική που όταν την εξωτερικεύσει, την βγάλει από μέσα του και κάνει εκείνο το βήμα και την μοιραστεί με τους υπόλοιπους, τότε βάζει και αυτός το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα που λέγεται ζωή. 

Κάποιο πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο μου έμαθε κάτι που πραγματικά με βοήθησε να καταλάβω και να τολμήσω...

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Είχε τόσο δίκιο.

Αυτός ίσως είναι και ο  σπουδαιότερος λόγος που ξεκινά αυτό το blog. Σκέψεις, ιδέες και οπτικές που η τεχνολογία μας δίνει τη δυνατότητα να αποτυπώσουμε στην ψηφιακή άμμο και μετά από καιρό κοιτώντας όλα αυτά τα ψυχικά αποτυπώματα να μπορούμε να χαμογελάμε γιατί οι σκέψεις μας δεν έμειναν κρυφές και αν είμαστε τυχεροί οι αντιπαραθέσεις μας μας εξέλιξαν.

Καλώς ορίσατε λοιπόν σε έναν διαδικτυακό τόπο που πρωταρχικό σκοπό και στόχο έχει την ανεξάρτητη έκφραση της σκέψης και  το σεβασμό της διαφορετικότητας. Σωστή σκέψη προσωπικά θεωρώ τη σκέψη εκείνη που έχει τη δυνατότητα όταν  μετουσιώνεται σε πράξη να μας δημιουργεί ηρεμία στην ψυχή και χαμόγελο στα χείλη.

Καλώς ήλθατε λοιπόν και να θυμάστε πάντα ότι όπου και αν είσαστε , ο,τι και αν κάνετε, είναι αποκλειστικά και μόνο στο δικό σας χέρι να περνάτε καλά.